Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή…
Έχεις πάρει ένα καταναλωτικό δάνειο ύψους 100.000 (!) ευρώ, το οποίο ουδείς άλλος έλληνας πολίτης μπορεί να πάρει, από καμία απολύτως ελληνική τράπεζα, εν μέσω μάλιστα capital control.
Όχι 100.000 ευρώ δεν μπορεί να πάρει, αλλά ούτε καν κατοστάρικο…
Ούτε καν σε εύρωστους επιχειρηματίες δεν χορηγούσαν την εποχή εκείνη δάνεια τέτοιου ύψους οι τράπεζες.
Το λαμβάνεις από τη μία και μοναδική μη συστημική τράπεζα την οποία, ήταν κοινό μυστικό, ότι την ήλεγχε το κόμμα σου.
Για το δάνειο αυτό βάζεις δεύτερη υποθήκη το ήδη υποθηκευμένο σπίτι σου.
Με την αποκάλυψη της χαρισματικής και σκανδαλώδους δανειοδότησης από τον Τύπο, διενεργείται έλεγχος για τη νομιμότητα της χορήγησης του δανείου.
Ενοχλείσαι επειδή διατάχθηκε έλεγχος και τηλεφωνείς στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για να διαμαρτυρηθείς και για να του υποδείξεις να ελέγξει και άλλα δάνεια πολιτικών αντιπάλων σου.
Μετά λίγες ώρες ο διάλογός σας δημοσιεύεται αυτολεξεί σε γνωστή φιλοκυβερνητική (τότε) ιστοσελίδα, δημιουργώντας βάσιμες υπόνοιες ότι ηχογράφησες παρανόμως τη συνομιλία.
Ο διοικητής της ΤτΕ καταθέτει μηνυτήρια αναφορά ζητώντας να διερευνηθεί εάν υπήρξε παράνομη ηχογράφηση.
Η δικογραφία φτάνει στη Βουλή πριν από αρκετούς μήνες αλλά η τότε πλειοψηφία, δηλαδή το κόμμα σου, την κρατά στα συρτάρια ως και τις εκλογές, αποφεύγοντας να τη φέρει προς συζήτηση στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή.
Η νέα ηγεσία της Βουλής φέρει την υπόθεση, ως οφείλει, στην Επιτροπή Δεοντολογίας όπου αποφασίζεται η άρση της ασυλίας σου προκειμένου να διερευνήσει η Δικαιοσύνη εάν τελέστηκε ή όχι το αδίκημα της παράνομης καταγραφής τηλεφωνικής συνομιλίας, μαζί και με αυτό της συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος του πρώην προέδρου των εργαζομένων στο ΚΕΕΛΠΝΟ τον οποίο καθύβριζες δημοσίως κατ’ επανάληψη.
Και έρχεται τώρα και ζητάς, ποιος, εσύ (!) ο κύριος «όλοι σας και μόνος μου», ο κύριος «σας έχω», έρχεσαι και ζητάς να μην αντιμετωπιστείς ως απλός πολίτης, ούτε καν ως απλός βουλευτής, αλλά να έχεις την προστασία του νόμου περί ευθύνης υπουργών, με τον ισχυρισμό ότι όταν διέπραξες αυτά τα πιθανά αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου, τύγχανε να είσαι υπουργός.
Εσύ λοιπόν, ο διαπρύσιος κήρυκας κατά του κατάπτυστου νόμου περί ευθύνης υπουργών, έρχεσαι τώρα και τον επικαλείσαι για να κρυφτείς πίσω από αυτόν.
Όμως, από πότε στ’ αλήθεια, η παράνομη καταγραφή τηλεφωνικών συνομιλιών εμπίπτει στα υπουργικά καθήκοντα οποιουδήποτε υπουργού;
Από πότε η καθύβριση και η συκοφαντική δυσφήμηση ενός συνδικαλιστή είναι έργο συναφές με την υπουργική ιδιότητα;
Και από πότε η ενδεχόμενη δίωξη σε βάρος πρώην υπουργού για πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου, παντελώς άσχετες προς τα υπουργικά καθήκοντα, θεωρείται πολιτική δίωξη όπως με περισσή υποκρισία και αθεράπευτη πολιτική αφέλεια ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτός ο οποίος, θυμίζω, συμπεριέλαβε, και ορθότατα, την εν λόγω διάταξη την οποία τώρα επικαλείται, στα αναθεωρητέα άρθρα του Συντάγματος, ζητώντας την κατάργησή της.