Skip to main content

Ο Έλληνας… Φρανκενστάιν τιμωρεί διαρκώς τη Θεσσαλονίκη

Μετρό και αστικές συγκοινωνίες, η Θεσσαλονίκη πληρώνει καθημερινά το λογαριασμό. Οι υποθέσεις της συχνά πέφτουν στο κενό...

Κυριευμένος από την εμμονή να δημιουργήσει ζωή από το μηδέν, ο Βίκτορ Φρανκενστάιν συλλέγει ανθρώπινα μέλη και δημιουργεί ένα τέρας και του δίνει ζωή. Όμως, μόλις το καταφέρνει, αισθάνεται αποστροφή για το δημιούργημά του και δεν μπορεί ούτε να το δει. Το ίδιο νιώθουν κι όσοι αντικρίζουν το πελώριο ον με την τρομακτική όψη και τη φοβερή δύναμη. Το τέρας, μη έχοντας τι άλλο να κάνει, αποφασίζει να εκδικηθεί το δημιουργό του σκοτώνοντας με φρικτό τρόπο τους φίλους και τους αγαπημένους του.

Η Μερί Σέλεϊ εμπνεύστηκε σε ηλικία μόλις 18 ετών αυτή τη θρυλική γοτθική ιστορία, η οποία θα γινόταν το πιο διάσημο μυθιστόρημα τρόμου όλων των εποχών, και παραμένει μια συγκλονιστική εξερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης δημιουργικότητας και της επιστημονικής ηθικής. Τότε, το 1816, η Ελλάδα ήταν ακόμη επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες θα ξεσηκώνονταν πέντε χρόνια μετά και η ελληνική επανάσταση θα είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του πρώτου εθνικού κράτους, που θα προέκυπτε από την σταδιακή διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Περίπου 200 χρόνια από τον ξεσηκωμό του γένους –η Ελλάδα γιορτάζει την επέτειο το 2021- ο Φρανκενστάιν παραμένει σημείο αναφοράς. Όχι μόνο στην ιστορία της λογοτεχνίας, αλλά και για κάθε τι που αν και αφύσικο καταφέρνει να επιβάλει το νόμο του, έναντι κάτι άλλου που ο νους και η λογική των κανονικών ανθρώπων θεωρούν φυσικό.

Στη σημερινή Ελλάδα ρόλο τέρατος του Φρανκενστάιν παίζει αυτό που γενικά ονομάζουμε γραφειοκρατία και σχετίζεται, κυρίως, με τον τρόπο λειτουργίας των υπηρεσιών του δημοσίου και το χρόνο που απαιτείται για να διεκπεραιωθούν οι διάφορες δουλειές. Και όπως έχει αποδειχθεί τόσο στο μακρινό παρελθόν και στη δεκαετία της κρίσης και των μνημονίων, όσο και τους τελευταίους μήνες της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, το τέρας του Φρανκενστάιν έχει αυτονομηθεί από τον δημιουργό του, που δεν είναι άλλος από το πολιτικό σύστημα. Οι δημοσιογράφοι έχουν το… προνόμιο να συνομιλούν συχνά με πολιτικά πρόσωπα της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς, ειδικούς γραμματείς, και ακούνε ιστορίες καθημερινής τρέλας, συνήθως για εντολές που δίνονται από κάποιον 8ο όροφο ενός υπουργείου, αλλά είτε αργούν να φτάσουν στον 3ο όροφο, είτε παραμένουν αδρανείς σε κάποιο συρτάρι επί μακρόν. Κάπως έτσι ο καιρός περνάει. Το… τέρας τρέφεται κανονικότατα με μισθούς, επιδόματα και τα σχετικά και οι πολιτικοί εκτίθενται. Αν είναι χοντρόπετσοι δεν τους νοιάζει, το δικαιολογούν και το υπερασπίζονται δημόσια. Αν έχουν φιλότιμο εκνευρίζονται, φωνάζουν και τελικά πέφτουν σε κατάθλιψη. Το πιο σοβαρό είναι ότι υπάρχουν διαρκείς εκκρεμότητες, αφού οι δουλειές δεν τελειώνουν.

Η Θεσσαλονίκη πληρώνει καθημερινά το λογαριασμό. Οι υποθέσεις της συχνά πέφτουν στο κενό που δημιουργείται ανάμεσα στις ενθουσιώδεις και αισιόδοξες δηλώσεις των πολιτικών και την πραγματικότητα, που διαχειρίζονται διορισμένοι τεχνοκράτες, εκλεγμένοι αυτοδιοικητικοί και στελέχη της δημόσιας διοίκησης και των οργανισμών, όπως αποκαλούνται όλοι οι εργαζόμενοι του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Κάτι σαν… τιμωρία. Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι ο κ. Μητσοτάκης ανησυχεί για την πορεία κατασκευής του μετρό της Θεσσαλονίκης. Και δικαιολογημένα. Ο ίδιος ανακοίνωσε χρονοδιάγραμμα για την έναρξη δρομολογίων την άνοιξη του 2023, αλλά βλέποντας την Αττικό Μετρό μπλοκαρισμένη μεταξύ των αρχαίων της Βενιζέλου και των απαιτήσεων του κατασκευαστή του έργου, ζήτησε από τον Νίκο Ταχιάο επείγουσα ενημέρωση.

