Σειρά πρωτοβουλιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης. Σημείωσε πως είναι “προσωπική, παραταξιακή και εθνική υποχρέωση” και πρόσθεσε ότι “αυτή η οφειλή, αυτό το εθνικό καθήκον, δεν θα ανασταλεί”.
Ο κ. Μητσοτάκης, μιλώντας σε ειδική εκδήλωση της Βουλής, επισήμανε πως “η ομάδα των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας θα αναλάβει προετοιμασμένες πρωτοβουλίες προώθησης αυτού του εθνικού καθήκοντος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ανάλογη δράση θα αναλάβουν οι βουλευτές εκπρόσωποί στο Συμβούλιο της Ευρώπης, τον κατ´ εξοχήν αρμόδιο θεσμό προάσπισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου”.
Παράλληλα πρόσθεσε ότι ήδη η Νέα Δημοκρατία έθεσε το θέμα σε ανώτατο επίπεδο και στον ΟΗΕ.
Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αναφέρθηκε στη γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού, επισημαίνοντας “είναι ζήτημα εθνικής συνέπειας για εμάς, σήμερα, να την θυμηθούμε και να αποτίσουμε τον πρέποντα φόρο τιμής στους παππούδες μας, που βίωσαν εκείνη τη δύσκολη εποχή”. Και προσέθεσε “όσο και εάν κάποιοι, ακόμα και χθες, επιμένουν σε μια ανιστόρητη άρνηση των τραγικών γεγονότων που κηλίδωσαν την Ιστορία εκείνης της εποχής. Η αναγνώριση θα ήταν μια γενναία, απελευθερωτική και για τους ίδιους πράξη. Λυπάμαι που μένουν ακόμα εγκλωβισμένοι σε μια στρεβλή και παραμορφωτική ανάγνωση της ιστορίας”.
Κατά την ομιλία του σημείωσε πως “σε μια τέτοια εκδήλωση μνήμης, ωστόσο, θα πρέπει να μπορούμε να διευρύνουμε τη ματιά μας και να δώσουμε τη συνολική εικόνα: Η Ελλάδα των τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων, κατεστραμμένη και ηττημένη η ίδια, δέχθηκε τότε περίπου 1.300.000 άμοιρους πρόσφυγες. Η αποκατάστασή τους φαινόταν στόχος αδύνατος. Αλλά, τελικά, με μια υπερέκταση των προσπαθειών της, αλλά και με βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς, η χώρα πέτυχε να τους αποκαταστήσει και να τους εντάξει στην κοινωνία της”. Eiδική αναφορά έκανε στην “ εμπνευσμένη ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου, στα έτη 1928-1932”.
Κλείνοντας την τοποθέτησή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης σημείωσε : “Επιτρέψτε μου, επίσης, να διατυπώσω μία γνώμη την οποία συμμερίζονται πολλοί Ιστορικοί σήμερα: ότι η ένταξη των προσφύγων στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, στο μεσοπόλεμο, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κράτους στα 200 χρόνια της ύπαρξής του”.