Ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ και οι δικαιολογημένες απορίες του υιού Σαββίδη

 

Καταπληκτική η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού στο βόλεϊ. Ρόστερ αξιοζήλευτο, νιάτα ταλαντούχα, πάγκος γεμάτος, βάθος πρωταθλητισμού, βαριά φανέλα στο άθλημα. Αναμφίλεκτα, το απόλυτο φαβορί από την αρχή της σεζόν. Ακόμη και με την πλάτη στον τοίχο, δίχως το πλεονέκτημα στους τελικούς, ο Ολυμπιακός ήταν το ακλόνητο φαβορί της σειράς.

 

Και πιθανότατα αυτός να πανηγύριζε σήμερα με ένα 3-0 στις νίκες κόντρα στον ΠΑΟΚ τον εφετινό τίτλο, ενδεχομένως μπροστά σε λυπηρής όψης κερκίδες . Κανείς, όμως, δεν λογάριασε τον παράγοντα ΠΑΟΚτσή, που μέχρι πρότινος, όχι το βόλεϊ δεν τον έθελγε, αλλά ούτε το μπάσκετ, πηγή των σπουδαιότερων επιτυχιών που βίωσε ποτέ ο σύλλογος. Μεταξύ συγγενών και φίλων αγωνιζόταν το τμήμα βόλεϊ του ΠΑΟΚ, κι ας είχε μια αήττητη, μέχρι την τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, σεζόν, κι ας είχε, μόλις, σηκώσει την πρώτη κούπα της ιστορίας του.

 

Ο ΠΑΟΚτσής δεν είδε «τίτλο» όταν ο ΠΑΟΚ αναδείχθηκε κυπελλούχος στη Σύρο. Χάρηκε, δεν λέω, αλλά ο λόγος που έσπευσε μαζικώς έκτοτε στο Παλατάκι δεν ήταν ο μαστραπάς, η selfie με το ασημικό ή η λαιμαργία για διάκριση και επίδειξη. Είδε πάθος κατά τη διεκδίκηση, είδε νίκη μέσα σε αφιλόξενο, «κόκκινο» σπίτι, είδε αντίσταση, οσμίστηκε ενότητα, αντιλήφθηκε αγνότητα κι αυταπάρνηση, πηγάδι αθώας, παρθένας χαράς. Κι έτρεξε να δροσιστεί, μιας κι άδειασε, τον αφυδάτωσε η ιδιοτέλεια που ζέχνει εδώ και καιρό η Τούμπα και το αδηφάγο «ποδόσφαιρο» που τις Κυριακές κατατρώει τα σπλάχνα της.

 

Από τη δίψα του κόντεψε να… στερέψει την πηγή. Της υπερβολής, όπως πάντα, έπεσε με τα μούτρα να ξεδιψάσει, όρμησε να εξιλεωθεί, να πνιγεί στην ευτυχία. Έξι χιλιάδες, οκτώ χιλιάδες, αναρίθμητοι σήμερα στον τελευταίο τελικό. Άλλα τόσα να εκδίδονταν, θα εξαντλούνταν. Μέχρι και φόβοι για πλαστά εισιτήρια υπήρξαν τα τελευταία 24ωρα. Για πού, μπορεί δικαιολογημένα να αναρωτηθεί κανείς. Για το βόλεϊ, περιχαρής θ’ αποκριθεί ο οποιοσδήποτε οπαδός του ΠΑΟΚ. Τρέλα. Τρέλα;

 

 

Πάντα υπάρχει λίγη παραφροσύνη στην αγάπη, αλλά πάντα υπάρχει και μια δόση λογικής στην παραφροσύνη, είχε κάποτε πει ο Νίτσε. Από παραφροσύνη για την αγάπη στον ΠΑΟΚ, άλλο τίποτα στις τάξεις των φίλων του, γνωστό τοις πάσι και χιλιοειπωμένο. Γι’ αυτή τη δόση λογικής στην παράνοια είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως σπάει τις τελευταίες μέρες το κεφάλι του ο υιός Σαββίδη, ο Γιώργος.

 

Σάστισε την πρώτη φορά που το είδε από κοντά, δεν ήταν συνηθισμένος. Τράβηξε βίντεο, έβγαλε φωτογραφίες, αποθήκευσε ήχους, ρούφηξε εικόνες, αναρωτήθηκε γιατί αυτό συμβαίνει εδώ, σ’ ένα παρατημένο άθλημα, σ’ ένα ξεγραμμένο τμήμα, γιατί αποπνέει τέτοια δυναμική, γιατί αυτό το χαλύβδινο κράμα κερκίδας - παικτών να σφυρηλατείται μόνον εδώ; Γιατί ακόμη και το αντίστοιχο μείγμα στο χάντμπολ να ‘ναι πιο εκρηκτικό απ’ αυτό που ματαίως, ασκόπως και δαπανηρώς επιχειρείται να δημιουργηθεί εδώ και τρία ολόκληρα χρόνια στην Τούμπα; Γιατί να μην αποδίδει εξίσου λυσιτελώς και στο ποδόσφαιρο, τη ναυαρχίδα του σωματείου;

 

Η απάντηση είναι απλοϊκή, προφανής και έκδηλη. Την ξέρει κι ο ίδιος, απλώς δεν μπορεί ακόμη να την αντιληφθεί, θ΄ αργήσει να μεστώσει μέσα του, άπαξ και αποφασίσει, βέβαια, ν’ ασχοληθεί επισταμένα με τα του ΠΑΟΚ, όπως εντόνως ψιθυρίζεται. 

 

Αύρα αλήθειας, και μάλιστα μετά από καιρό, ανίχνευσε ο κόσμος του ΠΑΟΚ και κατέκλυσε το Παλατάκι, αποφάσισε ομοθυμαδόν να στηρίξει με ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει, την τρέλα του και την εμπιστοσύνη του, μια κατανοητή προσπάθεια και νίκησε. Καθαρότητα είδαν οι φίλοι του ΠΑΟΚ, σαφήνεια και ενάργεια, μεσ’ την παράκρουση και την παραφροσύνη τους για την αγάπη τους.

 

 ΦΩΣ είδαν, και μπήκαν.

 

Ένα τόσο εκτυφλωτικό ΦΩΣ χρειάζεται και η Τούμπα. Εάν είναι δυνατόν, όχι από ισχυρότερους και τελευταίας τεχνολογίας προβολείς…