Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, με συμπολίτες και συμπατριώτες μας να έχουν παντελή άγνοια από κάθε είδους κυκλοφοριακή αγωγή και που θεωρούν πως είναι «μαγκιά» να οδηγείς χωρίς δίπλωμα, κράνος και ζώνη!
Σε μία χώρα που της λείπει παντελώς κάθε έννοια κυκλοφοριακής αγωγής παιδείας και κουλτούρας και από όσο δείχνουν τα πράγματα θα της λείπει για καιρό ακόμα, τα τελευταία χρόνια βιώνω κάτι νέο και συνάμα συγκλονιστικό.
Μία ημέρα που με πλημμυρίζει με ανάμικτα συναισθήματα, όπως για παράδειγμα αυτή των γενεθλίων κάθε ανθρώπου, που τυχαίνει - τι σύμπτωση για εμένα ως συγκοινωνιολόγου - να είναι την επομένη στις 23. Χαρά και λύπη μαζί. Χαρά για την επέτειο της γέννησης, σκέψη για τα χρόνια που περνούν.
Μιλώ για την περιβόητη Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο. Εδώ δε σηκώνει πολύ σκέψη, παρά μόνο θλίψη, παρόλο που χαίρομαι ιδιαίτερα για το θεσμό – Πανευρωπαϊκός είναι! – όμως αυτό ισχύει για άλλα μέρη της Ευρώπης.
Απαισιόδοξος θα πείτε. Κάθε άλλο. Ρεαλιστής θα έλεγα! Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, σε Ελληνικές πόλεις γεμάτες ασφυκτικά από ΙΧ, πεζούς, δίκυκλα, και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου για να μετακινηθεί «γρήγορα» με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες των 5 χιλιομέτρων την ώρα. Τόσο «γρήγορα» κινούμαστε σε μία κυκλοφοριακή συμφόρηση, ίσως και ακόμα πιο «γρήγορα».
Σε μία κοινωνία απόλυτα συνυφασμένη με τις μετακινήσεις και στενά εξαρτημένη από το αυτοκίνητο και τις μηχανές εσωτερικής καύσης γενικότερα, κάποιοι έρχονται να μας θυμίσουν ότι μπορούμε και χωρίς αυτές, κάτι σαν το… «μπορώ και χωρίς τα γυαλιά μου». Μόνο που η επιστήμη της οπτικής μας δίνει απλόχερα τους φακούς επαφής και τις εγχειρήσεις με laser, σε πλήρη αντίθεση με την Ελληνική πολιτεία που εδώ και λίγες δεκαετίες - για να μη «δείχνω» τον έναν ή τον άλλο, προεκλογική περίοδο διανύουμε - επιμένει να «κυκλοφορεί» με αρχαίες, χοντρές μυωπικές διόπτρες.
Κόντρα στις επιταγές της ΕΕ και άλλων σύγχρονων κρατών, επιμένει να εφαρμόζει μετά από δεκαετίες την όποια λύση προτείνουμε οι επιστήμονες «εδώ και τώρα» έπειτα από μελέτες και έρευνες, μετατρέποντάς τες αυτομάτως σε ανεπίκαιρες τεχνικά, αφού όταν εφαρμοστούν στην πράξη, έχουν περάσει ήδη δέκα ή και είκοσι χρόνια, οπότε απλά δε θα αποδίδουν. Απλά μαθηματικά και κοινή λογική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υποθαλάσσια που καταποντίστηκε βαθιά στο βυθό του Θερμαϊκού πριν καν αρχίσει, αφού προηγήθηκαν συσκέψεις επί συσκέψεων και επιτροπές επί επιτροπών. Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε ορισμένες και τυγχάνει να το γνωρίζω από πρώτο χέρι.
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο λοιπόν, μία στις 365, με δωρεάν μετακινήσεις από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, για προσέλκυση του επιβατικού κοινού και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου πράττουν οι φορείς, ΟΑΣΘ, ΟΑΣΑ κλπ. Από την άλλη δεν ξεχνώ ότι το Μετρό της Θεσσαλονίκης υποτίθεται πως ξεκίνησε τη δεκαετία του 80 και θα ολοκληρωθεί εντός της δεκαετίας του 2010! Τότε που η πόλη θα εκτείνεται από Χαλάστρα, Σίνδο και Μελισσοχώρι, μέχρι Μηχανιώνα, Σχολάρι και Αγία Αναστασία, στα όρια του Νομού Χαλκιδικής.
