Η όποια σύγκρουση υπάρχει και ενδεχομένως να υπάρξει μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας, καταρρίπτει τον μύθο ότι οι σοβαρές αποφάσεις λαμβάνονται μετά από επισταμένη έρευνα των καταστάσεων, ώστε η τελική απόφαση να μη επιφέρει -τουλάχιστον- ανήκεστη βλάβη.
Η δημιουργηθείσα κατάσταση μεταξύ των δύο χωρών, είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να έχει αίσια κατάληξη, ιδίως για τις ΗΠΑ, οι οποίες διακινδυνεύουν το κύρος τους ως υπερδύναμη, προσφέρουσα εαυτόν εις την υπηρεσία της δικαίωσης των αδικουμένων συμμάχων της.
Μόλις προ ολίγου χρόνου μετεστράφη ο αντιαμερικανισμός που κυριαρχούσε στον λαό, ιδίως λόγω της άθλιας πολιτικής Κίσιγκερ στο Κυπριακό, ένεκα της οποίας οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας βρίσκονται ένα βήμα προ ενδεχόμενης σύγκρουσης. Το φιλοαμερικανικό πνεύμα για να διατηρηθεί στον ελληνικό λαό -γιατί όχι;- πρέπει να έχει απτές αποδείξεις ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αγκαλιάζουν τον προαιώνιο εχθρό της Ελλάδας, γνωστού όντος ότι πάντοτε -κυριολεκτικώς, πάντοτε- αυτού του είδους η συμπεριφορά καταλήγει σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.
Φαίνεται επομένως, πως πάλι σε κάτι παρόμοιο οδηγούνται τα πράγματα, από την στιγμή που η αμερικανική πολιτική δεν μπόρεσε να προλάβει δυσμενείς εξελίξεις και τώρα σύρεται πίσω από τις ορέξεις του Ερντογάν. Επειδή το πρόβλημα δεν είναι μόνον η ενδεχόμενη στενότερη προσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία, αληθώς επιζήμια για τα αμερικανικά συμφέροντα, αλλά είναι και η διαμορφούμενη κατάσταση με το Ιράν.
Ο πρόεδρος Τραμπ, και ως επιχειρηματίας, ανθίσταται στο αμερικανικό κογκρέσο και στην αμερικανική βουλή που ζητούν να επιβληθούν αμέσως βαριές κυρώσεις στην Τουρκία για την υπόθεση των ρωσικών πυραύλων. Μεταξύ των άλλων λόγων που είναι επιφυλακτικός είναι και το μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί εδώ και μήνες το επιτελείο του Τραμπ, τι θα γίνει με το Ιράν.
Το Ισραήλ πιέζει για στρατιωτική επέμβαση που όμως θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Τραμπ ανέβαλε μια αρχική σκέψη για επίθεση κατά του Ιράν, και είναι προφανές πως δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος για κάποια διακοπή σχέσεων με τον Ερντογάν, επειδή η αποσταθεροποίηση της Τουρκίας θα είχε ανεξέλεγκτες επιπτώσεις στην όλη υπόθεση.
Μια επέμβαση κατά της Τεχεράνης χρειάζεται μια μεγάλη αφορμή. Σίγουρα την ζητάει το Ισραήλ το οποίο μόνο την Τεχεράνη φοβάται στην περιοχή. Το Ισραήλ πολύ θα ήθελε μια αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη και μια άμεση αποδυνάμωση του Ιράν, αλλά αυτό είναι περισσότερο ευκταίο για το Τελ Αβίβ παρά εφικτό.
Η Ρωσία δεν θα άφηνε το Ιράν στην τύχη του για πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα υπήρξαν σύμμαχοι στην Συρία και μαζί ακύρωσαν τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Δεύτερον η Rosneft εκμεταλλεύεται και πουλάει το ιρανικό πετρέλαιο για λογαριασμό της Τεχεράνης. Τρίτον όμως και πολύ σπουδαιότερο: Το Ιράν προστατεύει εκ του νότου την ρωσική επικράτεια, αποτελεί ανάχωμα και δεν επιτρέπει την ολική της περικύκλωση από τις δυνάμεις του "νυν κακού" στην σημερινή εποχή του νέου Ψυχρού Πολέμου όπου οι όροι έχουν αντιστραφεί.
Ταυτοχρόνως, μια διακοπή των σχέσεων με την Τουρκία, δεν θα την στρέψει μόνον προς την Ρωσία, αλλά και προς το Ιράν, με το οποίο δεν έχουν μόνον οικονομικές σχέσεις, αλλά το Ιράν, ομού με το Ιράκ, είναι οι μοναδικές χώρες με τις οποίες δεν έχει η Τουρκία κακές σχέσεις. Μάλιστα δε, έχουν κοινό συμφέρον πάταξης των ενόπλων τμημάτων των Κούρδων, που αποτελούν πληγή και για τις δύο χώρες.
Η κατάσταση δεν είναι καθόλου απλή. Ίσως κληθούν Ελλάδα και Κύπρος να πληρώσουν, όπως πάντα, τα "σπασμένα".