Η Βασιλική, η Ολυμπία, η Ευαγγελία, η Άρτεμις, η Κατερίνα, η Μαλαματή, η Ευφροσύνη, η Ανθή, η Χρυσούλα και η Πηνελόπη ήταν μέχρι χθες νοσηλεύτριες στην Κρήτη. Μετά την βάρδια τους επέστρεφαν στα σπίτια τους. Όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες συναντούσαν συγγενείς και φίλους, πιθανόν έκαναν και καμιά βόλτα.
Διαβάστε περισσότερα: Μήνυμα ανθρωπιάς: Έφτασαν στη Θεσσαλονίκη οι δέκα νοσηλεύτριες από Κρήτη (vid)
Από σήμερα οι δέκα αυτές επαγγελματίες της υγείας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εθελοντικά στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Μπαίνουν στη μάχη κατά του κορωνοϊού, που έχει γονατίσει το σύστημα υγείας της πόλης. Το μόνο βέβαιο είναι ότι μετά τις βάρδιες τους οι 10 κοπέλες δεν θα επιστρέφουν στο σπίτι τους. Ούτε η εποχή προσφέρεται για βόλτες.
Η άφιξη στη Θεσσαλονίκη της Βασιλικής, της Ολυμπίας, της Ευαγγελίας, της Αρτέμιδος, της Κατερίνας, της Μαλαματής, της Ευφροσύνης, της Ανθής, της Χρυσούλας και της Πηνελόπης είναι μία από τις πιο ευχάριστες –από τις λίγες ευχάριστες- ειδήσεις των ημερών του κορωνοϊού. Ισάξια με τη διάσωση κάποιου διασωληνωμένου, ο οποίος παίρνει εξιτήριο. Διότι αποδεικνύει ότι τελικά η ελληνική κοινωνία δεν είναι εντελώς παραλυμένη. Ότι ανάμεσά μας υπάρχουν ακόμη κύτταρα με προοπτική, τα οποία κοιτούν πολύ παραπέρα από τη βολή τους και πράττουν αναλόγως.
Οι δέκα κοπέλες θυμίζουν τους πολλούς συντοπίτες τους, που στις αρχές του 20ου αιώνα ξεκίνησαν από την Κρήτη και έφτασαν στη Μακεδονία. Πολέμησαν στο Μακεδονικό Αγώνα και ο αστικός μύθος λέει ότι σκοτώθηκαν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Προφανώς οι νοσηλεύτριες που προσέρχονται στην πρώτη γραμμή αυτής της σύγχρονης μάχης έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Πιστεύουν ότι θα επιστρέψουν στα σπίτια τους και θα τα καταφέρουν, είναι σίγουρο. Αλλά ο ηρωισμός τους είναι αξιοθαύμαστος. Κι αυτό διότι σε μια ανταλλακτική κοινωνία κάνουν αυτό που λέει η καρδιά τους χωρίς να περιμένουν τίποτα, εκτός από την ικανοποίηση της προσφοράς και τα ευχαριστώ συναδέλφων και ασθενών.
Διότι πλούσιες δεν θα γίνουν –είναι γνωστή σε όλους η μισθολογική συμπεριφορά του ελληνικού Δημοσίου στους υπαλλήλους του. Ούτε καν διάσημες –έστω προσωρινά- αφού κάτω από τις μάσκες παραμένουν αγνώριστες. Επιπροσθέτως, μπορούμε βασίμως να εκτιμήσουμε ότι αποτελούν παρέα και αποφάσισαν ως παρέα. Παρακινώντας η μία την άλλη. Για να επιβεβαιωθεί και ο τροβαδούρος που 40 χρόνια πριν επέμενε πως «ιστορία γράφουν οι παρέες», κάτι που στη σύγχρονη Ελλάδα της αποθέωσης του ατομισμού βασίμως αμφισβητείται.