Με αιχμές κατά του Σταύρου Θεοδωράκη ανακοίνωσε την παραίτησή του από το Ποτάμι, ο Γιώργος Τσαούσης.
Σε ανοιχτή επιστολή του ο πρώην Τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής του Ποταμιού, ανέφερε ότι παρά την απειρία του αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, το κόμα βάδισε σωστά μέχρι το 2ο συνέδριό του, στις αρχές του 2016.
«Ένας "αστερίσκος" ήταν αρκετός για να φέρει τα πάνω – κάτω: με το λεγόμενο "Κοινοβούλιο του Κέντρου", το οποίο αφορούσε ξεκάθαρα τη διάθεση του Ποταμιού για συνεργασίες και κατά συνέπεια ενδυνάμωση του ρόλου του, οδηγηθήκαμε τελικά στην αγκαλιά του παλιού και καταδικασμένου στη συνείδηση των πολιτών ΠΑΣΟΚ, σε μία πραγματικά ακατανόητη κίνηση. Κι ο Σταύρος Θεοδωράκης, ως υποψήφιος αρχηγός του λεγόμενου "νέου φορέα", χρησιμοποίησε πλέον το Ποτάμι ως προσωπικό του όχημα, αγνοώντας δημοκρατικές διαδικασίες και πνίγοντας κάθε διαφορετική φωνή», τόνισε χαρακτηριστικά.
Η επιστολή του κ. Τσαούση
Η ίδρυση του Ποταμιού και κυρίως η εκλογική του επιτυχία στις ευρωεκλογές του 2014 και τις εθνικές εκλογές του 2015, αποτέλεσαν αναμφίβολα ένα μοναδικό ιστορικό επίτευγμα, αφού για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση ένα κόμμα με ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό λόγο εδραιώθηκε στο πολιτικό σκηνικό. Το μεγαλύτερο μερίδιο σ' αυτήν την επιτυχία πιστώνεται σίγουρα στο Σταύρο Θεοδωράκη, με εκατοντάδες ακόμη στελέχη από ολόκληρη την Ελλάδα να τον ακολουθούν, στην πλειοψηφία τους μάλιστα “χωρίς κομματικό παρελθόν”.
Παρά την απειρία του αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, το Ποτάμι βάδισε σωστά μέχρι το 2ο συνέδριό του, στις αρχές του 2016. Ένα συνέδριο πολυπληθές, ουσιαστικό αλλά και με σαφή στρατηγική κατεύθυνση, αυτήν της περαιτέρω ριζοσπαστικοποίησης και φιλελευθεροποίησης του λόγου του, χωρίς στρογγυλέματα. Όμως, ένας “αστερίσκος” ήταν αρκετός για να φέρει τα πάνω – κάτω: με το λεγόμενο “Κοινοβούλιο του Κέντρου”, το οποίο αφορούσε ξεκάθαρα τη διάθεση του Ποταμιού για συνεργασίες και κατά συνέπεια ενδυνάμωση του ρόλου του, οδηγηθήκαμε τελικά στην αγκαλιά του παλιού και καταδικασμένου στη συνείδηση των πολιτών ΠΑΣΟΚ, σε μία πραγματικά ακατανόητη κίνηση. Κι ο Σταύρος Θεοδωράκης, ως υποψήφιος αρχηγός του λεγόμενου “νέου φορέα”, χρησιμοποίησε πλέον το Ποτάμι ως προσωπικό του όχημα, αγνοώντας δημοκρατικές διαδικασίες και πνίγοντας κάθε διαφορετική φωνή.
