Καλημέρα σας!
Και καλό μήνα!
Αύγουστος από σήμερα. Ο… καυτός μήνας του καλοκαιριού, με τις ατέλειωτες ουρές και την πλήρη αποδιοργάνωση βρίσκεται εδώ και απειλεί να διαλύσει τους πάντες και τα… πάντα. Η μισή Ελλάδα και βάλε βρίσκεται σε διακοπές με φόντο το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, τους ανέμους και τους πέτρινους ίππους του Οδυσσέα Ελύτη. Και η υπόλοιπη μισή παρά κάτι απολαμβάνει τη χαλαρότητα, αφού οι επαγγελματικές απαιτήσεις τον Αύγουστο χαμηλώνουν, καθώς όλα επί της ουσίας πατούν pause, χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει το παραμικρό, ούτε να καν να διαμαρτυρηθεί.
Το έρημο campus του ΑΠΘ
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, εδώ και χρόνια, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που τον Αύγουστο «κατεβάζει ρολά». Από σήμερα, στην ουσία από την περασμένη Παρασκευή μέχρι τη Δευτέρα 22 του μηνός παραμένει κλειστό, χωρίς καμία υπηρεσία του να είναι διαθέσιμη. Όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε άδεια, εκτός ίσως από κάποιους ερευνητές που λόγω χρονοδιαγραμμάτων παραμένουν στη μάχη, έστω και εξ’ αποστάσεως. Αμαρτία και κρίμα, πάντως, το μεγαλύτερο πανεπιστημιακό campus της χώρας να ερημώνει, δείγμα ότι τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα δεν αξιοποιούν τους καλοκαιρινούς μήνες, όπως γίνεται σε αρκετές περιπτώσεις στο εξωτερικό. Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που υποστηρίζουν πως αφού δεν γίνεται κάτι έξτρα το καλοκαίρι -θερινά σχολεία, σεμινάρια κλπ.- η λύση του να κλείσει το ίδρυμα για τρεις εβδομάδες είναι η καλύτερη, διότι έτσι το ΑΠΘ αποφεύγει την… υπολειτουργία και τη γενική αποδιοργάνωση, που εκνευρίζει όσους θέλουν να κάνουν τέτοια εποχή μια δουλειά και ποντάρουν σε συνθήκες κανονικότητας.
Ο Αύγουστος του Παπάζογλου
Ο Αύγουστος είναι και ο μήνας που στη Θεσσαλονίκη θυμόμαστε πάντα τον Νίκο Παπάζογλου. Τον αξέχαστο τραγουδιστή και τραγουδοποιό με την καθιερωμένη συναυλία στη δεύτερη πανσέληνο -άλλοτε στο λιμάνι, άλλοτε στο θέατρο Δάσους- και φυσικά το συγκλονιστικό τραγούδι «Αύγουστος», το καλύτερο που έγραψε ο Νίκος, ένα πραγματικά εμπνευσμένο και γι’ αυτό τόσο φευγάτο κομμάτι που οφείλει τη γέννηση του σε μια πραγματική ιστορία που έγινε το καλοκαίρι του 1978 στο Πήλιο, το καλοκαίρι του μεγάλου σεισμού της Θεσσαλονίκης. «Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά / την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε / καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά / διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε / θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό».
Πόσες συναυλίες αντέχουμε;
Μπορεί, πάντως, ο Νίκος Παπάζογλου να έφυγε νωρίς από κοντά μας και να μην περιμένουμε, πια, τη συναυλία του Αυγούστου, αλλά το φετινό καλοκαίρι δείχνει να ξεπερνάει το 2019 σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, δηλαδή συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Πρόκειται για μια βιομηχανία με μεγάλο τζίρο και ενίοτε αρκετό ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο που οι απαγορεύσεις των δύο προηγούμενων καλοκαιριών οδήγησαν τη συγκεκριμένη δραστηριότητα υπό το μηδέν. Μόνο πρόβλημα -και πάντως σοβαρό- είναι ότι επί δεκαετίες το έργο επαναλαμβάνεται στη χώρα μας κάθε καλοκαίρι με μονότονο ρυθμό και το μόνο που αλλάζει είναι η ηλικία των πρωταγωνιστών, είτε του μικροφώνου, είτε της σκηνής. Το ερώτημα πόσες φορές μπορεί να αντέξει κάποιος να ακούσει τον τάδε τραγουδιστή ή τη δείνα τραγουδίστρια, αλλά και πόσες φορές να παρακολουθήσει τις αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες παραμένει φιλοσοφικό και φυσικά αναπάντητο.
Γυμναστική στο πάρκο
Μία από τις συνήθειες που άφησε η πανδημία στη Θεσσαλονίκη είναι η ομαδική άσκηση στα πάρκα της πόλης. Εικόνες σαν κι αυτή της φωτογραφίας που δημοσιεύουμε είναι καθημερινές στην παραλία, το κέντρο και τις γειτονιές της πόλης. Στιγμιότυπα που θυμίζουν Αμερική με Θεσσαλονικείς και Θεσσαλονικιές να απολαμβάνουν το γρασίδι και ταυτόχρονα να γυμνάζονται χαλαρά υπό τις οδηγίες κάποιου γυμναστή ή άλλου team trainer. Κάτι που εκνευρίζει τα οργανωμένα γυμναστήρια της πόλης που χάνουν πελατεία, αλλά γενικά αποτελούν καλή εξέλιξη, τουλάχιστον μπροστά στην προοπτική να μην κάνει κάποιος απολύτως τίποτα για το σώμα του.