Καλημέρα σας!
Στην καρδιά του καλοκαιριού –πιο καρδιά δε γίνεται- ο τουρισμός πάει καλά και στη Βόρεια Ελλάδα, η ελληνική περιφέρεια αναστενάζει και η φοροδιαφυγή θριαμβεύει. Όσο κι αν η νομιμότητα αντιστέκεται με όπλο το πλαστικό χρήμα. Για όποιον υπουργό Οικονομικών ή προϊστάμενο της ΑΑΔΕ δεν κατάλαβε, στις μικρές κοινωνίες της ελληνικής περιφέρειας κυρίαρχο είναι το μοντέλο της κλειστής τοπικής οικονομίας, στην οποία ο κύκλος του χρήματος –ενδεχομένως περιορισμένος- δεν αφήνει και πολλά ίχνη. Πρόκειται για περιοχές που τροφοδοτούνται από χρήμα του δημοσίου –κυρίως συντάξεις-, αλλά και ευρωπαϊκό χρήμα –κατά βάσιν επιδοτήσεις-, το οποίο στη συνέχεια καταναλώνεται και ανακυκλώνεται σε προϊόντα και υπηρεσίες «πιο μαύρο κι απ’ τα κάρβουνα». Κάπως έτσι τα μικρά χωριά και οι κωμοπόλεις μπορούν να διαμαρτύρονται ότι παραμένουν ξεχασμένες, ότι ο τάδε δρόμος έχει να συντηρηθεί δεκαετίες και το δείνα έργο αν και εξαγγέλθηκε δεν ξεκίνησε ποτέ. Κάποιοι στην Ελλάδα –όχι μόνο στην περιφέρεια, αλλά και στα αστικά κέντρα είναι η αλήθεια- εξακολουθούν να πιστεύουν στα… λεφτόδενδρα. Αλλά και στις διακρίσεις, φυσικά με τα δικά τους κριτήρια. Για να παραφράσουμε και τον ποιητή «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ».
Χαμός σε Χαλκιδική, Πιερία, Θάσο
Για τον τουρισμό της Βορείου Ελλάδος τρεις είναι οι περιοχές – βαρόμετρο, που σηκώνουν το βάρος της κίνησης. Η γνωστή Χαλκιδική, πέμπτο κατά σειρά τουριστικός προορισμός πανελλαδικά, η Πιερία και η Θάσος. Στη Χαλκιδική συναντάει κανείς φέτος κυρίως Άγγλους, Γερμανούς, Ολλανδούς, αλλά και Ρουμάνους και Σέρβους επισκέπτες. Στην Πιερία τον πρώτο λόγο έχουν οι Βαλκάνιοι, κυρίως από τη Σερβία και τη Βόρεια Μακεδονία, ενώ στη Θάσο κυριαρχούν οι Ρουμάνοι, οι οποίοι στην κυριολεξία έχουν υιοθετήσει το νησί. Και οι τρεις προορισμοί, πάντως, ποντάρουν αρκετά και στον εσωτερικό τουρισμό, στους Έλληνες οι οποίοι φέτος δυσκολεύονται, είναι συγκρατημένοι λόγω της ακρίβειας και του φόβου για το χειμώνα, και καθυστερούν.
Από Οκτώβριο τα σπουδαία
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πραγματική οικονομία –σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι της- υπέφερε πραγματικά στα δύο και κάτι χρόνια της πανδημίας των απανωτών lockdown. Όπως, μάλιστα, λένε ορισμένοι από τους πιο σοβαρούς εκπροσώπους της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και του τουρισμού το ταμείο της χρονιάς θα γίνει από τον Οκτώβριο και μετά, πρακτικά στο τέλος του χρόνου. Τότε θα δουν οι επιχειρήσεις τις εισέπραξαν, τι ξόδεψαν και πως πηγαίνουν οι υποχρεώσεις τους. Διότι όπως και να αντιδράσει το κράτος, το οποίο στον καιρό της πανδημίας έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη στήριξη της οικονομίας και της κοινωνίας, η πραγματικότητα είναι δύσκολη. Τόσο για όσα προηγήθηκαν –καμία επιδότηση δεν μπορεί να καλύψει τη ζημία ενός κλειστού μαγαζιού-, όσο και για όσα θα ακολουθήσουν, αφού όλα τα σημάδια επιμένουν για τις δυσκολίες των επόμενων μηνών και ετών λόγω ακρίβειας, ενεργειακού, πληθωρισμού και τα σχετικά.
