Η απόφαση για την επανέναρξη των δομών της Εκπαίδευσης δεν ήταν εύκολη. Η δε ορθότητά της θα κριθεί ασφαλώς εκ του αποτελέσματος. Ωστόσο, ορισμένοι σπεύδουν από τώρα να προεξοφλήσουν την αποτυχία του εγχειρήματος, μιλώντας για “περιττό ρίσκο” και για “παιδιά πειραματόζωα”. Η συζήτηση για το κατά πόσο είναι φρόνιμο να ξανανοίξουν τα σχολεία δεν είναι μόνον ελληνική. Γίνεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και οι αποφάσεις οι οποίες έχουν ληφθεί ποικίλουν.
Σύμφωνα με στοιχεία τα οποία δημοσίευσε χθες το Politico, στο πλαίσιο αφιερώματος για την επόμενη ημέρα της ευρωπαϊκής εκπαίδευσης, χώρες οι οποίες έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα στον κορωνοϊό, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, αποφάσισαν να μην ανοίξουν τα σχολεία, δίνοντας ραντεβού με τους μαθητές τον Σεπτέμβριο, ενώ στη Βρετανία ακόμη το σκέφτονται. Άλλες χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο, η Πολωνία έχουν προγραμματίσει σταδιακή λειτουργία των διαφόρων εκπαιδευτικών βαθμίδων. Στη Δανία και στη Νορβηγία τα σχολεία ήδη επαναλειτουργούν, ενώ η Σουηδία δεν έκλεισε ποτέ τα σχολεία της για τους κάτω των 16 ετών μαθητές.
Σε όλη την Ευρώπη η συζήτηση γίνεται με επιστημονικούς όρους, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου διεξάγεται με όρους κομματικής αντιπαράθεσης. Η πιο εύκολη και ασφαλής λύση για την κυβέρνηση θα ήταν να κρατήσει κλειστά τα σχολεία, πλην της Γ' Λυκείου και να 'χει το κεφάλι της ήσυχο. Με την ίδια λογική θα μπορούσε να συνεχίσει και το lockdown ώστε να εκμηδενίσει το όποιο ρίσκο αύξησης του επιδημιολογικού φορτίου κι ας πάει η οικονομία να κουρεύεται. Αλήθεια, με ποια λογική λέμε “ναι” στην επανεκκίνηση των υπολοίπων κλάδων της οικονομίας, αλλά λέμε “όχι” στην επανέναρξη των σχολείων που έχουν να κάνουν, επιπλέον και με τη μόρφωση των παιδιών;
Κι επίσης, τι απ' όσα επικαλούνται σήμερα εκείνοι που διαφωνούν με το άνοιγμα των σχολείων θα είναι ευνοϊκότερο τον Σεπτέμβριο; Θα έχει εξαφανιστεί η πανδημία ή μήπως θα έχουν χτιστεί νέα σχολεία ή θα μειωθεί δραστικά ο μέσος όρος ηλικίας των εκπαιδευτικών; Συνεπώς, όποιο ρίσκο υπάρχει σήμερα, το ίδιο, ενδεχομένως και μεγαλύτερο, θα είναι και τον Σεπτέμβριο. Όμως τα σχολεία δεν μπορούν να παραμένουν κλειστά ες αεί, τουλάχιστον όχι με βάση τα σημερινά, πολύ χαμηλά επιδημιολογικά δεδομένα.
Οι λόγοι για την επανέναρξη των σχολείων δεν είναι μόνον μαθησιακοί. Είναι συγχρόνως και πρωτίστως ψυχολογικοί. Είναι αδήριτη ανάγκη τα παιδιά να ξεκολλήσουν από τις οθόνες, να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να επανασυνδεθούν, δια ζώσης, με συμμαθητές και εκπαιδευτικούς. Έστω για ένα μήνα. Κάθε μέρα λειτουργίας ενός σχολείου είναι μεγάλο κέρδος για τον κάθε μαθητή γι' αυτό και είναι παντελώς εσφαλμένη η θέση περί “αχρείαστου ρίσκου”.
Κατανοητό και εύλογο να προσπαθεί η αντιπολίτευση να επανασυνδεθεί με την κοινωνία, εκμεταλλευόμενη τον δικαιολογημένο φόβο που υπάρχει για την έξοδο από τον εγκλεισμό. Θα ήταν επιτυχέστερη η προσπάθειά της εάν με τις προτάσεις της, συνέβαλε στον μετριασμό του φόβου. Όμως, εκείνη επέλεξε να τον υποδαυλίσει, ποντάροντας στο κακό σενάριο.
Από την άλλη, η κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίσει ότι το σχέδιο το οποίο παρουσίασε χθες, θα υλοποιηθεί υπό όλες τις προϋποθέσεις ασφαλείας που περιέγραψε, Παράλληλα, οφείλει να ελέγχει καθημερινά την πορεία του εγχειρήματος, ως προς τις πιθανές υγειονομικές επιπτώσεις, ώστε, αν χρειαστεί να προβεί σε διορθώσεις ή ακόμη και να το ακυρώσει.