Προ ημερών, η γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ συμμετείχε, μέσω τηλεδιάσκεψης, στην ετήσια γενική συνέλευση των μετόχων της Deutsche Bank. Πρόκειται, ως γνωστόν, για τη μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα της Γερμανίας, η οποία – σημειωτέον – είναι ιδιωτική. Κατά συνέπεια, δεν παρακολούθησε τις εργασίες της συνέλευσης ως το «μεγάλο αφεντικό». Όπως διαβάζουμε στον γερμανικό Τύπο, κατά τη διάρκεια της, ζήτησε και πήρε και το λόγο κι έκανε μια τοποθέτηση που από πολλούς θεωρήθηκε – και σωστά – ως έμμεση στήριξη στη διοίκηση της τράπεζας.
Γιατί το έκανε; Διότι η Deutsche Bank ταλαιπωρείται πολύ. Από ζημίες, που δεν λένε να διορθώσουν, αλλά κι από κάθε είδους σκάνδαλα, που δεν της επιτρέπουν να σηκώσει κεφάλι. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση, με άγνωστη προς το παρόν ημερομηνία λήξης και – το σημαντικότερο; - αδιευκρίνιστο βάθος. Παρ' όλα αυτά, η καγκελάριος «πήγε» στη γενική συνέλευση και με την παρέμβαση της έδωσε το μήνυμα που χρειάζονταν το μάνατζμεντ της τράπεζας. Κι αναρωτιέται εύλογα κανείς:
Τι θα γίνονταν αν ο έλληνας πρωθυπουργός, ο οποιοσδήποτε, αποφάσιζε να συμμετάσχει - και ακόμα περισσότερο να μιλήσει - στη γενική συνέλευση μιας ελληνικής συστημικής τράπεζας; Η απάντηση είναι μονολεκτική: Χαμός. Σε χρόνο d-t θα άρχιζαν να εξυφαίνονται σενάρια διαπλοκής ως προς τις σχέσεις του με την τράπεζα, την διοίκηση και τους μετόχους της, τα social media θα κατακλύζονταν από μηδενιστικά μηνύματα και το κλίμα που θα δημιουργούνταν θα ήταν τόσο καταστροφικό που όλοι θα εύχονταν να μην είχε γίνει καμία παρέμβαση.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Γιατί στη Γερμανία η καγκελάριος μπορεί να μιλά ...ελεύθερα και στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός δεν μπορεί καλά – καλά να συναντηθεί με έναν έλληνα ή ξένο τραπεζίτη χωρίς να δημιουργήσει κύμα φημών; Το πιθανότερο επειδή στα μέρη μας υπάρχει παρελθόν και μάλιστα βεβαρημένο. Όμως, ως πότε; Κι αν όντως έγινε κάτι αμαρτωλό «χθες», γιατί δεν μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση «αύριο»; Μήπως τελικά όλα είναι θέμα ωριμότητας μιας κοινωνίας; Και στο κάτω- κάτω, πώς θα προχωρήσουμε ως οικονομία, αν ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να ακούσει, ο ίδιος και να μιλήσει, για να δώσει λύση σε ένα ζήτημα;