Ο προβληματισμός για τη διεξαγωγή ή μη της φετινής ΔΕΘ είναι γόνιμος, αρκεί να ξεφύγουμε όλοι από άγονους συναισθηματισμούς και να δούμε την πραγματικότητα κατά πρόσωπο, χωρίς υπεκφυγές και αποπροσανατολισμούς.
Ακούω το επιχείρημα ότι η ΔΕΘ δεν είναι και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν πανηγυράκι. Πότε το θυμηθήκαμε άραγε; Τώρα που θέλουμε να μη χαθεί μια διοργάνωση;
Τέτοιου είδους επιχειρήματα είναι αποπροσανατολιστικά. Δεν προσφέρουν τίποτα στο διάλογο, διότι είναι έωλα. Θυμίζω ότι οι διοικήσεις της ΔΕΘ πάλεψαν να την κάνουν «πανηγυράκι» και χρησιμοποίησαν τα νούμερα που συνοδεύουν το «πανηγυράκι» για να διαφημίσουν την επιτυχία του θεσμού.
Θυμίζω επίσης ότι το οικονομικό και πολιτικό γεγονός της Θεσσαλονίκης του Σεπτεμβρίου δόθηκε μεγάλος αγώνας για να γίνει και πολιτιστικό και κοινωνικό. Δηλαδή να συνδεθεί, όπως λέγαμε προ ετών όλοι, η ΔΕΘ με την πόλη και τον Θεσσαλονικιό και να μην αποτελεί κάτι ξένο στην «καρδιά» της πόλης, στο οποίο οι μόνοι που δε συμμετέχουν είναι οι Θεσσαλονικείς ή που δημιουργεί ζητήματα στη λειτουργία της πόλης και διαταράσσει την καθημερινότητα των κατοίκων της.
Όλα αυτά τα αφήσαμε πίσω μας προ ετών επειδή ακριβώς πήγαμε από το αμιγώς εκθεσιακό γεγονός στο... πανηγυράκι.
Δεν είναι καθόλου απλή αυτή η κουβέντα. Θυμίζω ότι στα βασικά επιχειρήματα όσων υποστήριξαν την παραμονή του θεσμού στο χώρο όπου βρίσκεται σήμερα ήταν ότι αν βγει στα περίχωρα η ΔΕΘ θα χάσει την αίγλη της, θα χάσει σε επισκεψιμότητα και θα μαραζώσει. Προφανώς όχι επειδή δεν θα πήγαιναν στη Σίνδο ή τον Λαγκαδά οι εμπορικοί επισκέπτες και οι κομματικοί στρατοί...
Με αυτά και με αυτά η ΔΕΘ αποφασίστηκε να παραμείνει στο σημερινό χώρο, που θα υποστεί και μια γενναία και δαπανηρή ανάπλαση, μέσω της οποίας θα συνδεθεί ακόμη περισσότερο με την καθημερινή ζωή της Θεσσαλονίκης. Αυτός δεν είναι ο στόχος;
Τώρα, που τα πράγματα λόγω κορωνοϊού αλλάζουν καλό είναι να αποφεύγουμε τις ντρίπλες και να πάμε κατευθείαν στο ζητούμενο με συγκεκριμένα επιχειρήματα.
Σαφώς ενδεχόμενη ακύρωση της φετινής ΔΕΘ αποτελεί πλήγμα στο θεσμό. Αποτελεί και οικονομικό πλήγμα. Αλλά να συγκρίνουμε τι έγινε όταν είχαμε την επιδημία του δάγκειου ή με τα γεγονότα στη σχεδόν εκατονταετή πορεία του θεσμού είναι λάθος. Όσο λάθος είναι να συγκρίνουμε τα περσινά μεγέθη στον τουρισμό με τα φετινά. Και εκείνο το περίφημο ότι η ΔΕΘ δεν έγινε μόνο στην Κατοχή, τι προσφέρει άραγε ως επισήμανση;
Αν αποφύγουμε όλα αυτά, που δεν προσφέρουν τίποτα άλλο από το να χάνουμε την ουσία, θα μπορέσουμε καλύτερα να πάρουμε θέση στο ερώτημα εάν πρέπει να γίνει η φετινή διοργάνωση ή να αναβληθεί.
Σκέφτομαι πόσα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα ακυρώθηκαν φέτος εκτάκτως λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Δε σημαίνει ότι πρέπει να χαθεί και η ΔΕΘ. Δεν παύει όμως να είναι ένα δείγμα, που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη.
Τα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει η κυβέρνηση και η διοίκηση της ΔΕΘ, που θα λάβουν την απόφαση είναι πολύ συγκεκριμένα και δεν έχουν σχέση ούτε με... πανηγύρια, ούτε με... μαγκιές. Δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο άσκησης η ΔΕΘ. Δεν θα αποδείξει η χώρα ότι αντιμετωπίζει επιτυχώς την πανδημία στην πλάτη της ΔΕΘ. Δεν είναι λογικό, ούτε η ΔΕΘ είναι ο... μουτζούρης.
Κατ' αρχήν είναι δεδομένο ότι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι συναυλίες και οι λαοφιλείς εκδηλώσεις δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Άρα μιλάμε πλέον για μια ΔΕΘ, που θα επικεντρωθεί στον οικονομικό και πολιτικό χαρακτήρα της.
