του Γιώργου Δώρα
Ο καινούργιος δρόμος που ενώνει την Ποτίδαια με την Κασσανδρεία αναβαθμίζει κατά πολύ την πρόσβαση στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, που γίνεται ευκολότερη, γρηγορότερη, ανετότερη και ασφαλέστερη. Μία ακόμη απόδειξη της αξίας των μεταφορικών υποδομών, τομέας στον οποίο η χώρα μας –και ειδικότερα η Βόρεια Ελλάδα- βρίσκεται ακόμη πολύ πίσω.
Δρόμοι που θα έπρεπε να έχουν κατασκευαστεί εδώ και δεκαετίες καθυστερούν τόσο στη φάση του σχεδιασμού όσο και στο στάδιο της υλοποίησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ύψος της Ποτίδαιας βρίσκονται σε εξέλιξη έργα για τη διαπλάτυνση του τμήματος από τα Μουδανιά μέχρι τον ισθμό και είναι φυσικό να αναρωτιέται κανείς γιατί αυτά τα έργα δεν ξεκίνησαν νωρίτερα, ώστε να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, που η κίνηση αυξάνεται.
Φυσικά –παρά το νέο δρόμο- το πρόβλημα από την Καλλιθέα μέχρι το Παλιούρι παραμένει μεγάλο. Πρόκειται για το πιο πυκνοκατοικημένο τμήμα της Χαλκιδικής, το οποίο εξυπηρετείται από έναν οδικό άξονα της δεκαετίας του 1970, που δεν μπορεί να «σηκώσει» την μεγάλη κίνηση που υπάρχει στις μέρες μας, τόσο λόγω των ξενοδοχείων που υπάρχουν, όσο και των δεκάδων οικισμών με τους χιλιάδες ιδιοκτήτες εξοχικών κατοικιών.
Χαλκιδική, όμως, δεν είναι μόνο η Κασσάνδρα. Σε τουριστικό επίπεδο είναι και η Σιθωνία, αλλά και η ευρύτερη περιοχή του Αγίου Όρους. Τόσο στο δεύτερο, όσο και στο τρίτο πόδι του νομού η πρόσβαση παραμένει προβληματική, λόγω του παλιού -και ως εκ τούτου κακού- οδικού δικτύου. Η ανάδειξη της περιοχής ως τουριστικού προορισμού υψηλού επιπέδου επιβάλλει την αναβάθμιση των βασικών δρόμων στα πρότυπα του νέου άξονα Ποτίδαιας – Κασσανδρείας, ώστε και οι χρόνοι των μεταβάσεων και των αποχωρήσεων να μειωθούν και η ασφάλεια να αυξηθεί. Διότι οι κακοί δρόμοι δεν καθυστερούν απλώς τους επισκέπτες, συχνά μετατρέπονται σε παγίδες για τους οδηγούς.
Η ικανοποιητική κατάσταση των μεταφορικών υποδομών αποτελούν για κάθε τόπο οικονομικό μέγεθος. Πολύ περισσότερο για τις τουριστικές περιοχές, όπως η Χαλκιδική, που εν πολλοίς βασίζονται στις οδικές προσβάσεις. Ένα θέμα υποτιμημένο στην Ελλάδα, όχι μόνο λόγω των γνωστών ολιγωριών της δημόσιας διοίκησης και των υπευθύνων, αλλά και λόγω των μικροσυμφερόντων, που συχνά επικρατούν.
Για παράδειγμα: ο καινούργιος δρόμος παρακάμπτει κάποιες κοινότητες –τη Νέα Φώκια και την Άθυτο. Αυτό σημαίνει απώλειες για κάποιους επαγγελματίες, αφού ως γνωστόν το πέρασμα συνιστά πάντα και παντού οικονομικό μέγεθος. Ο νέος δρόμος αλλάζει κάποιες ισορροπίες, τις οποίες –μην αμφιβάλλετε- κάποιοι θα επιθυμούσαν αδιατάρακτες. Όσο πιο μικρό είναι ένα μέρος, τόσο αυτά τα μικροσυμφέροντα μοιάζουν μεγαλύτερα και επηρεάζουν περισσότερο. Οι κάπως μεγαλύτεροι θυμούνται ίσως ότι στη Θεσσαλονίκη ο λεωφορειόδρομος στην Τσιμισκή καθυστέρησε πολλά χρόνια σε σχέση με τον αντίστοιχο στη Βασ. Όλγας, διότι αντιδρούσαν οι μαγαζάτορες της επάνω όχθης, διότι τα ΙΧ αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να παρκάρουν μπροστά στα καταστήματά τους.