Άρθρο του Νίκου Νυφούδη*
Προσπαθώ εδώ και αρκετό καιρό να εξηγήσω σε φίλους δημοσιογράφους στη Μεγάλη Βρετανία, ποιο είναι αυτό το συστατικό που κρατάει τη χώρα γαντζωμένη στο παρελθόν.
Γιατί κάθε τόσο να βγαίνουν σκελετοί από την ντουλάπα, των οποίων τη συνδρομή υποτίθεται πως χρειαζόμαστε. Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην έχει δίπλα του αυτούς που θέλει για παράδειγμα και να πρέπει να κυκλοφορεί με το μισό υπουργικό συμβούλιο του Κωστάκη του Καραμανλή;
Γιατί ο Πρωτόπαπας, από την άλλη, να διαπραγματεύεται το μέλλον της Κεντροαριστεράς, πρωτεργάτης της σημερινής κατάστασης που βρίσκεται ο χώρος;
Ιδού η απορία.
Τι είναι αυτό, λοιπόν, που οδηγεί το πολιτικό σύστημα σε ανακύκλωση των ίδιων προσώπων; Γιατί δεν ανανεώνεται το υπουργικό συμβούλιο; Ριζικά;
Γιατί να είμαστε, λοιπόν, αναγκασμένοι να ακούμε, για παράδειγμα, κάθε τόσο τι έχει να πει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, όσο πετυχημένος και αγαπητός κι αν είναι. Εκλέχθηκε, διοίκησε, η Ιστορία θα τον κρίνει.
Δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά στο Λονδίνο τα τελευταία 6 χρόνια. Βάλε και τις σπουδές, ξεπερνούν τη δεκαετία. Ποτέ μου δεν έχω διαβάσει για προσπάθεια ανθρώπων του παρελθόντος, να εμπλακούν στα τρέχοντα ζητήματα πολιτικής. Με τον τρόπο που οι δικοί μας παραμένουν εκεί αγέρωχοι.
Να πάρουμε, για παράδειγμα, τον Gordon Brown, έναν από τους πιο αξιόλογους πολιτικούς της σύγχρονης βρετανικής πολιτικής σκηνής και μεγάλο αδικημένο, μια και χρεώθηκε τα λάθη του προκατόχου του και κυβέρνησε τελικά κάτι περισσότερο από 2 χρόνια μόνο. Δεν είχα ακούσει κουβέντα του για την πολιτική σκηνή, πόσω μάλλον τα εσωτερικά των Εργατικών, παρά μόνο κατά τη διαδικασία του Brexit. Που σαφώς και καλά έκανε.
Δεν θα μπορούσε μήπως να πάρει το κόμμα των Εργατικών, εάν επιθυμούσε να επιστρέψει, με αντίπαλό του τον Jeremy Corbyn; Αμφιβάλλω.
Αλλά είπαμε, διοίκησε. Η Ιστορία θα τον κρίνει.
Είμαι πια σίγουρος με την ασφάλεια της σχετικής απόστασης και της δυνατότητας να συγκρίνω, πως εκεί ακριβώς βρίσκεται και η αχίλλειος πτέρνα του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Βλέπεις, η Theresa May, σε λίγες μόνο ημέρες και χωρίς εθνικές εκλογές, έκανε ένα ολοκαίνουριο υπουργικό συμβούλιο. Ο Κάμερον, φεύγοντας, πήρε μαζί του και τους ανθρώπους του. Το ίδιο και ο προκάτοχός του και ούτω καθεξής. Γιατί να μην μπορεί να κάνει, λοιπόν, το ίδιο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Και όποιος άλλος έρθει στο μέλλον;
Η εμπειρία μου τρία χρόνια ως συνεργάτης του Σπύρου Βούγια και η κοινή προσπάθειά μας να αλλάξουμε τα πράγματα σε πολύ δύσκολα υπουργεία, όπως το Προστασίας του Πολίτη και το Μεταφορών & Δικτύων, μού απέδειξε αυτό ακριβώς: διοίκηση ασκούν οι Υπουργοί, οι Υφυπουργοί (λιγότερο) και οι Γενικοί Γραμματείς (περισσότερο). Ο πρωθυπουργός είναι ή θα έπρεπε να είναι, τίποτα περισσότερο από ένας εξαιρετικός προπονητής. Κάτι σαν τον Μουρίνιο, που μπορεί να μην έπαιξε ο ίδιος ποτέ φοβερή μπάλα, αλλά κέρδισε τα πάντα ως αρχηγός του πάγκου. Και ως τέτοιος να κρίνεται. Να επιλέγει τους καλύτερους για τη δουλειά. Κάτι που ομολογουμένως κάνει εξαιρετικά ο Σταύρος Θεοδωράκης, που έχει καταφέρει να πείσει και να εμπλέξει στην πολιτική σκηνή ανθρώπους, που ποτέ δεν θα φανταζόμασταν.
Μόνο τότε, λοιπόν, και προς αυτή την κατεύθυνση, θα έπρεπε να επικεντρωθούν οι προσπάθειες όλων αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους μεταρρυθμιστή. Διαφορετικά, είναι σίγουρο ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Γιατί η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων στο Υπουργικό Συμβούλιο μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα κάνει τίποτα παραπάνω από να βυθίσει την υπόληψη της πολιτικής ζωής του τόπου ακόμη περισσότερο. Και πιστέψτε με, είναι ήδη πολύ χαμηλά.
Να θυμάστε, λοιπόν, πως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Πόσω μάλλον όταν οδεύουμε στην καρδιά του χειμώνα. Καλό μήνα!
*Ο Νίκος Νυφουδης είναι πολιτικος υπεύθυνος του Τομέα Εξαγωγών στο Ποτάμι