Η συνέχεια είναι γνωστή: το αναμενόμενο (για εμάς, όχι για τον ίδιο) χαστούκι στον επικεφαλής του Ποταμιού με την 4η θέση για την ηγεσία της “κεντροαριστεράς”, τα τερτίπια που ακολούθησαν με το συνέδριο και τα διορισμένα όργανα και τέλος η αποχώρηση με καταγγελίες για “αρχηγικές συμπεριφορές” της Φώφης, όταν ο ίδιος έσερνε πίσω του, με ιδιοκτησιακή αντίληψη, ένα ολόκληρο πολιτικό κίνημα. Μ' αυτά και μ' αυτά, εκατοντάδες αξιόλογα στελέχη του Ποταμιού σε όλη τη χώρα παραιτήθηκαν ή αδρανοποιήθηκαν, με την ηγετική ομάδα να αδιαφορεί, αποδυναμώνοντας το κίνημά μας σε κάθε επίπεδο.
Υπάρχουν και χειρότερα; μα φυσικά! Μετά την επιστροφή στην “κανονικότητα”, ο Σταύρος Θεοδωράκης όχι μόνο δεν αναγνώρισε με θάρρος την τεράστια ευθύνη που βάρυνε τον ίδιο αλλά και τους “εμπνευστές” αυτής της πρωτοβουλίας, αλλά αντίθετα συνέχισε σα να μη συμβαίνει τίποτα. Φυσικά, όσοι αντισταθήκαμε στον εναγκαλισμό μας με τους “σκελετούς” του ΠΑΣΟΚ και αγωνιστήκαμε μέχρις εσχάτων για την απεμπλοκή από το εγχείρημα του “Κινήματος Αλλαγής”, ανταμειφθήκαμε δεόντως: πόλεμος από το “περιβάλλον”, μη συμμετοχή στα όργανα, απαξίωση. Δίπλα στην ηγεσία, σταθερά, μόνο όσοι συμφωνούν σε όλα.
Το δικό μου ταξίδι με το Ποτάμι ολοκληρώνεται σήμερα. Σταματάω να ακολουθώ τη ροή του, μετά από 4,5 χρόνια συνεχούς, επίμονης και εθελοντικής προσφοράς. Ειδικά ως Τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής, κατά την τόσο κρίσιμη μάλιστα για το ζήτημα περίοδο, αισθάνομαι υπερήφανος για την προσπάθειά μας, με την οποία ένας μικρός σε δυνάμεις πολιτικός φορέας “έβαλε τα γυαλιά” σε όλους τους άλλους: δεκάδες επισκέψεις σε hot-spots στην ηπειρωτική αλλά και τη νησιωτική Ελλάδα, εμπεριστατωμένες προτάσεις, καίρια συμβολή στο νομοθετικό έργο, αδιάλειπτη παρουσία στο δημόσιο διάλογο. Αλλά και πολλές άλλες όμορφες στιγμές όπως και εξαιρετικοί άνθρωποι που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω.
Θέλω ακόμη να σημειώσω ότι είμαι επίσης υπερήφανος γιατί ήμουν εκ των μόλις 7 στους 98 που ψηφίσαμε “ΟΧΙ” στη σύμπραξή μας με το ΠΑΣΟΚ, όπως επίσης και γιατί στη συνέχεια συμμετείχα στην κίνηση των “59” αλλά και στη δημιουργία, με άλλους άξιους συνοδοιπόρους από ολόκληρη τη χώρα, του πολιτικού ρεύματος “ΠΟΤΑΜΙ ΑΥΡΙΟ”, με σκοπό – ίσως όνειρο – ένα άλλο Ποτάμι. Χάσαμε τη μάχη, όχι όμως και την αξιοπρέπειά μας!
Τέλος, δηλώνω ότι παραμένω πολιτικά ενεργός, μαζί με όσους οραματίζονται μία διαφορετική, σύγχρονη κοινωνία και μία περήφανη Ελλάδα, ειδικά με όλους τους συμπολίτες μας από το χώρο του μεταρρυθμιστικού κέντρου, με τους οποίους όλα αυτά τα χρόνια συζητάμε, ανταλλάσουμε σκέψεις και βρισκόμαστε σε κοινούς αγώνες για το αύριο αυτού του τόπου. Με συνέπεια στις αρχές μου και αίσθημα ευθύνης για την κρισιμότητα των στιγμών. Άλλωστε, δε συνηθίζω να φυγομαχώ