Τρεις μήνες δουλειάς, 80.000 χάντρες, 20.000 πέρλες και δύο ευχές: να έρθει η Ανάσταση και να πεθάνει ο κορωνοϊός. Φέτος ο Επιτάφιος της Ουρανούπολης Χαλκιδικής, φημισμένος για τον περίτεχνο στολισμό του, δεν θα στολιστεί ούτε θα βγει στους δρόμους του χωριού τη Μεγάλη Παρασκευή. Τα ταμπλό με τις χιλιάδες χάντρες και πέρλες είναι εδώ και λίγο καιρό έτοιμα, τυλιγμένα στο γραφείο της Κοινότητας, αφού ήδη από τον Ιανουάριο είχε αρχίσει η προεργασία, αλλά για πρώτη φορά δεν κατάφεραν να πάρουν τη θέση τους πάνω στον Επιτάφιο. Ακόμα κι έτσι όμως οι εντυπωσιακές δημιουργίες, προϊόν σκληρής δουλειάς όλου του χωριού, στέλνουν το δικό τους μήνυμα ελπίδας.
Η διαδικασία ξεκίνησε φέτος πολύ νωρίς. Πρώτα βγήκαν τα σχέδια, τον Ιανουάριο, και στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο, μοιράστηκαν στις οικογένειες της Ουρανούπολης οι χάντρες και οι πέρλες για να περαστούν στις ειδικές καρφίτσες που χρησιμοποιούνται για την τελική σύνθεση. Μια σύνθεση την οποία επιμελούνται τέσσερις γυναίκες, η κυρία Μαρία, η κυρία Κατερίνα, η κυρία Γραμματική και η κυρία Μαίρη.
Ο κορωνοϊός δυσκόλεψε, αλλά δεν αποθάρρυνε τις τεχνίτρες. Όταν τα πράγματα άλλαξαν, μία μία πήγαιναν στην Κοινότητα για να «κεντήσουν» τα ταμπλό, με τα αντισηπτικά δίπλα, και λίγο πριν από την έναρξη της καραντίνας τα είχαν ολοκληρώσει. «Κανονικά τώρα ο Επιτάφιος θα ήταν έτοιμος, θα είχαν προστεθεί και τα λουλούδια, μαργαρίτες και μικρά χρυσάνθεμα, περασμένα στις καρφίτσες, για να ολοκληρώσουν το σχέδιο. Φέτος αυτό δεν έγινε» λέει στη Voria.gr η Μαρία Σαββίδου, μία από τις γυναίκες που βρίσκονται πίσω από τα διαφορετικά αυτά κεντήματα, εξηγώντας ότι αυτή τη φορά η προετοιμασία πήρε έναν άλλο χαρακτήρα και το μήνυμα είναι ακόμα πιο ηχηρό. «Κάθε χρόνο στέλναμε από την Ουρανούπολη το μήνυμα της υπομονής. Όπως εμείς έχουμε υπομονή για να πετύχουμε το σχέδιο μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια, έτσι και όλοι οι Έλληνες πρέπει να κάνουν υπομονή, γιατί θα έρθει η Ανάσταση. Φέτος, εν μέσω της πανδημίας, αυτή η υπομονή και αυτή η προσμονή γίνονται ακόμα πιο μεγάλες» λέει.
Πλέον υπάρχει μια σκέψη από τον παπά του χωριού ο στολισμός και η περιφορά του Επιταφίου να γίνουν τον Δεκαπενταύγουστο, με δεδομένες όμως τις έκτακτες συνθήκες, αυτό δεν έχει ακόμα αποφασιστεί.
Η παράδοση της ταπητουργίας και οι προσφυγικές μνήμες
Ο στολισμός του Επιταφίου της Ουρανούπολης με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο κλείνει φέτος 18 χρόνια και το τελικό αποτέλεσμα γίνεται πόλος έλξης για τους επισκέπτες. Η ενασχόληση της περιοχής με την ταπητουργία, οι προσφυγικές μνήμες πολλών κατοίκων του χωριού από τη Μικρά Ασία, αλλά και η κλίση των γυναικών στο σχέδιο έγιναν η πηγή της έμπνευσης για τη διαδικασία αυτή. Κάθε σπίτι αναλαμβάνει να περάσει σε ειδικές καρφίτσες τις χάντρες και τις πέρλες, ανά χρώμα, και στη συνέχεια τις παραδίδει καρφωμένες σε φελιζόλ στις τέσσερις γυναίκες, που τις χρησιμοποιούν για να διαμορφώσουν το σχέδιο -το οποίο ήταν φέτος εμπνευσμένο από ένα παλιό κέντημα- και να δώσουν μορφή στα ταμπλό. Η αφή στα δάχτυλα χάνεται αυτές τις ημέρες στην Ουρανούπολη, μετά το πέρασμα τόσων χαντρών. Και η ευχή στα χείλη των γυναικών είναι πάντα να έρθει η Ανάσταση. «Φέτος προστέθηκε άλλη μία ευχή, να έρθει και ο τάφος του κορωνοϊού» λέει η Μαρία Σαββίδου.
Την πρώτη χρονιά που ο στολισμός έγινε με αυτό τον τρόπο οι γυναίκες ολοκληρώνοντας τον Επιτάφιο κλαίγανε. Άλλωστε, η συγκίνηση περισσεύει τέτοιες ημέρες και αυτή η εμπειρία την μεγαλώνει. Ειδικά τη Μεγάλη Παρασκευή, όταν όλα ήταν έτοιμα και το χωριό είχε την αίσθηση πως είχε συμμετάσχει στη δημιουργία του Επιταφίου, η αίσθηση ήταν μαγική. Το ότι ο στολισμός του δεν ολοκληρώθηκε και το ότι η περιφορά του δεν θα γίνει σήμερα στοιχίζει στους κατοίκους της Ουρανούπολης, που όμως πρόλαβαν τουλάχιστον να ζήσουν για μία ακόμη χρονιά την κατανυκτική διαδικασία της προετοιμασίας.
Οι φωτογραφίες είναι από τον στολισμό του Επιταφίου της Ουρανούπολης από προηγούμενες χρονιές