Skip to main content

Oι ασφαλτοστρώσεις του δήμου Θεσσαλονίκης και ο τρόπος πληρωμής για τα παρκόμετρα

Η ασφαλτόστρωση στην εμβληματική οδό Παύλου Μελά που δεν μπορεί να είναι ένα απέραντο πάρκινγκ και το «No POS» για εισιτήρια και χρόνο στάθμευσης.

Καλημέρα σας!

Σε περασμένα χρόνια –για την ακρίβεια μέχρι πέρσι- η κατάθεση του κρατικού προϋπολογισμού ήταν μια σημαντική ημέρα, αφού σε γενικές γραμμές ενείχε τη θέση «ευαγγελίου» για την επόμενη χρονιά. Η ανάγνωσή του, αν και κουραστική λόγω των πολλών οικονομικών όρων και των αριθμών που τους συνοδεύουν, πρόσφερε ένα παράθυρο στο μέλλον. Μια δέσμη φωτός στην επόμενη χρονιά πριν καν το ημερολόγιο δείξει 1η Ιανουαρίου. Όποιος είχε το προνόμιο και την υπομονή να τον διαβάσει κατά κανόνα θα ένιωθε το επόμενο δωδεκάμηνο λιγότερο ξαφνιασμένος από τους υπόλοιπους. Όλα αυτά μέχρι πέρσι και μέχρι… νεοτέρας. Διότι φέτος οι αβεβαιότητες είναι πολλές, επειδή σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν πολλά ανοιχτά θέματα αμφιβόλου εξελίξεως, με αποτέλεσμα κανείς στοιχειωδώς σοβαρός να μην μπορεί να εκτιμήσει τι θα συμβεί το 2023, χωρίς να αναλάβει υψηλό ρίσκο. Είναι χαρακτηριστικό ότι με αφορμή τη χθεσινή κατάθεση του προϋπολογισμού στη Βουλή το υπουργείο Οικονομικών επισημαίνει τα ακόλουθα: «Είναι σαφές ότι οι κίνδυνοι που περιβάλλουν τις μακροοικονομικές προβλέψεις, τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο για το 2023, είναι αυξημένοι και συνδέονται κατά κύριο λόγο με τις γεωπολιτικές προκλήσεις, την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία, τις συνθήκες εφοδιασμού της Ευρώπης με φυσικό αέριο, τις τιμές της ενέργειας και των καυσίμων και την ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική». Αν κάποιος αθροίσει όλες αυτές τις παραμέτρους θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι την επόμενη χρονιά η οικονομία στην Ελλάδα θα βαδίσει με οδηγό το δόγμα «βλέποντας και κάνοντας». Αν, μάλιστα, συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι το 2023 είναι για τη χώρα μας εκλογική χρονιά, ενώ και οι σχέσεις με την Τουρκία βρίσκονται στο πιο χαμηλό και επικίνδυνο σημείο των πολλών τελευταίων χρόνων, αντιλαμβάνεται τη δυσκολία του Χρήστου Σταϊκούρα, του Θόδωρου Σκυλακάκη και των συνεργατών τους στο υπουργείο Οικονομικών. Γι’ αυτό άλλωστε στο τέλος μιας θριαμβευτικής χρονιάς για την ελληνική οικονομία, κατά την οποία ο τουρισμός έκανε νέο ρεκόρ εσόδων και η ανάπτυξη έτρεξε με 6%, στο ΥΠΟΙΚ καταθέτουν τον προϋπολογισμό του επόμενου χρόνου διατυπώνοντας εκ των προτέρων –και χωρίς να προλάβει να τους ρωτήσει κανείς- τόσα πολλά «εάν, εφόσον και διότι.».