Συνωστισμοί δεν επιτρέπονται. Συνεπώς, μιλάμε για ένα θεσμό, που εκτάκτως αντί να χαιρόμαστε με τους πολλούς επισκέπτες θα χαρούμε με την περιορισμένη και ελεγχόμενη επισκεψιμότητα. Μήπως είναι προτιμότερο να διατηρήσουμε τη φήμη του θεσμού έτσι όπως τη διαμορφώσαμε όλοι μαζί, με μια σιωπηλή αλλά υπαρκτή γενικευμένη συμφωνία, ως ένα πολυεπίπεδο γεγονός, παρά να κάνουμε εκπτώσεις στο χαρακτήρα της, θυσιάζοντας μια χρονιά;
Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι η διοίκηση της ΔΕΘ από την άνοιξη ακόμη προβληματίζεται και έχει ζητήσει τυπικώς και ατύπως τη γνώμη των τοπικών και κεντρικών φορέων και αρχών. Προφανώς πήρε διαφορετικές απαντήσεις. Μαζί με την κυβέρνηση όμως είναι αυτή που θα αναλάβει τη βαριά φετινή ευθύνη της διοργάνωσης ή μη. Και εφόσον επιλέξουν να γίνει ο θεσμός θα είναι μόνο και μόνο για να εγγραφεί στην Ιστορία της ΔΕΘ κι όχι για κάτι περισσότερο. Διότι είναι δεδομένο ότι οι επισκέπτες θα είναι μόνον εμπορικοί, σε περιορισμένο και ελεγχόμενο αριθμό, οι πολίτες θα μείνουν εκτός, η διατήρηση του οικονομικού χαρακτήρα θα περιοριστεί στις b2b συναντήσεις (κλειστά events δηλαδή), ο εκθεσιακός χαρακτήρας θα αφορά και πάλι σε έναν περιορισμένο κύκλο και η πολιτική διάσταση αναγκαστικά θα αφορά σε κρατικοδίαιτους και κομματικοδίαιτους, οι οποίοι θα θέλουν να φωτογραφηθούν με τους αρχηγούς τους.
Η ΔΕΘ αν γίνει φέτος θα γίνει με τους πολίτες αμέτοχους, με τη Θεσσαλονίκη αμέτοχη και με μοναδική σύνδεσή της με τον... έξω κόσμο, την προβολή της μέσω των ΜΜΕ. Το θέλουμε; Πόση πολιτική και οικονομική αξία θα έχει δεν μπορώ να το υπολογίσω. Για να προβληματίζονται ακόμη οι αρμόδιοι για τη διεξαγωγή της, φαντάζομαι μεγάλη...
Ακόμη όμως και γι' αυτό τον κλειστό κύκλο επισκεπτών είναι δυνατή η προστασία τους από τον κορωνοϊό; Δεν αποτελεί ένα μεγάλο ρίσκο; Αποφεύγω να το χαρακτηρίσω αχρείαστο, αλλά θα χρειαστεί να ζυγίσουν οι αρμόδιοι πολλά πράγματα για να το αναλάβουν. Αξίζει τον κόπο;
Επίσης ένα ερώτημα είναι αν ο απολύτως επιτυχημένος θεσμός της τιμώμενης χώρας, που φέτος είναι η Γερμανία, μπορεί να θυσιαστεί σε μια χρονιά... εκπτώσεων για τη ΔΕΘ. Στη δική μου λογική περί θυσίας πρόκειται.
Λυπάμαι που βρίσκω πολλά επιχειρήματα για να μη γίνει η φετινή ΔΕΘ, αλλά στη ζυγαριά η αναβολή κερδίζει. Την ώρα που προβληματιζόμαστε ως χώρα αν πρέπει να ανοίξουν και με ποιο τρόπο τα σχολεία, που η πανδημία εξελίσσεται, που νέα περιοριστικά μέτρα λαμβάνονται, που πολιτισμός, τουρισμός, αθλητισμός, εστίαση ψάχνουν να βρουν βηματισμό και δεν τον βρίσκουν, που φτάνουμε να αναρωτιόμαστε εάν έπρεπε να χαλαρώσουμε τα μέτρα, να προσθέσουμε άλλη μια εστία κινδύνου εξάπλωσης του κορωνοϊού δεν μου φαίνεται λογικό. Εκτός πια αν οι αρμόδιοι διασφαλίζουν ότι θα αφήσουν τον κορωνοϊό εκτός ΔΕΘ.
Και δεν υποτιμώ την αξία του θεσμού. Ίσα ίσα νοιάζομαι για τη διατήρηση της καλής εικόνας, που με κόπο και σε βάθος χρόνου έχτισε όλη η Θεσσαλονίκη για τον πιο σημαντικό θεσμό της, τη ΔΕΘ.
Η πανδημία παραμένει και δεν βλέπω πώς κάποιος θα κατηγορήσει οποιονδήποτε αποφασίσει να μη γίνει η φετινή ΔΕΘ από το φόβο της διασποράς ή αν θέλετε από την ευθύνη της προστασίας της δημόσιας υγείας. Βλέπω αντιθέτως πολλούς κατήγορους στην περίπτωση στραβής εάν αποφασιστεί να γίνει η ΔΕΘ το Σεπτέμβριο...