Μεγάλες είναι οι καθυστερήσεις και στην υπόθεση του ΟΑΣΘ, της μεγαλύτερης πληγής στη σημερινή Θεσσαλονίκη. Η τραγική κατάσταση των αστικών συγκοινωνιών της πόλης δεν έχει βελτιωθεί καθόλου από τον περασμένο Ιούλιο, όταν άλλαξε η κυβέρνηση και –το κυριότερο- οι εκτιμήσεις για το πότε θα υπάρξει ουσιαστική καλυτέρευση μετατίθενται χρονικά διαρκώς. Στην αρχή είχαμε ακούσει ότι από τον Ιανουάριο του 2020 τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα. Μετά κάποιοι ζήτησαν υπομονή μέχρι το Φεβρουάριο και τώρα υπάρχουν υποσχέσεις για το Πάσχα και… βλέπουμε. Μάλλον το θέμα έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Επίσης, στο έργο της πλατείας Ελευθερίας υπάρχουν σοβαρές καθυστερήσεις και αόριστο χρονοδιάγραμμα, αφού ο εργολάβος δηλώνει αδυναμία. Μόνο που το έργο δόθηκε από το δήμο Θεσσαλονίκης στο συγκεκριμένο εργολάβο μετά από διαγωνιστική διαδικασία, η οποία εκ του αποτελέσματος μπορεί να χαρακτηριστεί προβληματική, αλλά κανείς ούτε σε κεντρικό, ούτε σε τοπικό επίπεδο θα λογοδοτήσει γι’ αυτήν. Ανάλογη κατάσταση υπάρχει και με τους περίφημες οδικές και σιδηροδρομικές συνδέσεις του λιμανιού με τις βασικές γραμμές της χώρας. Απίστευτες καθυστερήσεις, ξεχασμένες μελέτες, χαμένος χρόνος. Αλλά και στην Αθήνα, η υπόθεση της (υποτίθεται εμβληματικής) επένδυσης στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού –μία από τις προεκλογικές σημαίες της Νέας Δημοκρατίας-, αν και δείχνει τους τελευταίους μήνες να προχωράει γρηγορότερα απ’ ότι τα τελευταία χρόνια, απέχει ακόμη από τη στιγμή που θα αρχίσει να εξελίσσεται κανονικά. Κυρίως απέχει πολύ από το να δικαιώσει τις υπουργικές εκτιμήσεις για το πότε θα μπουν μπουλντόζες στο οικόπεδο.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι τυχαίο. Θεωρητικά όλοι έχουν καλές προθέσεις –οι υπουργοί θέλουν να δείξουν έργο γρήγορα, οι διορισμένες διοικήσεις προσπαθούν να δικαιώσουν αυτούς που τους επέλεξαν και τα… στελέχη του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα επιθυμούν να κοιμούνται τα βράδια ήσυχα τον ύπνο του δικαίου. Πέραν, όμως, του γνωστού «ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις», το αποτέλεσμα αυτών των καλών προθέσεων το αισθάνεται στο πετσί της η ελληνική κοινωνία. Υπάρχουν πράξεις, καθυστερήσεις και παραλήψεις, που παράγουν αποτελέσματα.

ΥΓ. Σε πολλές περιπτώσεις η γραφειοκρατία, που από μόνη της είναι μεροκάματο, έχει συνδεθεί με τη διαφθορά. Όχι μόνο με τα εκατομμύρια των εξοπλισμών, αλλά με τα γρηγορόσημα στις δημόσιες υπηρεσίες, για τα οποία κατά καιρούς έχουν μιλήσει υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα, χωρίς, όμως, να κάνουν κάτι. Σύμφωνα με τη φετινή έρευνα της Διεθνούς Διαφάνειας για τη διαφθορά, σε 180 χώρες η Ελλάδα βρίσκεται στην 60η θέση, έχοντας ίδια βαθμολογία με την Κούβα. Ανάμεσα στις λιγότερο από την Ελλάδα διεφθαρμένες χώρες -με βάση την κατάταξή τους από τη Διεθνή Διαφάνεια- θεωρούνται κάποιοι φορολογικοί παράδεισοι και κάποιες θεωρητικά περιθωριακές και υπό ανάπτυξη χώρες. Μπαχάμες, Νησιά Μπαρμπέιντος, Κύπρος, Μάλτα, Μαυρίκιος, Γεωργία, Μποτσουάνα, Ρουάντα. Με αυτά τα δεδομένα το γεγονός ότι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια –όπως και η Ιταλία- έχει σημειώσει σημαντική βελτίωση στη βαθμολογία της, παραμένοντας, πάντως, στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη, ελάχιστα παρηγορητικό μπορεί να είναι.