Τα χρέη που μεγάλωσαν
Ήδη σε έρευνα της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων Ελλάδος που ολοκληρώθηκε τις προηγούμενες ημέρες και τα αποτελέσματα της θα ανακοινωθούν εντός της εβδομάδος, φαίνεται ότι οι επιχειρήσεις της εστίασης, ενός κλάδου που φέτος ανακάμπτει δυναμικά, εξέρχονται από την κρίση της πανδημίας με υψηλότερες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες. Διότι, όπως λένε οι επιχειρηματίες, ο χαμένος τζίρος από ένα κλειστό καφέ, μπαρ, εστιατόριο ή ταβέρνα δεν αναπληρώνεται, πολύ απλά διότι όποιος κι αν το επισκεφθεί όταν αυτό το μαγαζί ανοίξει δεν θα παραγγείλει… αναδρομικά τους καφέδες που δεν ήπιε ή τις πίτσες που δεν έφαγε.
Πληθώρα υποψηφίων
Την ίδια ώρα στη Θεσσαλονίκη πυκνώνουν οι συζητήσεις για υποψηφιότητες τόσο στις βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, όσο και για τις αυτοδιοικητικές, που θα πραγματοποιηθούν την Άνοιξη του 2023. Ακόμη και για τα Επιμελητήρια που μέχρι νεοτέρας έχουν εκλογές στα τέλη του 2023, αλλά και για τα πανεπιστήμια της πόλης, που κι αυτά θα στήσουν κάλπες εκτός του 2023, καταγράφεται κινητικότητα. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Ακαδημαϊκούς που είτε κουράστηκαν, είτε βαρέθηκαν τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια. Επιχειρηματίες κατ’ όνομα, αλλά όχι επί της ουσίας. Μισθωτούς καριερίστες, οι οποίοι απορούν πως η κοινωνία δεν τους έχει ακόμη αναβαθμίσει –συγνώμη αξιοποιήσει. Αλλά και πολιτικά ζόμπι που αρνούνται να συνταξιοδοτηθούν κι ας πολιτεύθηκαν μια ζωή με σημεία καλύτερες συντάξεις που θα δίνονταν και νωρίτερα. Κάτι, πάντως, που δεν είναι καινούργιο, αν –για παράδειγμα- θυμηθούμε τον αριθμό των υποψηφίων για το δήμο Θεσσαλονίκης την τελευταία δεκαετία, που είναι διψήφιος. Όσα ακούγονται, από τα πιο σοβαρά μέχρι τα πιο… ευτράπελα, αναμένεται να επιβεβαιωθούν ή να διαψευστούν τους επόμενους μήνες, κάτι που θα αφήσει πίσω του πολύ πίκρα και ματαίωση και λίγη ικανοποίηση, αφού –όπως λέει το τραγούδι- «οι θέσεις είναι λίγες και οι υποψήφιοι πολλοί». Το μόνο βέβαιον είναι ότι όσοι ενδιαφέρονται να γίνουν κάποιου είδους αξιωματούχοι το κάνουν κατά βάση με επαγγελματική λογική, αφού οι περισσότεροι κινούνται εδώ και κάποια χρόνια σε διάφορα πεδία εκλογής. Ξέρετε ο τάδε πρόεδρος που αποχωρεί στοχεύει τώρα κάπου αλλού, ομοίως ο δείνα ή ο πρώην πρύτανης, αλλά και ο νυν ή πρώην βουλευτής, ακόμη και ο νυν ή πρώην υπουργός. Αντίστοιχα τη θέση που αφήνουν διεκδικούν απευθείας ή από τις κουίντες κάποιοι που χρόνια τώρα αισθάνονται «τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων». Όλοι δείχνουν να επιθυμούν τη διαχείριση δημοσίων καταστάσεων, αλλά δεν θα έλεγαν όχι και στην ένταξη ή στην παραμονή τους σε κάποιοι θεσμό. Ό,τι είναι πιο σίγουρο. Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του… σταρ σύστεμ μιας πόλης, που σε ότι αφορά την ουσία της προόδου της, δηλαδή την αύξηση του κοινωνικού πλούτου, βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σχεδόν στον ξένο παράγοντα, δηλαδή στην Pfizer, την Deutsche Telekom, τους Ισραηλινούς και τους άλλους παίκτες του διεθνούς επιχειρείν, που ο καθένας για δικούς του λόγους κοιτάζει τη Θεσσαλονίκη;