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο και σε μία ιδεατή πόλη, τα δεκάδες μεγάλα παρκινγκ υποτίθεται ότι θα φιλοξενούσαν έναντι πολύ μικρού αντιτίμου τα ΙΧ και έτσι το περιβάλλον και η κυκλοφορία θα αποφορτίζονταν, αφού σήμερα 1 στους 4 που «περιφέρεται» στο κέντρο, ψάχνει για θέση στάθμευσης.
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, με συμπολίτες και συμπατριώτες μας να έχουν παντελή άγνοια από κάθε είδους κυκλοφοριακή αγωγή και παιδεία και δε μιλώ για τους άνω των –ήντα, αλλά και αρκετά νέα παιδιά που τελειώνουν το 2009 το σχολείο και που θεωρούν πως είναι «μαγκιά» να οδηγείς χωρίς δίπλωμα, κράνος και ζώνη! Αφού έτσι τους έμαθαν οι γονείς τους, έτσι θα είναι το σωστό.
Το Ελληνικό Ινστιτούτο Μεταφορών του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης, το οποίο έχω την τιμή να εκπροσωπώ στα ΜΜΕ εδώ και μερικά χρόνια, συνέγραψε 3 βιβλία για την εισαγωγή της κυκλοφοριακής αγωγής και της θεωρητικής εκπαίδευσης στοιχείων οδήγησης σε Γυμνάσια και Λύκεια. Η λογική ήταν πολύ απλή. Όταν η νέα ή ο νέος θα πήγαιναν στο δάσκαλο οδήγησης να του έλεγαν, «μάθε με να οδηγώ» και όχι «βγάλε μου το χαρτί». Όσο εσείς είδατε κυκλοφοριακή αγωγή, άλλο τόσο είδα λόγου χάρη και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση σαν υποχρεωτικά μαθήματα στα σχολεία. Πάντως στον αθλητισμό εδώ και δεκαετίες είμαστε «και οι πρώτοι». Αλλά και στην παχυσαρκία όμως…
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, όταν αγοράζουμε μεγάλα τζιπ των 5000 κυβικών για να κυκλοφορούμε στην Πλατεία Αριστοτέλους και στην Τσιμισκή, σαν σύγχρονοι ακρίτες της ορεινής Πίνδου, ενώ επιστήμονες στο εξωτερικό έχουν ρίξει στην παραγωγή εδώ και πάνω από 10 χρόνια υβριδικά αυτοκίνητα, ηλεκτρικά δίκυκλα και κάθε λογής σύγχρονα συστήματα για την προστασία του περιβάλλοντος και της ατμόσφαιρας των πόλεων. Προσωπικά συνάντησα μηχανικό αυτοκινήτων που δε γνώριζε τι είναι το υβριδικό και πιστεύω δεν είναι ο μόνος. Ο πολίτης πώς να εμβαθύνει σε τέτοιες αναζητήσεις, όταν υπάρχουν πολύ σοβαρότερα «περιβαλλοντικά» θέματα όπως π.χ. ο τρόπος παρουσίασης των δελτίων καιρού σε μεγάλα ΜΜΕ, αφού ο ανταγωνισμός είναι έντονος; Με το περιβάλλον ή την οδική αν-ασφάλεια θα ασχολούμαστε τώρα; Ψιλά γράμματα.
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, όταν είμαστε δεμένοι ερωτικά με το ΙΧ μας, σαν προέκταση του σώματός μας. Γι’ αυτό και ακόμα πολλοί από εμάς πηγαίνουμε στο Περίπτερο της γειτονιά μας με αυτό, όπως τα παλιά καλά χρόνια του ’70 ή του ‘80. Όλο και κάποιος ή κάποια μπορεί να μας δει. Ορισμένες διαφημίσεις στην τηλεόραση με τα συμπαθή τετράποδα σε εκείνες τις δεκαετίες παραπέμπουν άλλωστε.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά άλλα παραδείγματα, αλλά θεωρώ πως δε χρειάζονται περαιτέρω αποδείξεις για την αιτιολόγηση της απαισιοδοξίας μου για τη μέρα που μόλις πέρασε. Την επόμενη, των γενεθλίων μου πάντως θα είμαι σίγουρα πιο αισιόδοξος!