Τι ασφαλτοστρώνει ο δήμος Θεσσαλονίκης;

Πολύ σωστά ο δήμος Θεσσαλονίκης ασφαλτοστρώνει την εμβληματική οδό Παύλου Μελά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Οι δρόμοι του κέντρου της πόλης είναι λίγοι, μικροί και ταλαιπωρημένοι από την υπερχρήση. Ως εκ τούτου απαιτείται συντήρηση. Το θέμα είναι πως μετά την ασφαλτόστρωση η Παύλου Μελά θα έχει χρήση δρόμου και όχι… πάρκινγκ. Διότι σε καθημερινή βάση ο συγκεκριμένος δρόμος έχει μόνο μία λειτουργική λωρίδα για τη διέλευση των αυτοκινήτων. Οι υπόλοιπες διατίθενται για πάρκινγκ, είτε νόμιμο, είτε παράνομο στις περιπτώσεις της… διπλής σειράς. Το ίδιο συμβαίνει –σε σχετικών ηπιότερη εκδοχή- και στην Τσιμισκή. Για παράδειγμα το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής, γύρω στη μία, ο συγκεκριμένος δρόμος, που για τη Θεσσαλονίκη κατέχει θέση κεντρικής λεωφόρου, είχε μόλις δύο λειτουργικές λωρίδες για την κίνηση των αυτοκινήτων. Ο υπόλοιπος, δεξιά και αριστερά, δεν ήταν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από ένα τεράστιο, μακρόσυρτο πάρκινγκ μίας ή δύο λωρίδων. Απίθανα πράγματα στη μικρή –αλλά όχι ακόμη μαγική- μας πόλη!

12 εκατ. ευρώ για τις Θερμοπύλες

Μερικές από τις καλύτερες ειδήσεις συχνά κρύβονται μέσα ή δίπλα στις ειδήσεις. Για παράδειγμα, με αφορμή την παρουσία της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος στη φετινή Philoxenia μάθαμε –ή μάλλον συνειδητοποιήσαμε, διότι πιθανόν οι σχετικές ανακοινώσεις έχουν γίνει στην περιοχή- ότι το μνημείο του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και ο περιβάλλον χώρος θα αναβαθμιστούν με κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος εξασφάλισε 12 ολόκληρα εκατ. ευρώ για τον συγκεκριμένο σκοπό και το έργο θα ξεκινήσει σύντομα. Η είδηση που κρύβεται μέσα σε αυτή την είδηση είναι ότι για να περιποιηθεί και να αναδείξει ένα από τα πιο διάσημα παγκοσμίως τοπωνύμια της –οι Θερμοπύλες, ο Λεωνίδας και οι 300 ηρωικοί Σπαρτιάτες συνιστούν διασημότητες σε όλο τον κόσμο, εξ’ ου και το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ- η Ελλάδα ανέμενε ευρωπαϊκά κονδύλια, τα οποία προέκυψαν εκτάκτως λόγω της οικονομικής κρίσης που δημιούργησε η πανδημία του covid-19. Η δεύτερη είδηση που βρίσκεται δίπλα στην κυρίως είδηση είναι ότι στην συγκεκριμένη περιφέρεια πρόφτασαν να διασφαλίσουν το σημαντικό ποσό των 12 εκατ. ευρώ για το συγκεκριμένο έργο, την ώρα που σε πολλές άλλες περιφέρειες, ανάμεσά τους και στη Βόρεια Ελλάδα, ακόμη αναρωτιούνται τι άραγε είναι αυτό το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας; Η διαφορά φάσης σαφής. Όπως και η λειτουργία των αντανακλαστικών!

