του Γιάννη Μαγκριώτη*
Η κρίση των φορέων πολιτικής εκπροσώπησης ενισχύει το φαινόμενο του καριερισμού.
Οι μετακινήσεις πολιτικών στελεχών υπήρχαν και πριν από την κρίση, όμως αυτές ήταν κυρίως μεταξύ όμορων κομματικών χώρων. Εκδηλώνονταν όταν ένα κόμμα περνούσε κρίση.
Φυσικά, πριν από τη δικτατορία, το φαινόμενο ήταν πολύ πιο έντονο, με αποκορύφωμα τη διάλυση της δεδηλωμένης από το παλάτι, που έμεινε στην ιστορία ως αποστασία του 1965.
Όμως, η πολύπλευρη κρίση του 2008, που κορυφώθηκε το 2010 στη χώρα μας, άλλαξε την κοινωνική διαστρωμάτωση της χώρας, μείωσε δραματικά το αίσθημα ασφάλειας και τις προσδοκίες της πλειοψηφίας των πολιτών, άλλαξε τους όρους συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων.
Κυριάρχησαν πολλών μορφών μανιχαϊσμοί, όπως μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, προδότες-πατριώτες, παλιοί-νέοι, ηθικοί-διεφθαρμένοι και πολλές παραλλαγές τους.
Κόμματα, πολιτικοί και παράγοντες με δημόσιο λόγο κάθε μορφής, χρησιμοποίησαν τους διχαστικούς διαχωρισμούς και εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση των πολιτών γύρω από τα αίτια της κρίσης και τις ευθύνες των κομμάτων, με επιδέξιο τρόπο.
Εκμεταλλεύτηκαν και πολλαπλασίαζαν τον θυμό, το μίσος και την απογοήτευση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, αξιοποιώντας υπαρκτά προβλήματα και ευθύνες των κυβερνητικών κομμάτων της Μεταπολίτευσης, αλλά κυρίως αντιστρέφοντας την αλήθεια, προσφέροντας εύκολες λύσεις, λύσεις ευκαιρίας.
Το αποτέλεσμα ήταν να συρρικνωθούν δραματικά τα κόμματα που πρωταγωνίστησαν στη μεταπολίτευση και ταυτόχρονα να δημιουργηθούν νέα σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Τα νέα κόμματα δημιουργήθηκαν κυρίως από πολιτικούς παράγοντες που είχαν διαφορετικές πολιτικές αναφορές πριν από την κρίση και τους συσπείρωσε σε μεγάλο βαθμό η προοπτική της προσωπικής επιβίωσης για τα παλαιότερα στελέχη και της εύκολης ανάδειξης για τα νεότερης ηλικίας.
Αυτός είναι ο λόγος που τα περισσότερα από αυτά τα κόμματα έχουν σχεδόν διαλυθεί και τα στελέχη τους μετακινούνται προς όλο το κομματικό φάσμα και ειδικά στους κομματικούς σχηματισμούς που τους εγγυώνται την ορατή προσωπική επιβίωση, ανεξαρτήτως ιδεολογικών αναφορών.
Η πρώτη ευθύνη ανήκει στα ίδια τα πρόσωπα, η δεύτερη στα κόμματα από τα οποία φεύγουν και η τρίτη σε αυτούς που τα υποδέχονται, τα οποία «βρίσκουν και κάνουν», όπως συνέβαινε και στο παρελθόν.
Όμως, αν το φαινόμενο των μετακινήσεων κομματικών στελεχών μονοπωλεί την πολιτική επικαιρότητα και πολώνει ακόμη περισσότερο την πολιτική ζωή και φαίνεται πως θα έχει συνέχεια, στην τοπική αυτοδιοίκηση, ειδικά μετά την ψήφιση της απλής αναλογικής στην εκλογή των δημοτικών συμβούλων, χωρίς τις πρόνοιες του αντίστοιχου Γερμανικού συστήματος, είναι ακόμη πιο έντονο.
Έχει σχεδόν καταργηθεί κάθε έννοια πολιτικής και προγραμματικής συγγένειας στη συγκρότηση των δημοτικών παρατάξεων και κυριαρχεί η λογική της συμμετοχής στη διαχείριση της τοπικής εξουσίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Έτσι, ενώ στην κοινωνία και ειδικά στους νέους εντείνεται η απογοήτευση και η αποστροφή από την πολιτική και τους πολιτικούς, παρατηρείται να ξεπηδούν συνεχώς νέες παρατάξεις με παλαιότερα στελέχη της πολιτικής, αλλά κυρίως με νέους.
Είναι βέβαιο ότι:
1. Στις προσεχείς εκλογές θα έχουμε τη μεγαλύτερη αποχή ψηφοφόρων και ταυτόχρονα θα έχουμε τη μεγαλύτερη συμμετοχή υποψηφίων.
2. Θα έχουμε τις πιο ετερόκλητες παρατάξεις και τις πιο ετερόκλητες και αναποτελεσματικές διοικήσεις.
Η πολύπλευρη κρίση, δεν ξεπερνιέται με αυτοεπιβεβαιωτικά αφηγήματα πλέον, χρειάζεται ορθολογικά οράματα και αξιόπιστους εκφραστές τους.
*Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι συντονιστής της Πρωτοβουλίας για τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία και πρώην υφυπουργός Υποδομών του ΠΑΣΟΚ