Eδώ και τριάντα χρόνια η Ιωάννα Λεβαντή ζεί με μεταμοσχευμένη καρδιά, με την επέμβαση να έχει γίνει στις 19 Φεβρουαρίου του 1988 στο Harefield της Αγγλίας.
Την επέτειο γνωστοποίησε ο Πανελλήνιος Σύλλογος Μεταμοσχευμένων Καρδιάς-Πνεύμονα, «Σκυτάλη».
Η Ιωάννα με την επιστροφή της στην Ελλάδα αφιερώθηκε στην προώθηση της δωρεάς οργάνων και των μεταμοσχεύσεων προσεγγίζοντας τους ανθρώπους που ήταν σε τελικό στάδιο καρδιακής ή πνευμονικής ανεπάρκειας.
Μαζί με τέτοιους συνοδοιπόρους ίδρυσαν 2 χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 1991, την «Σκυτάλη» με το τότε όνομα «Σύλλογος Βαρέως Καρδιο-Πνευμονοπαθών» κι έκτοτε είναι συνεχώς στην πρωτοπορία της συλλογικής μας προσπάθειας.
Τον Μάιο του 2013, σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή, είχε την ευκαιρία να προσφωνήσει λέγοντας το μεγάλο «ευχαριστώ» τον Sir Magdi Yacoub σε ειδική εκδήλωση της «Σκυτάλης» στην πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας (φωτο).
Όπως θυμάται η ίδια:
«Ηταν Μάιος του 1988. Μετά από μια πνευμονία ακολουθήσαν τρεις μήνες με συχνές εισαγωγές σε νοσοκομείο που κατέληξαν σε 5 ανακοπές λόγω «διατατικής μυοκαρδιοπάθειας» .
Ολα αυτά σε ενα κορίτσι 23 ετών χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας μέχρι τότε. Η μόνη λύση στο πρόβλημα: ''ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ'', κάτι άγνωστο για τα δεδομένα της Ελλάδος. Με αποσκευές την αγάπη από την οικογένεια και τους φίλους μου, την πίστη στο Θεό και τη θέληση για ζωή ξεκίνησα το ταξίδι προς την ελπίδα. Η πρόγνωση των γιατρών ήταν ''5 χρόνια,το πολύ, μέσα σε γυάλα''. Τον Οκτώβριο1988 γίνεται η πρώτη επαφή με τον καθ. Magdi Yacoub και η ετυμηγορία είναι ''Μεταμόσχευση''. Ευτυχώς για μας δίπλα στον καθηγητή υπάρχει ένας Ελληνας γιατρός, ο κ. Στέργιος Θεοδωρόπουλος, που με αναλαμβάνει αμέσως και γίνεται ο φύλακας άγγελος μας και είναι πλέον δίπλα μας και εξηγεί όλη την διαδικασία.
Στις γεμάτες απορία και αγωνία ερωτήσεις μου απαντάει με ηρεμία και κατανόηση λέγοντας οτι η επέμβαση θα μου δώσει την ευκαιρία να ζήσω με ποιότητα, για πόσο καιρό κανείς δεν το ξέρει. Ο καιρός περνάει και τον Φεβρουάριο 1989 με κάλεσαν για την επέμβαση. Στις 18 Φεβρουαρίου μεσάνυκτα μπαίνω στο χειρουργείο. Πριν περάσουν 2 ώρες μια νέα καρδιά κτυπούσε μέσα μου. Δεκαοχτώ μέρες στο νοσοκομείο και δεν πίστευα το ρυθμικό κτύπο της.
Η επιστροφή στην Ελλάδα γεμάτη αισιοδοξία, χαμόγελα και ελπίδα για μια φυσιολογική ζωή που δεν θα είχα την ευκαιρία να ζήσω, αν οι γονείς ενος κοριτσιού 17 χρονών που σκοτώθηκε σε τροχαίο, δεν έλεγαν το μεγάλο ''ΝΑΙ'' στη δωρεά οργάνων. Τα πέντε χρόνια έγιναν τριάντα και ακολουθώντας πιστά τα λόγια του κ. Θεοδωρόπουλου,΄΄πρέπει να σεβαστείς το μόσχευμα, αν θέλεις να σε σεβαστεί και αυτό'' και έχοντας συνοδοιπόρους την ΑΓΑΠΗ και την ΕΛΠΙΔΑ συνεχίζω να ζω, να προσφέρω, να αγωνίζομαι και να υμνώ μαζέ με πολλούς άλλους τώρα πια, τη δωρεά οργάνων ως την μεγαλύτερη πράξη αλτρουισμού, προσφοράς και αγάπης προς το συνάνθρωπο.
Τα όργανα ειναι πολύτιμα, αν σκεφτείτε οτι από ένα δότη, μπορούν να σωθουν 9 άτομα που υποφέρουν. Είναι άδικο να μην τα χρησιμοποιούμε λόγω προκαταλήψεων και ελλιπούς ενημέρωσης. ''Μην κρατάτε τα όργανά σας για τους ουρανούς. Οι ουρανοί ξέρουν ότι τα χρειαζόμαστε στη γή'' ήταν το πιο εκφραστικό μήνυμα που είχα δεί στο Harefield. Τελειώνω με ενα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους τους δότες, τους γιατρούς και τους συντονιστές για την ΠΡΟΣΦΟΡΑ τους και την παρουσία τους διπλα μας».