Όσο συνεχίζεται η εφαρμογή των περιοριστικών μέτρων, τόσο αυξάνεται στη Γερμανία ο αριθμός εξαρτημένων από το αλκοόλ που ζητούν βοήθεια από τις αρμόδιες υπηρεσίες αρωγής.
Σύμφωνα με την κοινωνική λειτουργό Φαμπιέν Κρένινγκ «σε μας έρχονται ολοένα και περισσότεροι και την ίδια στιγμή εκείνοι που στηρίζουμε εδώ και καιρό ζητούν συχνότερα τη βοήθειά μας». Οι ενδιαφερόμενοι προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μεταξύ των γυναικών πολλές προέρχονται από παραϊατρικά επαγγέλματα, όπως για παράδειγμα οι νοσοκόμες, δηλώνει η γερμανίδα κοινωνική λειτουργός. Εκτιμά ότι πρόκειται για γυναίκες, οι οποίες για καιρό έβαζαν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα για να φροντίσουν άλλους και στη συνέχεια στρέφονταν λόγω υπερβολικής προσωπικής και επαγγελματικής επιβάρυνσης στο αλκοόλ.
«Πολλοί είναι εκείνοι που περιορίζονται στον εαυτό τους και είναι μόνοι χωρίς να έχουν την τύχη να διαθέτουν οικογένεια ή εργασία», συνεχίζει η Φαμπιέν Κρένινγκ: «Οσο κρατά η πανδημία βλέπουμε όλο και περισσότερη δυστυχία και βαριά περιστατικά. Κάποιοι μάλιστα ανακοινώνουν ότι θα αυτοκτονήσουν πίνοντας μέχρι τέλους. Λόγω των περιοριστικών μέτρων και του εγκλεισμού οι κοινωνικές επαφές περιορίζονται στο ελάχιστο. Για πολλούς το γεγονός ότι δεν μπορούν πια να βγουν έξω από το σπίτι τους είναι καταστροφικό. Προσπαθούμε να τους στηρίξουμε ψυχολογικά όσο περισσότερο μπορούμε». Η γερμανίδα κοινωνική λειτουργός ωστόσο ανησυχεί λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας και για ενδεχόμενες περικοπές στις υπηρεσίες αρωγής.
«Είμαστε αλκοολικοί, όμως η ζωή μας δεν τελείωσε»
«Οι περικοπές θα είχαν μοιραίες επιπτώσεις», λέει η Κριστιάνε Λούντβιγκ, η οποία εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί ανεπιτυχώς να κόψει το ποτό: «Οι αλκοολικοί χρειάζονται την υποστήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό. Η 55χρονη είχε νοσηλευθεί για μερικά χρόνια σε κλινική αποτοξίνωσης. Στη συνέχεια όμως στράφηκε και πάλι στο αλκοόλ πιστεύοντας ότι είναι πλέον σε θέση να το ελέγξει. Η προσωπική της οδύσσεια ξεκίνησε το 2002 όταν μια μέρα βρήκε ένα στενό της φίλο νεκρό στο διαμέρισμά του. Από τότε οι κρίσεις πανικού έγιναν μόνιμος συνοδός της: «Νόμιζα ότι το αλκοόλ είναι τα καλύτερο φάρμακο, γιατί με ηρεμούσε». Γρήγορα ωστόσο η παιδαγωγός διαπίστωσε ότι η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχό της και ζήτησε βοήθεια μιλώντας ταυτόχρονα πια ανοιχτά για την εξάρτησή της: «Είμαστε αλκοολικοί, όμως η ζωή μας δεν τελείωσε», υπογραμμίζει και δηλώνει αποφασισμένη να επιστρέψει το συντομότερο στο επάγγελμά της.
Η Γερμανική Υπηρεσία Ζητημάτων Εξάρτησης (DHS) εκτιμά ότι τα μέτρα που λαμβάνονται κατά της πανδημίας αποτελούν έναν από τους κύριους λόγους για να εντεινόμενα προβλήματα αλκοολισμού όσων φοβούνται ότι θα χάσουν τη θέση εργασίας τους ή ανησυχούν για το μέλλον. Σύμφωνα με την ειδικό Κριστίνα Ρούμελ από την DHS τα 1.300 κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης στη Γερμανία αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρηματοδότησης.
Χρόνια ασθένεια ο αλκοολισμός
Σφυγμομέτρηση το ινστιτούτου δημοσκοπήσεων Forsa δείχνει ότι περίπου το 25% των αλκοολικών στη Γερμανία πίνει ακόμα περισσότερο από τότε που ξέσπασε η πανδημία στη Γερμανία. Άλλη έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι περίπου το ένα τρίτο 3.000 ερωτηθέντων ενηλίκων στρέφεται τους τελευταίους μήνες περισσότερο στο ποτό από ότι παλαιότερα.
Η κοινωνική λειτουργός Φαμπιέν Κρένινγκ γνωρίζει καλά ότι «η εξάρτηση από το αλκοόλ είναι χρόνια ασθένεια». Δεν εξαφανίζεται μια ωραία πρωία, ελέγχεται ωστόσο με ισχυρή θέληση: «Η μεγαλύτερη ανησυχία μας σήμερα είναι μήπως οι αρχές μας κόψουν την οικονομική στήριξη και δεν μπορούμε να προσφέρουμε άλλο τις υπηρεσίες μας σε όσους χρειάζονται βοήθεια».
Γιουρίκο Βαλ-Ίμελ, dpa
Επιμέλεια: Στέφανος Γεωργακόπουλος
Πηγή: Deutsche Welle