Όταν τα πολιτικά φαινόμενα ταυτίζονται με τα ποδοσφαιρικά

Ήταν πολύ καλή η ατάκα που άκουσα προχτές στο ραδιόφωνο από έναν ενθουσιώδη, όσο και πικραμένο φίλο του Δικεφάλου.: "Ο λαός του ΠΑΟΚ στάθηκε πλάι στην ομάδα, με χρήμα, ηθικό και ενεργή παρουσία. Έδειξε μεγαλείο. Αλλά δυστυχώς οι παίκτες και ο προπονητής καθημερινά αποδεικνύεται ότι είναι κάτω του μεγαλείου αυτού. Δεν είναι αντίστοιχοί μας".
Όσο περνούν οι μέρες τόσο φαίνεται πόσο μοιάζει ο ΠΑΟΚ με τη Νέα Δημκρατία, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Και οι δύο ενδύθηκαν το λαμπρό ένδυμα της λαϊκής υποστήριξης, και οι δύο εξαργύρωσαν την εμπιστοσύνη του Λαού τους, τόσο ο ένας όσο και ο άλλος απόλαυσαν να αναδεικνύονται ως οι ελπίδες του κόσμου για ένα καλύτερο αύριο και οι δύο είχαν το προνόμιο να χαρήσουν στιγμές ανάτασης στους φίλους τους.
Αλλά τελικά και οι δύο τους πίκραναν μέσα από απτά δείγματα απλής αναποτελεσματικότητας, ανικανότητας και παραδειγματικών λαθών. Τους πρόδοσαν. Φάνηκαν αναντίστοιχοι του λαϊκού μεγαλείου. Και μάλλον θα το πληρώσουν ακριβά.
Και μια που ο λόγος για τη σύζευξη ποδοσφαίρου και πολιτικής, αξίζει να αναφερθούμε σε μία ηχηρή ντρίμπλα του Αλέξη Τσίπρα. Μόλις χθες έσπευσε να προβλέψει -εμμέσως πλην σαφώς- αυτοδυναμία για το ΠΑΣΟΚ. Όχι, μη γελιέστε. Ο νεαρός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να μας αποδείξει τις ικανότητες στην εκτίμηση του πολιτικού αποτελέσματος. Απλώς άρχισε να παίζει ένα έξυπνο πολιτικό παιχνίδι: Με το να ανακηρύσσει τον Γ. Παπανδρέου "αυτοδύναμο πρωθυπουργό" στοχεύει στους αναποφάσιστους κεντροαριστερούς. Σε όσους θέλουν να ρίξουν τη ΝΔ αλλά ταυτόχρονα συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Με το να υπερτονίζει μία καθαρή νίκη του ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά αφαιρεί τις ενοχές από τη συνείδησή τους...
Έξυπνο. Δε νομίζετε;