Και του χρόνου!
Μία ημέρα που με πλημμυρίζει με ανάμικτα συναισθήματα, όπως για παράδειγμα αυτή των γενεθλίων κάθε ανθρώπου, που τυχαίνει - τι σύμπτωση για εμένα ως συγκοινωνιολόγου - να είναι την επομένη στις 23. Χαρά και λύπη μαζί. Χαρά για την επέτειο της γέννησης, σκέψη για τα χρόνια που περνούν.
Μιλώ για την περιβόητη Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο. Εδώ δε σηκώνει πολύ σκέψη, παρά μόνο θλίψη, παρόλο που χαίρομαι ιδιαίτερα για το θεσμό – Πανευρωπαϊκός είναι! – όμως αυτό ισχύει για άλλα μέρη της Ευρώπης.
Απαισιόδοξος θα πείτε. Κάθε άλλο. Ρεαλιστής θα έλεγα! Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, σε Ελληνικές πόλεις γεμάτες ασφυκτικά από ΙΧ, πεζούς, δίκυκλα, και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου για να μετακινηθεί «γρήγορα» με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες των 5 χιλιομέτρων την ώρα. Τόσο «γρήγορα» κινούμαστε σε μία κυκλοφοριακή συμφόρηση, ίσως και ακόμα πιο «γρήγορα».
Σε μία κοινωνία απόλυτα συνυφασμένη με τις μετακινήσεις και στενά εξαρτημένη από το αυτοκίνητο και τις μηχανές εσωτερικής καύσης γενικότερα, κάποιοι έρχονται να μας θυμίσουν ότι μπορούμε και χωρίς αυτές, κάτι σαν το… «μπορώ και χωρίς τα γυαλιά μου». Μόνο που η επιστήμη της οπτικής μας δίνει απλόχερα τους φακούς επαφής και τις εγχειρήσεις με laser, σε πλήρη αντίθεση με την Ελληνική πολιτεία που εδώ και λίγες δεκαετίες - για να μη «δείχνω» τον έναν ή τον άλλο, προεκλογική περίοδο διανύουμε - επιμένει να «κυκλοφορεί» με αρχαίες, χοντρές μυωπικές διόπτρες.
Κόντρα στις επιταγές της ΕΕ και άλλων σύγχρονων κρατών, επιμένει να εφαρμόζει μετά από δεκαετίες την όποια λύση προτείνουμε οι επιστήμονες «εδώ και τώρα» έπειτα από μελέτες και έρευνες, μετατρέποντάς τες αυτομάτως σε ανεπίκαιρες τεχνικά, αφού όταν εφαρμοστούν στην πράξη, έχουν περάσει ήδη δέκα ή και είκοσι χρόνια, οπότε απλά δε θα αποδίδουν. Απλά μαθηματικά και κοινή λογική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υποθαλάσσια που καταποντίστηκε βαθιά στο βυθό του Θερμαϊκού πριν καν αρχίσει, αφού προηγήθηκαν συσκέψεις επί συσκέψεων και επιτροπές επί επιτροπών. Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε ορισμένες και τυγχάνει να το γνωρίζω από πρώτο χέρι.
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο λοιπόν, μία στις 365, με δωρεάν μετακινήσεις από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, για προσέλκυση του επιβατικού κοινού και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου πράττουν οι φορείς, ΟΑΣΘ, ΟΑΣΑ κλπ. Από την άλλη δεν ξεχνώ ότι το Μετρό της Θεσσαλονίκης υποτίθεται πως ξεκίνησε τη δεκαετία του 80 και θα ολοκληρωθεί εντός της δεκαετίας του 2010! Τότε που η πόλη θα εκτείνεται από Χαλάστρα, Σίνδο και Μελισσοχώρι, μέχρι Μηχανιώνα, Σχολάρι και Αγία Αναστασία, στα όρια του Νομού Χαλκιδικής.
