Σε αναζήτηση σταθερών. Με αυτές τις τρεις λέξεις μπορεί κανείς να περιγράψει, και μάλιστα με πλήρη ακρίβεια, το κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αυτές που έως και πρόσφατα θεωρούνταν οι βασικές σταθερές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Όλα δείχνουν ότι οι αλλαγές που δρομολογούνται τόσο στο Βερολίνο, όσο και στο Παρίσι αλλά και στο Λονδίνο, το τελευταίο διάστημα, λίγο απέχουν από το να χαρακτηριστούν δομικές. Κι επειδή ακριβώς είναι τέτοιες, κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η επόμενη μέρα που ξημερώνει για τη γηραιά ήπειρο.
Στο Βερολίνο, η σιδηρά κυρία Άγκελα Μέρκελ αποχώρησε ήδη από την προεδρία του κυβερνώντος κόμματος CDU και πλέον μετρά αντίστροφα και ως προς την παραμονή της στην καγκελαρία. Ακόμα κι αν διαφωνούσε κανείς κάθετα με την πολιτική της, ειδικά αν ήταν Έλληνας στις αρχές αυτής της δεκαετίας, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι ήταν ένα είδος «σαβούρας» για την αναγκαία εξισορρόπηση της χώρας μας.
Στο Παρίσι, ο πολλά υποσχόμενος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν περνά τις πιο δύσκολες, πολιτικά, στιγμές του. Η δημοτικότητα του βρίσκεται στο ναδίρ, η αμφισβήτηση των συμπατριωτών του είναι συνεχής και διαρκώς αυξανόμενη κι όλα δείχνουν ότι έχει πάρει έναν δρόμο χωρίς επιστροφή που οδηγεί στην έξοδο από τα Ηλύσια Πεδία. Υπό αυτές τις συνθήκες, το ενδεχόμενο να παίξει τον ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη που οραματίζεται ο ίδιος όχι απλά αδυνατίζει, αλλά, σχεδόν, εξαφανίζεται.
Στο Λονδίνο, τέλος, ετοιμάζονται για ένα Brexit χωρίς αύριο. Αυτό, πρακτικά, συνεπάγεται ενδεχομένως και χάος στο νησί. Όπερ σημαίνει ότι το τελευταίο πράγμα που θα ενδιαφέρει τον όποιο ένοικο της Ντάουνινγκ Στριτ στο προσεχές μέλλον θα είναι το μέλλον της ΕΕ.
Συμπέρασμα; Κανείς δεν γνωρίζει προς τα πού βαδίζει η Ευρώπη, αυτή τη στιγμή...