Η αλήθεια είναι πως είχα μια αμυδρή ελπίδα -αθεράπευτα αισιόδοξος- ότι η δοκιμασία που αντιμετώπισε ο κ. Τσίπρας θα τον έπειθε πως η παλαιοκομματική τακτική δεν αποβαίνει πλέον προς όφελος των πολιτικών -όπως απέδειξαν τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιανουαρίου 2015- και πως θα αντιλαμβανόταν ότι την υπέρβαση του κομματικού-προσωπικού συμφέροντος προς όφελος του λαού, θα την εκτιμούσε το εκλογικό σώμα.
Δεν θέλησε να το πράξει, και εισήλθε επισήμως στην χορεία των παλαιοκομματικών, παρότι νέος στην ηλικία και έχων επικοινωνιακό χάρισμα, θα μπορούσε με τις συμβουλές αληθινών φίλων με πολιτική σκέψη, να αποκτήσει την πολιτική παιδεία και τα ηγετικά προσόντα που στερείται, και να κυριαρχήσει επ’ αρκετό χρόνο στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο κ. Τσίπρας, προτίμησε την προκήρυξη εκλογών αφενός για να μη προφτάσουν να γίνουν αντιληπτά τα αποτελέσματα της Συμφωνίας που υπέγραψε ο ίδιος, και που παραπλανητικώς θέλει να την παρουσιάσει ως την πλέον επωφελή, αφετέρου για να μη έχει χρόνο να προετοιμαστεί η Αριστερή Πλατφόρμα.
Ούτε καν τον απασχόλησε η περαιτέρω οπισθοδρόμηση της οικονομίας, η οποία ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι στον γκρεμό, με τις δικές του ενέργειες, αλλά ενήργησε προσβλέποντας στο κομματικό-προσωπικό συμφέρον του. Την υποχρέωση, αλλά και το καθήκον που έχει κάθε Έλληνας να υποτάσσει το προσωπικό του όφελος, προς υπηρέτηση του γενικότερου συμφέροντος, ο κ. Τσίπρας τα παραμέρισε.
Το παράδειγμα των άλλων σε ύφεση χωρών, όπου κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση από κοινού αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις, συμπράττοντας ουσιαστικώς σε κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ψηλά γράμματα. Οκτώ μήνες κυβερνητικής απραξίας, με εκλάμψεις επί τα χείρω από ακατάλληλα παντελώς πρόσωπα που ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις, δεν ήσαν αρκετοί για να δημιουργήσουν αίσθημα ενοχής στον πρώην, πλέον, πρωθυπουργό. Ή δεν αντελήφθη τι έπραξε, ή αδιαφορεί. Γι’ αυτό και αποκλείει την μόνη λύση -που εκ των πραγμάτων θα υπάρξει με τις νέες εκλογές- του σχηματισμού υπερκομματικής κυβέρνησης.
Δεν είναι άγνωστο, πως δεν μπορεί μόνο του ένα κόμμα να προβεί στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, είτε τις αναγκαίες είτε τις επιβαλλόμενες.
Έγραψα προχθές ότι δραπετεύει. Και τούτο επειδή, ούτως ή άλλως θα έχουμε συνεργασία κομμάτων μετά την 20ή Σεπτεμβρίου, αφού είναι σχεδόν αδύνατο να επιτύχει αυτοδυναμία κάποιο κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τα βροντώδη ψεύδη, παραπλάνησε μεν τον λαό τον Ιανουάριο, σήμερα όμως έδωσε δείγματα της εξακολουθούμενης παραπλανητικής πορείας του, αλλά και της πλήρους ανικανότητας των στελεχών του να αντεπεξέλθουν στο κυβερνητικό έργο, θα έχει δε τώρα και σημαντικές απώλειες από την Αριστερή Πλατφόρμα. Πώς θα την επιτύχει την αυτοδυναμία ο κ. Τσίπρας;
Η αντιπαράθεση Τσίπρα-Λαφαζάνη, είναι βέβαιο ότι αποβεί ωφέλιμη στον δεύτερο. Θα έχουμε κάτι σαν επανάληψη της αντιπαράθεσης Καραμανλή-Παπανδρέου το 1975, όπου έμεινε στην άκρη η αξιωματική αντιπολίτευση της Ένωσης Κέντρου με τον Γ. Μαύρο, και αναδείχθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου, επειδή η αντιπαράθεση γινόταν μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα, όπου ο εμφύλιος ΣΥΡΙΖΑικός πόλεμος θα είναι σκληρός και αδυσώπητος, όπως όλες οι εμφυλιοπολεμικές έριδες.
Αλλ’ ακόμη, και αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά αυτοδυναμία. Διώχνοντας τα «βαρίδια», έχει το στελεχιακό δυναμικό για μια σοβαρή κυβέρνηση; Ποιοι θα την απαρτίσουν; Ο κ. Παρασκευόπουλος, η κα. Χριστοδουλοπούλου, ο κ. Μπαλτάς, αυτοί και οι περισσότεροι κυβερνητικοί με τις σκοταδιστικές σοβιετικές αντιλήψεις εν έτει 2015, είναι αυτοί στους οποίους θα στηριχθεί ο κ. Τσίπρας για να επανασχηματίσει κυβέρνηση, που θα αρμόζει σε σύγχρονο κράτος;
Η αλήθεια είναι πως η Ευρώπη θέλει τον Τσίπρα, επικεφαλής. Ποιος άλλος μπορεί να υλοποιήσει αντιλαϊκό πρόγραμμα; Ο κ. Τσίπρας θα έχει τώρα περιορισμένο αριθμό «μπαχαλάκηδων» και αγανακτισμένων να αντιδρούν (δεν θα προσχωρήσουν όλοι στον κ. Λαφαζάνη), τους συνδικαλιστές να σιωπούν, και τους δανειστές να συμφωνούν με κυβέρνηση Τσίπρα, αφού είναι παγκοίνως αντιληπτό, πως τις «δύσκολες» δουλειές, στις αριστερές κυβερνήσεις τις αναθέτουν παγκοσμίως.
Ο Μακεδών