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο και σε μία ιδεατή πόλη, τα δεκάδες μεγάλα παρκινγκ υποτίθεται ότι θα φιλοξενούσαν έναντι πολύ μικρού αντιτίμου τα ΙΧ και έτσι το περιβάλλον και η κυκλοφορία θα αποφορτίζονταν, αφού σήμερα 1 στους 4 που «περιφέρεται» στο κέντρο, ψάχνει για θέση στάθμευσης.
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, με συμπολίτες και συμπατριώτες μας να έχουν παντελή άγνοια από κάθε είδους κυκλοφοριακή αγωγή και παιδεία και δε μιλώ για τους άνω των –ήντα, αλλά και αρκετά νέα παιδιά που τελειώνουν το 2009 το σχολείο και που θεωρούν πως είναι «μαγκιά» να οδηγείς χωρίς δίπλωμα, κράνος και ζώνη! Αφού έτσι τους έμαθαν οι γονείς τους, έτσι θα είναι το σωστό.
Το Ελληνικό Ινστιτούτο Μεταφορών του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης, το οποίο έχω την τιμή να εκπροσωπώ στα ΜΜΕ εδώ και μερικά χρόνια, συνέγραψε 3 βιβλία για την εισαγωγή της κυκλοφοριακής αγωγής και της θεωρητικής εκπαίδευσης στοιχείων οδήγησης σε Γυμνάσια και Λύκεια. Η λογική ήταν πολύ απλή. Όταν η νέα ή ο νέος θα πήγαιναν στο δάσκαλο οδήγησης να του έλεγαν, «μάθε με να οδηγώ» και όχι «βγάλε μου το χαρτί». Όσο εσείς είδατε κυκλοφοριακή αγωγή, άλλο τόσο είδα λόγου χάρη και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση σαν υποχρεωτικά μαθήματα στα σχολεία. Πάντως στον αθλητισμό εδώ και δεκαετίες είμαστε «και οι πρώτοι». Αλλά και στην παχυσαρκία όμως…
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, όταν αγοράζουμε μεγάλα τζιπ των 5000 κυβικών για να κυκλοφορούμε στην Πλατεία Αριστοτέλους και στην Τσιμισκή, σαν σύγχρονοι ακρίτες της ορεινής Πίνδου, ενώ επιστήμονες στο εξωτερικό έχουν ρίξει στην παραγωγή εδώ και πάνω από 10 χρόνια υβριδικά αυτοκίνητα, ηλεκτρικά δίκυκλα και κάθε λογής σύγχρονα συστήματα για την προστασία του περιβάλλοντος και της ατμόσφαιρας των πόλεων. Προσωπικά συνάντησα μηχανικό αυτοκινήτων που δε γνώριζε τι είναι το υβριδικό και πιστεύω δεν είναι ο μόνος. Ο πολίτης πώς να εμβαθύνει σε τέτοιες αναζητήσεις, όταν υπάρχουν πολύ σοβαρότερα «περιβαλλοντικά» θέματα όπως π.χ. ο τρόπος παρουσίασης των δελτίων καιρού σε μεγάλα ΜΜΕ, αφού ο ανταγωνισμός είναι έντονος; Με το περιβάλλον ή την οδική αν-ασφάλεια θα ασχολούμαστε τώρα; Ψιλά γράμματα.
Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, όταν είμαστε δεμένοι ερωτικά με το ΙΧ μας, σαν προέκταση του σώματός μας. Γι’ αυτό και ακόμα πολλοί από εμάς πηγαίνουμε στο Περίπτερο της γειτονιά μας με αυτό, όπως τα παλιά καλά χρόνια του ’70 ή του ‘80. Όλο και κάποιος ή κάποια μπορεί να μας δει. Ορισμένες διαφημίσεις στην τηλεόραση με τα συμπαθή τετράποδα σε εκείνες τις δεκαετίες παραπέμπουν άλλωστε.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά άλλα παραδείγματα, αλλά θεωρώ πως δε χρειάζονται περαιτέρω αποδείξεις για την αιτιολόγηση της απαισιοδοξίας μου για τη μέρα που μόλις πέρασε. Την επόμενη, των γενεθλίων μου πάντως θα είμαι σίγουρα πιο αισιόδοξος!
Και του χρόνου!