Skip to main content

Ο Τειρεσίας, η αυτοκριτική και το μεγάλο ερώτημα της επόμενης μέρας

Από τον περασμένο Ιανουάριο και μετά, ως στήλη, περιγράφουμε καταστάσεις, λέγοντας, αμέσως ή εμμέσως, ότι «αυτά δεν γίνονται»...
 
Φτάσαμε λοιπόν στο δημοψήφισμα. 
 
Κι αφού δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο, και πολύ περισσότερο να προτείνουμε στους αναγνώστες μας τι να ψηφίσουν (αφού είναι ενήλικες και έλλογοι), ας
ασχοληθούμε με κάτι άλλο.
 
Για την ακρίβεια, είναι ευκαιρία για αυτοκριτική, αφού βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν, εδώ και μια εβδομάδα.
 
Λοιπόν, από τον περασμένο Ιανουάριο και μετά, ως στήλη, περιγράφουμε καταστάσεις, λέγοντας, αμέσως ή εμμέσως, ότι «αυτά δεν γίνονται». Δηλαδή, απορρίπτουμε πράγματα που τη μια Παρασκευή μας φαίνονται υπερβολικά, και την άλλη εβδομάδα συνιστούν ...γεγονός. Δηλαδή, έχουν δρομολογηθεί, έχουν ανακοινωθεί και αρκετές φορές έχουν υλοποιηθεί κιόλας. 
 
Πάνω σε αυτό το «υπερβολικό» της επόμενης Παρασκευής, «χτίζουμε» το «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα» της μεθεπόμενης και ούτω καθεξής. Χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.
 
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην χρεοκοπία, χωρίς να το καταλάβουμε - τουλάχιστον εμείς οι δημοσιογράφοι. 'Η τουλάχιστον οι περισσότεροι. Του «Τειρεσία» συμπεριλαμβανομένου, ο οποίος, αν και φύσει πεσιμιστής και αρνητικός, ως «μάντης», δεν είχε κατορθώσει να δει αυτό που ερχόταν, αν και κάτι υποψιαζόταν. 
 
Τώρα, τι θα γίνει από αύριο, κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Ο «Τειρεσίας» όμως θέλει εδώ να κάνει μια παρατήρηση:
 
Ας υποθέσουμε ότι κερδίζει το «όχι», μπορεί να μας πει κάποιος από την κυβέρνηση τι θα γίνει τη Δευτέρα; 
 
Οι εταίροι, μας έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να μας δανείσουν. Από πού λοιπόν θα βρεθούν τα λεφτά για να λειτουργήσουν ξανά οι τράπεζες. Και μην ακούσω το επιχείρημα ότι «υποχρεούνται να μας δανείσουν, γιατί αυτή είναι η βούληση του ελληνικού λαού», διότι τους έχω νέα: Δυστυχώς, αυτή η βούληση δεν συμπίπτει με τη βούληση αυτών που έχουν τα λεφτά.