Οι διαδοχικές αρνητικές αξιολογήσεις των διεθνών οίκων για τη χώρα μας λειτουργούν ως «αυτοεκπληρούμενες προφητείες». Όσο ισχυρίζονται αυτοί ότι πλησιάζουμε στη χρεοκοπία, τόσο εμείς είμαστε πιο κοντά
Καταρχάς να συμφωνήσουμε πως, αν για έναν λόγο η χώρα μας δεν έχει προσφύγει ακόμα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι επειδή ανήκουμε στη ζώνη του ευρώ. Οι ευρωπαίοι (νομισματικοί) εταίροι μας, και βασικά οι στυλοβάτες της ευρωζώνης Γερμανοί, ούτε που θέλουν να σκέφτονται πως οι επιπολαιότητες των Ελλήνων θα γκρεμίσουν ό,τι με κόπο έχτισαν μέχρι σήμερα, δηλαδή ένα πολύ ισχυρό νόμισμα-ίσως το ισχυρότερο στον κόσμο. Η τυπική χρεοκοπία της Ελλάδας θα αποτελέσει πλήγμα για την αξιοπιστία του ευρώ, φέρνοντας στην επιφάνεια τις μαύρες τρύπες της ενιαίας νομισματικής ένωσης.
Υπό τον φόβο λοιπόν του ντόμινο αναγκαστικά μάς δίνουν πίστωση χρόνου. Δεν κάνουν το ίδιο όμως οι αγορές, από τις οποίες κινδυνεύουμε σε λίγο να μην μπορούμε να πάρουμε και πίστωση χρήματος. Άλλωστε, οι διαδοχικές αρνητικές αξιολογήσεις των διεθνών οίκων (η τελευταία από τη S&P) για τη χώρα μας λειτουργούν ως «αυτοεκπληρούμενες προφητείες». Δηλαδή, όσο ισχυρίζονται αυτοί ότι πλησιάζουμε στη χρεοκοπία, τόσο εμείς είμαστε πιο κοντά στην πτώχευση. Δυστυχώς, οι «χρησμοί» τους αποτελούν ευαγγέλιο για τις αγορές.
Και εμείς τι κάνουμε; Αναλωνόμαστε σε ανούσιες συζητήσεις του αν είναι «καλοί» ή «κακοί» οι διεθνείς οίκοι. «Κακοί» είναι, αναξιόπιστοι έχουν αποδειχθεί στο παρελθόν, αλλά τους έχουμε ανάγκη για να εξυπηρετήσουμε, με όσο το δυνατόν λιγότερο επαχθείς όρους, το υπέρογκο χρέος μας. Όποιος έχει αντίθετη άποψη, ας ρωτήσει τους Γερμανούς της Hannover Re να του πουν τι έπαθαν, όταν τόλμησαν προ ετών να αμφισβητήσουν τις εκτιμήσεις της Moody’s.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση, πριν λάβει οποιαδήποτε απόφαση, να διαβουλεύεται με το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, ας αναλάβει δράση…χθες! Κάνοντας σαφές προς τους Έλληνες πολίτες ότι το τερατώδες χρέος υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενεών. Εξηγώντας πως η αύξηση του κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας, με τη συνακόλουθη άνοδο του περιώνυμου πια spread, σημαίνει δυσβάστακτη αύξηση του κόστους δανεισμού μας και (έμμεσα) μαζική έξοδο κεφαλαίων από την Ελλάδα. Υπενθυμίζοντας ότι η στρεβλή ανάπτυξη της προηγούμενης δεκαετίας βασίστηκε κυρίως στα γυάλινα πόδια της κατανάλωσης. Και ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρούσες δραματικές συνθήκες επιβάλλουν δύσκολες αποφάσεις, τις οποίες θα κληθούν να επωμιστούν όλοι, ακόμα και οι μικρομεσαίες τάξεις, ακόμα και όσοι δεν έχουν καμία ευθύνη. Διότι αν αυτές οι δύσκολες αποφάσεις έχουν, όντως, ως ένα βαθμό ταξικό χαρακτήρα, ας μη φανταστούμε καλύτερα το τι ταξικό χαρακτήρα θα έχει η χρεοκοπία, όπως έλεγε πρόσφατα και ο Μίμης Ανδρουλάκης…
Υπό τον φόβο λοιπόν του ντόμινο αναγκαστικά μάς δίνουν πίστωση χρόνου. Δεν κάνουν το ίδιο όμως οι αγορές, από τις οποίες κινδυνεύουμε σε λίγο να μην μπορούμε να πάρουμε και πίστωση χρήματος. Άλλωστε, οι διαδοχικές αρνητικές αξιολογήσεις των διεθνών οίκων (η τελευταία από τη S&P) για τη χώρα μας λειτουργούν ως «αυτοεκπληρούμενες προφητείες». Δηλαδή, όσο ισχυρίζονται αυτοί ότι πλησιάζουμε στη χρεοκοπία, τόσο εμείς είμαστε πιο κοντά στην πτώχευση. Δυστυχώς, οι «χρησμοί» τους αποτελούν ευαγγέλιο για τις αγορές.
Και εμείς τι κάνουμε; Αναλωνόμαστε σε ανούσιες συζητήσεις του αν είναι «καλοί» ή «κακοί» οι διεθνείς οίκοι. «Κακοί» είναι, αναξιόπιστοι έχουν αποδειχθεί στο παρελθόν, αλλά τους έχουμε ανάγκη για να εξυπηρετήσουμε, με όσο το δυνατόν λιγότερο επαχθείς όρους, το υπέρογκο χρέος μας. Όποιος έχει αντίθετη άποψη, ας ρωτήσει τους Γερμανούς της Hannover Re να του πουν τι έπαθαν, όταν τόλμησαν προ ετών να αμφισβητήσουν τις εκτιμήσεις της Moody’s.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση, πριν λάβει οποιαδήποτε απόφαση, να διαβουλεύεται με το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, ας αναλάβει δράση…χθες! Κάνοντας σαφές προς τους Έλληνες πολίτες ότι το τερατώδες χρέος υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενεών. Εξηγώντας πως η αύξηση του κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας, με τη συνακόλουθη άνοδο του περιώνυμου πια spread, σημαίνει δυσβάστακτη αύξηση του κόστους δανεισμού μας και (έμμεσα) μαζική έξοδο κεφαλαίων από την Ελλάδα. Υπενθυμίζοντας ότι η στρεβλή ανάπτυξη της προηγούμενης δεκαετίας βασίστηκε κυρίως στα γυάλινα πόδια της κατανάλωσης. Και ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρούσες δραματικές συνθήκες επιβάλλουν δύσκολες αποφάσεις, τις οποίες θα κληθούν να επωμιστούν όλοι, ακόμα και οι μικρομεσαίες τάξεις, ακόμα και όσοι δεν έχουν καμία ευθύνη. Διότι αν αυτές οι δύσκολες αποφάσεις έχουν, όντως, ως ένα βαθμό ταξικό χαρακτήρα, ας μη φανταστούμε καλύτερα το τι ταξικό χαρακτήρα θα έχει η χρεοκοπία, όπως έλεγε πρόσφατα και ο Μίμης Ανδρουλάκης…