Skip to main content

Μία διαφορετική, ίσως αιρετική άποψη για τις ακάλυπτες επιταγές

Τι πρέπει να γίνει ώστε να σταματήσει αυτό το αίσχος. Οι ευθύνες Πολιτείας, Τραπεζών αλλά και επιχειρηματιών
Τις τελευταίες μέρες στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, πέρα από την εκλογική αντιπαράθεση, εμφανίζεται και το θέμα της τεράστιας αύξησης του όγκου των ακάλυπτων επιταγών.

Για το θέμα αυτό, θα καταθέσω σήμερα μια άποψη διαφορετική από τις συνηθισμένες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων, ότι τμήμα της θα προκαλέσει αντιδράσεις σε ορισμένους επισκέπτες της voria.gr.

Θεωρώ, ωστόσο, ότι στις μέρες μας, με την οικονομική κρίση να απαιτεί από όλους να βλέπουμε κατάματα την αλήθεια, οφείλουμε άπαντες να βάλουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, να εντοπίσουμε τα κακώς κείμενα και να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά, πιστεύω ότι οι επαγγελματίες ή οι επιχειρηματίες, οι οποίοι εκδίδουν ακάλυπτες επιταγές δεν είναι άμοιροι ευθυνών για το πρόβλημα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν.

Δεν αναφέρομαι βέβαια στις περιπτώσεις όπου επαγγελματίες και επιχειρηματίες -κυρίως μικρομεσαίοι- αδυνατούν να καλύψουν τις επιταγές τους, λόγω αδυναμίας των πελατών τους να ανταποκριθούν στις δικές τους υποχρεώσεις ή εξαιτίας μιας ξαφνικής κάμψης των πωλήσεων (αν και έχουν κι αυτοί ευθύνες όσον αφορά τον μη έλεγχο της φερεγγυότητας των πελατών ή την απότομη και όχι προσεκτική ανάπτυξη της επιχείρησής τους).

Αρκετές, όμως, φορές, πίσω από τις ακάλυπτες επιταγές, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είτε δεν διαθέτουν στοιχειώδη γνώση μιας αγοράς, είτε δεν έχουν καμία σχέση με κάθε έννοια επιχειρηματικότητας, είτε διάγουν ένα επίπεδο προσωπικής ζωής πέρα από τις δυνάμεις τους. Υπάρχουν, επιπρόσθετα και εκδότες ακάλυπτων επιταγών οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά, όταν τις εκδίδουν, ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τις πληρώσουν.

 Τα φαινόμενα αυτά, όπως έχω ήδη διευκρινίσει, παρατηρούνται κυρίως σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στους μικροεπαγγελματίες, χώρους στους οποίους, παρ’ όλο που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας, γεννιούνται φαινόμενα παραοικονομίας, φοροδιαφυγής και χαμηλής ανταγωνιστικότητας.
 Ευθύνη φυσικά για όλα αυτά έχουν και οι τράπεζες, οι οποίες, στη φάση της μεγάλης πιστωτικής επέκτασης, μοίραζαν αφειδώς φύλλα επιταγών, αρκετές φορές χωρίς σοβαρά κριτήρια.

 Οι ίδιες αυτές τράπεζες δημιούργησαν κατόπιν το σύστημα «Τειρεσίας», το οποίο ήρθε να λειτουργήσει ως δαμόκλειος σπάθη για τους επιχειρηματίες.
Τα πιστωτικά ιδρύματα, δηλαδή, έδωσαν στον επιχειρηματία το σχοινί να κρεμαστεί και ταυτόχρονα δημιούργησαν την υποδομή να τον διαπομπεύσουν και να μην του επιτρέψουν για πολλά χρόνια να ξαναεπιχειρήσει.

Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει;
 Μόνη λύση, κατά τη γνώμη μου, είναι η με διακομματική συναίνεση, κυρίως από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, κατάργηση του θεσμού των μεταχρονολογημένων επιταγών, σε τακτό βέβαια διάστημα, που θα επιτρέψει την αγορά να προσαρμοστεί. Άλλωστε ο «θεσμός» αυτός είναι ελληνική «εφεύρεση».

Πρέπει, επίσης, να τροποποιηθεί ο «Τειρεσίας» και να συνεχίσει να υπάρχει για μεγαλύτερες υποθέσεις και ποσά, ενώ ο χρόνος παραμονής στις λίστες του χρειάζεται να μειωθεί αισθητά.

Απαιτείται, τέλος, να εκσυγχρονισθεί η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, μέσω προγραμμάτων στήριξης, αλλά και εκπαίδευσης. Στόχος βέβαια που βέβαια δεν είναι εύκολος και εξαρτάται πάντα από την γενικότερη πορεία της οικονομίας