Το γράψαμε στο παρελθόν, θα το ξαναγράψουμε και τώρα. Ο κ. Τσίπρας κάνει ένα κρίσιμο λάθος: δεν διδάσκεται από το παρελθόν. Κι εξακολουθεί να πιστεύει ότι αυτός θα είναι η "εξαίρεση", όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι αποτελεί - κι αυτός - μέρος του "κανόνα".
Εξηγούμαστε: Προσδοκά ότι οι δανειστές, εκεί γύρω στις αρχές Φεβρουαρίου, θα του κάνουν δώρο το χρέος. Δηλαδή, θα ξεκινήσουν τη διαπραγμάτευση για την επόμενη μέρα του. Μάλιστα, επειδή του αρέσει να είναι μαξιμαλιστής, περιμένει ότι θα φτάσουν έως το "κούρεμα". Γι' αυτό και βιάζεται να κλείσει, άρον - άρον, μεγάλα μέτωπα, όπως, για παράδειγμα, το ασφαλιστικό, αν και δεν θα τα καταφέρει. Εν προκειμένω, όμως μετρά η πρόθεση, γιατί αποκαλύπτει προθέσεις.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό το οποίο κάνει ο νυν πρωθυπουργός, είναι να επαναλαμβάνει τα λάθη του προκατόχου του. Ήταν μόλις πέρυσι, αρχές Νοεμβρίου (σσ άλλο αν νομίζουμε ότι πέρασαν ...χρόνια), όταν ο κ. Σαμαράς αισθάνθηκε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Ο ίδιος, τώρα που τα θυμάται, λέει ότι η κ. Μέρκελ και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, του είχαν υποσχεθεί ότι αν έκλεινε τον τελευταίο γύρο των προαπαιτούμενων του δεύτερου Μνημονίου, θα άνοιγαν την συζήτηση για το χρέος. Στη βάση αυτής της υπόσχεσης, ο Σαμαράς έκανε λοιπόν τα σχέδια του. Υπολόγιζε δηλαδή ότι θα πήγαινε στις πρόωρες εκλογές του Ιανουαρίου, με την προίκα της διαχείρισης του μεγαλύτερου προβλήματος της χώρας, που έχει βυθίσει την οικονομία της σε εξαετή ύφεση (σσ ενώ τώρα βαδίζει ολοταχώς προς επταετή).
Εννοείται ότι οι Ευρωπαίοι - του ΔΝΤ συνεπικουρούμενου - δεν έδωσαν ποτέ το χρέος στον τότε πρωθυπουργό. "Πάτησαν" την υπόσχεση τους και τον καταδίκασαν σε μια βαριά εκλογική ήττα, λίγους μήνες μετά. Ο δε Σαμαράς, ακόμα και σήμερα αναρωτιέται γιατί του συμπεριφέρθηκαν έτσι, ενώ αυτός αναλαμβάνοντας το σχετικό πολιτικό κόστος, είχε κάνει ό,τι είχε συμφωνηθεί. Το πιθανότερο είναι ότι και ο κ. Τσίπρας σε λίγους μήνες από τώρα θα έχει το ίδιο "γιατί" στα χείλη. Εκτός και αν συμβιβαστεί με μια μικρή επιμήκυνση, που μπορεί να τον εξυπηρετήσει πολιτικά βραχυπρόθεσμα, ωστόσο, μεσοπρόθεσμα θα αποδειχθεί το μεγαλύτερο λάθος του.