Η προμήθεια από δήμο - ΟΑΣΘ

Ως γνωστόν η πληρωμή για τη στάθμευση στις ειδικές θέσεις του δήμου με χρονοχρέωση πληρώνεται από τους ενδιαφερόμενους στο πιο κοντινό περίπτερο, ψιλικατζίδικο ή μίνι μάρκετ. Από τα ίδια πάνω κάτω σημεία γίνεται και η αγορά εισιτηρίων για τα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ. Μόνο που ούτε στη μία, ούτε στην άλλη περίπτωση οι Θεσσαλονικείς μπορούν να πληρώσουν με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα. Είναι υποχρεωμένοι να έχουν επάνω τους μετρητά. Ο λόγος που επικαλούνται οι επαγγελματίες που διαχειρίζονται αυτά τα καταστήματα είναι η πολύ μικρή προμήθεια –κάπου στα 5 λεπτά του ευρώ- που εισπράττουν από την πώληση αυτών των υπηρεσιών οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις, κάτι που δεν τις επιτρέπει να ενεργοποιήσουν τα POS γι’ αυτές τις συναλλαγές. Διότι θα μπουν μέσα, αφού και η χρήση των POS υπόκειται σε χρέωση προμήθειας. Και καλά οι τράπεζες και οι άλλοι οργανισμοί που εξυπηρετούν τις συναλλαγές με πλαστικό χρήμα κάτι προσφέρουν, δηλαδή την τεχνολογική υποδομή και το δίκτυο. Αλλά ο δήμος και ο ΟΑΣΘ, για λογαριασμό των οποίων οι επιχειρήσεις απλώς εισπράττουν –με απλά λόγια τους κάνουν τον εισπράκτορα και τον ταμία-, εδώ σκέφτηκαν να φανούν… σφιχτοί; Και καλά οι Έλληνες πελάτες, ας υποθέσουμε ότι είναι συνηθισμένοι στις ιδιορρυθμίες που υπάρχουν στη χώρα και φτάνουν στα όρια του παραλόγου. Αλλά οι ξένοι που βλέπουν ότι μπορούν να αγοράσουν από το ίδιο μαγαζί τσιγάρα, σοκολάτα και αναψυκτικό πληρώνοντας με την κάρτα τους, αλλά δεν μπορούν στο ίδιο ταμείο να πληρώσουν για το πάρκινγκ ή το εισιτήριο της αστικής συγκοινωνίας τι να υποθέτουν άραγε;

Ο δήμαρχος του Vigo

Το Vigo είναι μια πόλη με πληθυσμό περί τις 300.000 κατοίκους, στη βορειοδυτική Ισπανία, που βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Είναι μάλλον μία από τις πολλές πόλεις με αυτά τα χαρακτηριστικά. Στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Ελάχιστα γνωστή, καθώς μόνο οι φίλοι του αθλητισμού ενδέχεται να τη γνωρίζουν από τις ομάδες και τις τηλεοπτικές περιγραφές των αγώνων. Φέτος ο δήμαρχος, ένας κύριος γύρω στα 75, συμπαθής φυσιογνωμικά, αποφάσισε να βάλει περισσότερα φώτα για τα Χριστούγεννα και να τα διαφημίσει κάνοντας δηλώσεις στην κάμερα με φόντο μια εντυπωσιακή φωταψία. Καλή προσπάθεια, που πιθανώς –αλλά όχι σίγουρα- θα έχει κάποια απήχηση στην επισκεψιμότητα της πόλης την εορταστική περίοδο. Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι να επαίρεται χαμογελαστός ότι, πλέον, το Vigo δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη χριστουγεννιάτικη εικόνα μητροπόλεων όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι η απόσταση δεν είναι απλώς τεράστια. Είναι απύθμενη, κανονική άβυσσος. Να φταίει το γενικώς ελαφρύ και περιπαικτικό πνεύμα του ευρωπαϊκού νότου, που εκφράζεται ακόμη και στα πιο σοβαρά; Να πρόκειται για άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα σε μία μικρή πόλη –έστω πανέμορφη και συμπαθή- και μια μητρόπολη; Ή μήπως η υπερβολική αισιοδοξία είναι ίδιον της αυτοδιοίκησης και όσων ασχολούνται μαζί της; Διότι και στην Ελλάδα συχνά οι δήμαρχοι –αν και δεν φτάνουν σε τέτοιες υπερβολές- όταν μιλούν για τις πόλεις τους συχνά μοιάζει να ζουν στον δικό τους κόσμο!