Γίνονται ολονέν και συχνότερα τα δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, που εκφράζουν φόβο για ενδεχόμενη επίθεση της Ελλάδας και Κύπρου. Ο φόβος έγκειται, όχι στο ότι τα ελληνικά κράτη είναι τόσο ισχυρά ώστε να υποτάξουν την Τουρκία, αλλά ότι αποτελούν εργαλεία των ΗΠΑ, οι οποίες θέλουν να διαλύσουν την Τουρκία, συμφώνως προς την εκτίμησή τους.
Σε πρώτη ανάγνωση, θα έλεγε κάποιος ότι τα δημοσιεύματα αποτελούν μια από τις συνήθεις πρακτικές της Τουρκίας να αποπροσανατολίζει τον τουρκικό λαό από τα πραγματικά του προβλήματα, και ταυτοχρόνως να τον φέρνουν κοντά στον ηγέτη, ο οποίος δηλώνει αποφασισμένος να αποτρέψει τα επίβουλα σχέδιά των εχθρικών κρατών. Υπενθυμίζω, ότι ο Ερντογάν χαρακτήρισε τους λαούς της Ελλάδας και της Κύπρου κακούς γείτονες.
Όμως, θα πρέπει να εξεταστεί και το ενδεχόμενο, ότι πράγματι ο Ερντογάν έχει λόγους να φοβάται ότι η πολιτική των ΗΠΑ δεν διάκειται πλέον ευνοϊκά προς αυτόν, και έχει λόγους να το πιστεύει, μετά την εκλογή του Ντ. Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ. Ίσως και να έχει πράγματι στοιχεία ότι κάποια υπηρεσία των ΗΠΑ είναι αναμεμιγμένη στο πραξικόπημα οπερέτα.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι η κυβέρνηση Ομπάμα-Χίλαρυ Κλίντον, είχε επιτρέψει στην Τουρκία να αισθάνεται ως υπερδύναμη, ως ηγέτης τουλάχιστον του μουσουλμανικού κόσμου. Το εν λόγω δίδυμο της αμερικανικής κυβέρνησης, είναι υπαίτιο της διάλυσης κρατών στην Μεσόγειο, αναθέτοντας την διακυβέρνησή τους στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, στην ηγετική ομάδα των οποίων βρίσκεται ο Ερντογάν.
Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτος και Συρία, χωρίς ποτέ να εξηγηθεί επαρκώς ο λόγος -ο προβαλλόμενος εκδημοκρατισμός τους, μόνον ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί-, διαλύθηκαν για να εξυπηρετήσουν συμφέροντας της παγκοσμιοποίησης. Η Αίγυπτος κατόρθωσε να απαλλαχτεί, με την δυναμική παρουσία του αλ Σίσι, ανατρέποντας τον Μοχάμεντ Μόρσι, όργανο του Ερντογάν, στελέχη του οποίου είχαν ζητήσει την κατάργηση της συμφωνίας Αιγύπτου-Κύπρου, στην οριοθέτηση των ΑΟΖ. Δεν είναι τυχαία η έχθρα του Ερντογάν προς τον αλ Σίσι.
Στην Λιβύη, η Χίλαρυ Κλίντον, τοποθέτησε στην διοίκηση της Τρίπολης τους Μουσουλμάνους Αδελφούς, που κυβερνούν με την βοήθεια τζιχαντιστών, και την συνεχή παρουσία της Τουρκίας που εφοδιάζει με οπλισμό την τζιχαντιστική κυβέρνηση. Στην δε Συρία, η Δύση έκλεινε τα μάτια στην ολοφάνερη συνεργασία της Τουρκίας με τους τρομοκράτες του ISIS.
Η εκλογή του Ντ. Τραμπ στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, μετέβαλε την κατάσταση, και όλα όσα είχε αποκτήσει η Τουρκία επί Ομπάμα, ένα-ένα αναιρούνται. Η Αίγυπτος αποτελεί για τις ΗΠΑ έναν στρατηγικό εταίρο πλέον, προς μεγάλη θλίψη του Ερντογάν. Στην Λιβύη, ο πατριώτης Λίβυος στρατηγός Χαφτάρ, αναλαμβάνει πλέον ρόλο της εκδίωξης των τζιχαντιστών Αδελφών Μουσουλμάνων, επιτιθέμενος εναντίον τουρκικών πλοίων και αεροπλάνων, που μεταφέρουν οπλισμό στην Λιβύη, αλλά και εφοδιάζονται με πετρέλαιο από αυτήν.
Στη δε Συρία, οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που διαθέτει στρατεύματα πεζών, και αποτρέπει την Τουρκία από την δημιουργία ζώνης επιρροής της εντός του συριακού εδάφους. Αλλά και οι κυρώσεις προς το Ιράν, πλήττουν την Τουρκία, η οποία εφοδιάζονταν πάμφθηνα με ιρανική ενέργεια.
Εν ολίγοις, σε όλα όσα είχε επιτύχει ο Ερντογάν, χάρισμα του Ομπάμα, και όσα επί πλέον ήλπιζε να αποκτήσει, η πολιτική Ντ. Τραμπ έφερε πλήρη ανατροπή. Πίστευε ο Τούρκος πρόεδρος, ότι θα εκβίαζε τους Αμερικανούς όταν ανήγγειλε την πρόθεσή του να αγοράσει ρωσικούς πυραύλους. Ο εκβιασμός του άλλωστε, είχε επιτύχει προ ετών, όταν διαπραγματευόταν αγορά κινεζικών όπλων.
Αυτήν την φορά όμως, προχώρησε περισσότερο, με το εκβιασμό του να μη επιτυγχάνει. Του διέφυγε ίσως, ένα σημαντικό στοιχείο διαμόρφωσης της αμερικανικής πολιτικής, ότι ο Ντ. Τραμπ είναι πρωτίστως επιχειρηματίας, και γνωρίζει καλά από διαπραγματεύσεις και εκβιασμούς.
Με όλα τα ανωτέρω, δεν αποκλείω την περίπτωση, να είναι πράγματι έμφοβος ο Ερντογάν, περί πιθανής δυναμικής επέμβασης των ΗΠΑ κατ’ αυτού, και προετοιμάζει τον τουρκικό λαό για την πιθανή κατάρρευση των συνομιλιών με τους Αμερικανούς, οι οποίες έχουν φτάσει σε οριακό σημείο.