Επί πενήντα καλοκαίρια τώρα ο Γαβριήλ Ράππος, ασπρομάλλης πια, παίρνει τη θέση του πίσω από τα ταμείο του θερινού σινεμά Ναταλί που φέτος κλείνει μισό αιώνα ζωής.
«Στο Ναταλί δεν αφήνω κανέναν άλλον», λέει ο 74χρονος «σινεματζής» της πόλης ο οποίος αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορία των κινηματογραφικών αιθουσών στην πόλη έχοντας ακόμη στην ιδιοκτησία του το θερινό «Απόλλων» και τα χειμερινά «Μακεδονικόν» και το «Βακούρα». Το Ναταλί όμως είναι προσωπική του υπόθεση.
Η ιστορία του δεύτερου παλαιότερου θερινού κινηματογράφου γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1970. Και το όνομα αυτού «Ναταλί», από την ομώνυμη παράσταση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, που είχε κάνει πάταγο εκείνη την χρονιά.
Είχε προηγηθεί μια περίοδος εντατικών εργασιών καθώς ο χώρος ήταν μια μάντρα ασβεστοποιίας στη Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου την οποία μετέτρεψε ο κ. Ράππος με τον κουμπάρο του σε μοντέρνο κινηματογράφο.«Το χτίσαμε μόνοι μας», θυμάται ο ίδιος. Άλλωστε, τότε είχε αρκετά μεγάλη εμπειρία έχοντας πίσω του άλλα δύο σινεμά.
Το μικρόβιο του κινηματογράφου το κόλλησε από τον αδελφό της γυναίκας του ο οποίος ήταν μηχανικός κινηματογράφου. Τότε, ακόμα σπούδαζε Εργοδηγός Δομικών Έργων στον Ευκλείδη. Με το που έλαβε υποτροφία 13.000 δραχμών από τον Ευκλείδη άνοιξε σε συνεργασία με τον κουμπάρο του τον πρώτο του κινηματογράφο δίπλα στο Ποσειδώνιο, το «Ποσειδών».
Η ενασχόληση με τον κινηματογράφο ήταν για τον ίδιο πρωταρχικά ένας τρόπος επιβίωσης καθώς τότε πάλευε να βρει δουλειά ώστε να μην χρειαστεί να φύγει στο εξωτερικό. Εκείνη την περίοδο, το 70, άλλωστε η 7η τέχνη άνθιζε στη Θεσσαλονίκη, η οποία είχε 24 κινηματογράφους α' προβολής και 72 β' προβολής. Άρα με έναν σμπάρο, δυο τρυγώνια. Μετά το Ποσειδών, ήρθε το Αύρα, το Ναταλί, η Αρτζεντίνα, η Αλκυονίς, ο Ζέφυρος.
«Εμένα είναι η ζωή μου αυτό. Η γυναίκα μου μου έλεγε να ασχοληθώ περισσότερο με την οικογένειά, αλλά εγώ αγαπούσα τη δουλειά», παραδέχεται ο ίδιος. Και όπως λέει, δεν πρόκειται για μια εύκολη δουλειά. «Θυσιάζεις τον ελεύθερο σου χρόνο. Εκατό ημέρες στον θερινό και τις υπόλοιπες στον χειμερινό κινηματογράφο. Πρωί – βράδυ στις αίθουσες».
Από τα θερινά εκείνης της εποχής, το μόνο που έμεινε αλώβητο ήταν το Ναταλί. «Τα υπόλοιπα έγιναν πολυκατοικίες. Κανένα σινεμά δεν έκλεινε από μόνο του. Τότε είχε πολλή δουλειά», αναφέρει περιγράφοντας την εποχή πριν αποκτήσουν οι Θεσσαλονικείς εξοχικά στη Χαλκιδική που το θερινό ήταν στα φόρτε του. «Τότε δεν άδειαζε η πόλη το καλοκαίρι. Είχαμε και τους μαθητές από τις άλλες πόλεις που ερχόντουσαν για φροντιστήρια», λέει. Η μεγάλη πτώση του θερινού έγινε από το 1987 μέχρι το 1993, περίοδος που η τηλεόραση, τα βίντεο και η έλλειψη ταινιών πρώτης προβολής έκαναν τους κινηματογράφους στην πόλη να αδειάσουν.
Το Ναταλί, όπως σημειώνει, κατάφερε να αντέξει μέχρι σήμερα όλα τα σκαμπανεβάσματα χάρη στην περιποίηση και τη φροντίδα που προσφέρει αλλά και τα λαχταριστά hot -dogs που μέχρι πριν από λίγα χρόνια αναλάμβανε να ετοιμάσει η γυναίκα του. Βεβαίως παίζουν και οι ταινίες μεγάλο ρόλο. Ο κ. Ράππος υποστηρίζει ότι το καλοκαίρι θέλει την κωμωδία του για αυτό και ο ίδιος προσπαθούσε να επιλέγει καλά κωμικά φιλμ για τη θερινή σεζόν.
Την οικογενειακή παράδοση που ξεκίνησε ο κ. Ράππος συνεχίζει η κόρη του η οποία διαχειρίζεται τον θερινό κινηματογράφο Απόλλων.
Για τα 50ά γενέθλια του παραδοσιακού πλέον Ναταλί, το δώρο του κ. Ράππου ήταν οι πολλοί νέοι που πέρασαν τις πόρτες του για να απολαύσουν το αγαπημένο τους φιλμ πάνω στο λευκό πανί. «Φέτος πήγε πολύ καλά», είπε ο ίδιος με σιγουριά παίρνοντας κουράγιο για να προετοιμάσει και το 51ο καλοκαίρι του Ναταλί.
Το Ναταλί βρίσκεται επί της Λεωφόρου Μ. Αλεξάνδρου και έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Νεότερου Πολιτισμού.