Skip to main content

Όταν πρόκειται για τις συντάξεις δεν ισχύει το «κάλιο πέντε και στο χέρι...»

Έχουμε εντάξει σε μια κανονικότητα τις εκκρεμείς συντάξεις εκτός από αυτούς οι οποίοι βιώνουν αυτήν την αναξιοπρέπεια: του συνταξιούχου άνευ συντάξεως

Η απονομή σύνταξης σε έναν πολίτη έπειτα από τριάντα πέντε, σαράντα χρόνια δουλειάς είναι θεμελιώδες δικαίωμά του και συνάμα, αποτελεί ουσιώδη υποχρέωση της Πολιτείας. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, αυτό δεν θεωρείται αυτονόητο. Οι συντάξεις στην πλειονότητα των περιπτώσεων απονέμονται με καθυστέρηση τριών έως πέντε ετών, στη διάρκεια των οποίων οι απόμαχοι της ζωής είναι υποχρεωμένοι να ζουν, στην καλύτερη περίπτωση με το μισό τού έως τότε εισοδήματός τους. Υπάρχουν, δε, και περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι δεν εισπράττουν ούτε ένα ευρώ έναντι, κι υπάρχουν κι εκείνοι που, μέχρι να ζεστάνει την τσέπη τους η πρώτη του σύνταξη, εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο. Όλα αυτά είναι γνωστά και δυστυχώς τα έχουμε εντάξει σε μια κανονικότητα, χωρίς να μας ενοχλούν, εκτός από αυτούς οι οποίοι βιώνουν αυτήν την αναξιοπρέπεια, του συνταξιούχου άνευ συντάξεως.  

Το πρόβλημα επιχείρησαν να το λύσουν πολλές κυβερνήσεις, όλων των πολιτικών πεποιθήσεων και αποχρώσεων. Όμως, κάθε φορά, το έκαναν ολοένα και χειρότερο. Ό,τι δοκιμάστηκε απέτυχε με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες εκκρεμείς φάκελοι να ξεχειλίζουν από συρτάρια, ράφια, φοριαμούς, να έχουν κατακλύσει υπόγεια και αποθήκες και να έχουν αφήσει μισές, ζωές ανθρώπων που πλήρωναν με συνέπεια, καμιά φορά και με αιματηρές στερήσεις, τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις τους.

Έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια απραξίας η κυβέρνηση ανέλαβε την πρωτοβουλία να εμπλέξει στο εγχείρημα και ιδιώτες, δικηγόρους και λογιστές, με την ελπίδα ότι τα περισσότερα χέρια θα μπορέσουν να ξεμπλοκάρουν κάπως την κατάσταση. Η επιλογή αυτή δεν άρεσε στην αντιπολίτευση, από στελέχη της οποίας ακούστηκαν τα πλέον απίθανα πράγματα. Από την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, έως το μοίρασμα εκατομμυρίων σε “ημετέρους” και πάει λέγοντας. Το μόνο που δεν ακούστηκε, είναι μια σοβαρή πρόταση για το πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα.

Άκουσα κάποιον πρώην υπουργό να ζητά να γίνουν προσλήψεις στον ΕΦΚΑ για να ξεδιαλύνουν τις εκκρεμείς συντάξεις. Δηλαδή, να προσλάβουμε μερικές χιλιάδες υπαλλήλους, να τους αναθέσουμε ένα έργο διάρκειας δύο, τριών ετών και μετά να τους φορτωθούμε για άλλα τριάντα και πλέον χρόνια καθώς στο μεταξύ θα έχουν μονιμοποιηθεί. Αυτή η... ισόβια δαπάνη είναι αποδεκτή, αλλά η πρόσκαιρη για δικηγόρους και λογιστές θεωρείται απαράδεκτη.

Είναι σα να λέμε ότι, έπειτα από κάποια μεγάλη φυσική καταστροφή, έναν καταστροφικό σεισμό για παράδειγμα, η Πολιτεία θα πρέπει να σπεύσει να προσλάβει μηχανικούς προκειμένου να κάνουν την αποτίμηση των ζημιών, αντί να αναθέσει αυτό το έργο σε ιδιώτες.

Άκουσα επίσης ότι η κυβέρνηση εξαναγκάζει τους συνταξιούχους να καταβάλουν εκατό και διακόσια ευρώ στον ιδιώτη προκειμένου να ασχοληθεί με τον φάκελό τους. Αποσιωπώντας βεβαίως ότι τα ποσά αυτά τα δίνουν και τώρα οι υποψήφιοι προς συνταξιοδότηση, στους ίδιους λογιστές και δικηγόρους προκειμένου να μάθουν πότε θα βγουν στη σύνταξη και πόσες θα είναι οι συντάξιμες αποδοχές τους. Με τη διαφορά ότι τώρα, θα πληρώσουν τα εκατό και διακόσια ευρώ, αλλά τουλάχιστον θα πάρουν τη σύνταξη στην ώρα της.

Και είμαι βέβαιος ότι θα τα πληρώσουν ευχαρίστως, διότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα να ζήσουν με αξιοπρέπεια το υπόλοιπο του βίου τους· και όχι να κρύβονται από τα εγγόνια τους ή να μετράνε τα μήλα στο μανάβη και να παίρνουν μισό το ψωμί απ' το φούρνο. Δεν τους αρμόζει τέτοια αναξιοπρέπεια.