Δεν μπορεί ο Ερντογάν να ακολουθήσει άλλο την επαμφοτερίζουσα πολιτική του. Είτε ο ίδιος αποφασίσει, είτε άλλοι θα τον υποχρεώσουν. Θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι οι μόνοι σύμμαχοι που έχει, προκειμένου να τον βοηθήσουν, είναι η κα Μέρκελ (όχι η Γερμανία εν τω συνόλω της πολιτικής της) και ο στρατός, μετά την αποστελέχωσή του από ικανούς αξιωματικούς, και εμπλουτισμό του με φανατικούς μουσουλμάνους.
Όμως… Δεν είδαμε -ακόμη;- αντίδραση της αμερικανικής πλευράς για την απόφαση της Γερμανίας να στείλει στρατεύματα στην βάση του Ιντσιρλίκ της Τουρκίας, την οποία εγκαταλείπουν οι ΗΠΑ, και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν η ενέργεια αυτή τυγχάνει της αμερικανικής αποδοχής.
Δυσκολεύομαι πάντως να πιστέψω, ότι αφενός μεσούντος του αμερικανογερμανικού σκληρού ανταγωνισμού, και αφετέρου μεσούσης της αμερικανικής φοβίας στο ενδεχόμενο να έρθουν κοντύτερα Γερμανία-Ρωσία, όπερ σημαίνει ότι ενωμένες οι δυο περιφερειακές δυνάμεις, δημιουργούν μια υπερδύναμη, ανταγωνιστική πλέον στις ΗΠΑ, ότι θα επιτρέψουν οι ΗΠΑ στην Γερμανία να αναλάβει καθοριστικό ρόλο στη Μ. Ανατολή (άλλωστε, μάλλον πολλοί μαζεύτηκαν εκεί).
Ως προς τον στρατό, κανείς δεν γνωρίζει ποιες είναι οι μύχιες σκέψεις των ανωτάτων αξιωματικών. Ναι μεν, επιλέχθηκαν λόγω της «ερντογανοφροσύνης» τους, αλλά και ο Ιωαννίδης εθεωρείτο έμπιστος του Παπαδόπουλου. Να μη λησμονείται βεβαίως, ότι οι Τούρκοι αξιωματικοί βρίσκονται σε συνεχή επαφή με Αμερικανούς αξιωματικούς, αλλά και με αξιωματούχους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.
Υπάρχει δε, παραλλήλως, και η πίεση από τους κεμαλιστές, οι οποίοι δεν έπαψαν να υπάρχουν, και έχουν ισχυρό σύμμαχο τον επιχειρηματικό κόσμο, σαφέστατα δυσαρεστημένο από την πολιτική Ερντογάν. Και όταν μιλάμε για τουρκική οικονομία δεν ξεχνούμε ασφαλώς ότι βρίσκεται στο μεγαλύτερο ποσοστό της σε χέρια ντονμέδων (εξισλαμισθέντων Ισραηλιτών). Ούτε η δύναμη του Γκιουλέν, έχει εξαλειφθεί πλήρως.
Περιπλεγμένη η κατάσταση. Ο Ερντογάν, έχει υπαναχωρήσει εν πολλοίς, ως προς τους αντιπάλους που ο ίδιος δημιούργησε, και δίνει πολλά στο Ισραήλ, αλλά και στην Αίγυπτο (με συνήγορο την Σαουδική Αραβία, της οποίας οι χρηματικές παροχές προς τον Αλ Σίσι, ήταν σημαντική βοήθεια - με αντάλλαγμα δυο νησιά, υπό τις συνεχείς διαδηλώσεις όμως των Αιγυπτίων, που δεν συμφώνησαν).
Αν βρει προς αυτήν την πλευρά κάποια θετική ανταπόκριση, εκεί που τα πράγματα γίνονται ολονένα δυσκολότερα, είναι οι σχέσεις του με την Ρωσία, καθώς οι Τούρκοι συμμετέχουν σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα της Δύσης κατά της Ρωσίας, και εξακολουθούν να την προκαλούν. Οι απαντήσεις της Μόσχας είναι σκληρές, και όχι μόνον οι γνωστές που εκφράζονται από τον Λαβρόφ και τους συνεργάτες του, που θα μπορούσε κάποιος να τις αποδώσει στην αρμενική καταγωγή του Ρώσου ΥΠΕΞ.
Υπήρξε προχθές μια αναφορά του Ρώσου στρατιωτικού αναλυτή, επικεφαλής του τομέα των μέσων ενημέρωσης του ρωσικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (επίσημη δεξαμενή σκέψης του Κρεμλίνου), του Γιούρι Κοτενόκ, ο οποίος ανέφερε ότι οι Τούρκοι προκαλούν την Ελλάδα, εισβάλλοντας συνεχώς στο Αιγαίο και παρενοχλώντας ελληνικές πολιτικές και στρατιωτικές πτήσεις.
«Επιπλέον, είπε, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει το γεγονός ότι ο προορισμός αυτής της απειλής, είναι μόνο η επίδειξη δύναμης, ίσως και στην Συρία. Οι υποστηρικτές της νεο-οθωμανικής ιδεολογίας στην Τουρκία, εξακολουθούν να βλέπουν "φαντάσματα" στις περιοχές της βόρειας Συρίας, οι οποίες, κατά την δική τους γνώμη, θα πρέπει δικαιωματικά να τους ανήκουν», υπογράμμισε.
Ρώσοι αξιωματούχοι, αφήνουν έναν ενδιαφέροντα υπαινιγμό, που δείχνει όμως ποια θα είναι η μελλοντική πορεία: «Ίσως σύντομα ο πρωταρχικός σκοπός τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της Ρωσίας θα μπορούσε να είναι η απελευθέρωση του τουρκικού λαού από τον Ερντογάν. Σε διαφορετική περίπτωση, αν ο Ερντογάν παραμείνει στην εξουσία, η στρατιωτική σύγκρουση (σ.σ.: με την Ρωσία) θα είναι βέβαιη και ο αριθμός των θυμάτων θα είναι πολύ υψηλός μεταξύ του τουρκικού πληθυσμού», κατέληξαν.