Skip to main content

Πέτρος Παππάς: H ζωή ενός γιατρού στην πανδημία

Ο Πέτρος Παππάς, γενικός-οικογενειακός γιατρός και διευθυντής του ΤΕΠ στο νοσοκομείο Κιλκίς μιλάει για την πρωτόγνωρη συνθήκη της πανδημίας.

Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο οι υγειονομικοί σε όλο τον κόσμο βρίσκονται αντιμέτωποι με μία πρωτόγνωρη συνθήκη, έχοντας τεθεί στην πρώτη γραμμή στη μάχη με τον νέο κορωνοϊό. Αρκετές ώρες υπερωριών, έντονες στιγμές πόνου και απώλειας αλλά και μία ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι λίγα από τα πράγματα που βιώνει κάθε μέρα ένας εργαζόμενος στον κλάδο της Υγείας.

Ο Πέτρος Παππάς, Γενικός-Οικογενειακός γιατρός και Διευθυντής του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών στο Νοσοκομείο του Κιλκίς μιλάει για τις καταστάσεις τις οποίες βίωσε, τα γεγονότα που χαράχθηκαν στη μνήμη του καθώς και την αντοχή του ελληνικού συστήματος υγείας σε πανδημική εποχή.

Κύριε Παππά ως Γενικός-Οικογενειακός γιατρός και Διευθυντής του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών στο Νοσοκομείο του Κιλκίς, πώς βιώσατε την πανδημία στην πρώτη γραμμή της μάχης;

Νομίζω ότι ο τελευταίος χρόνος ήταν μια πρωτόγνωρη συνθήκη την οποία κανένας από εμάς τους υγειονομικούς δεν είχε σκεφτεί ότι θα ζήσει στη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας. Εκτός από τις πρωτόγνωρες συνθήκες που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε σε καθημερινή βάση, βιώσαμε, οι περισσότεροι από εμάς, την οδυνηρή απώλεια συγγενών, συναδέλφων και φίλων μας, από την νόσο Covid19. Ακόμη, στη μεγάλη πλειοψηφία μας, οι γιατροί και οι νοσηλευτές, που ήμασταν στην πρώτη γραμμή της μάχης, νοσήσαμε και οι ίδιοι και οι συνέπειες στην υγεία μας είναι δυστυχώς, σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμη ορατές.

Πώς καταφέρατε να διαχειριστείτε όλες αυτές τις περιπτώσεις ανθρώπινου πόνου που συναντούσατε καθημερινά; Υπήρξε κάποια ανθρώπινη ιστορία που να σας στιγμάτισε ή να θυμάστε πιο έντονα;

Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν και είναι ακόμη, εξαιρετικά δύσκολη η διαχείριση όλου αυτού που βιώσαμε. Ο ανθρώπινος πόνος, η συσσωρευμένη αγωνία των ασθενών, οι εξαντλητικές εφημερίες και η κούραση, μας έχουν στιγματίσει.
Ανάμεσα στις άπειρες ερωτήσεις των ασθενών, στα βλέμματα αγωνίας τους όταν προσερχόταν στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών με συμπτώματα της νόσου και στα αγωνιώδη τηλεφωνήματα των συγγενών τους, θυμάμαι με πραγματικό πόνο τα πρόσωπα κάποιων ασθενών πριν την επείγουσα διασωλήνωσή τους.

Από όλες τις τραγικές ιστορίες που βιώσαμε όλο αυτόν τον χρόνο, θυμάμαι πιο έντονα την απώλεια, από τη νόσο Covid19, μιας νοσηλεύτριας του νοσοκομείου μας, της Ζωής.. H Ζωή ήταν νοσηλεύτρια στα Τακτικά Ιατρεία του Νοσοκομείου.  Την ήξερα τη Ζωή. Ήταν ευγενική, εξυπηρετική και χαμογελαστή. Ήταν ήρεμη δύναμη και την αγαπούσαν όλοι, ασθενείς και προσωπικό. Θυμάμαι την ημέρα που την χαιρέτησα για τελευταία φορά φεύγοντας από τη δουλειά. Δεν ήξερα ότι θα είναι για τελευταία φορά. Μετά αρρωστήσαμε. Κι εκείνη, κι εγώ και πολλοί άλλοι από το νοσοκομείο μας. Εμείς τα καταφέραμε. Η Ζωή όχι.

Κύριε Παππά, θα ήθελα να σας ρωτήσω αν όλο αυτόν τον πολύ δύσκολο χρόνο, όπως μας είπατε, είχατε καθόλου χρόνο να ξεκουραστείτε ή να ασχοληθείτε με τα προσωπικά σας ενδιαφέροντα;

Δυστυχώς δεν ήταν εύκολο. Βιώσαμε συνθήκες ανάλογες με αυτές ενός πραγματικού πολέμου. Ο τεράστιος φόρτος της δουλειάς στο Νοσοκομείο, το γεγονός ότι νόσησα αρκετά βαριά με κατ’ οίκον νοσηλεία για σχεδόν ένα μήνα αλλά και ο φόβος στη συνέχεια να μην μεταδώσω οτιδήποτε σε δικούς μου ανθρώπους αλλά και γενικότερα, περιόρισαν πολύ τη δυνατότητα να κάνω οτιδήποτε πέραν της δουλειάς μου στο νοσοκομείο. Εμείς βέβαια ως γιατροί, πέρα από την ευθύνη μας για την προστασία της δημοσίας υγείας, είχαμε και αυξημένη ανησυχία για την υγεία των δικών μας ανθρώπων. Προσωπικά, δεν επισκέφτηκα την μητέρα μου για πάνω από 6 μήνες. Περνούσα να την δω, κάποιες φορές, μόνο από απόσταση, στην είσοδο του σπιτιού της. Αν μου έλεγε κάνεις ότι θα ζήσουμε έτσι πριν από όλο αυτό, θα θεωρούσα ότι είναι παράλογος.

Παρακολουθώντας την κατάσταση στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και μιλώντας ίσως με συναδέλφους σας ιατρούς εκεί, θεωρείτε ότι λίγο πολύ οι περισσότεροι απ’ αυτούς βίωσαν ανάλογες καταστάσεις;

Με εξαίρεση το πρώτο κύμα της πανδημίας στη βόρεια Ιταλία, δεν είμαι πολύ βέβαιος αν υπάρχει απόλυτη αντιστοιχία της εμπειρίας των συναδέλφων μου στη Ευρώπη με ό,τι ζήσαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν συστήματα υγείας καλύτερα οργανωμένα και στελεχωμένα. Επίσης στην υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχει, κατά κανόνα, μια Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας σαφώς αρτιότερη και πιο ολοκληρωμένη από τη δική μας. Έτσι, οι άνθρωποι εκεί δε χρειάζεται να καταφεύγουν στα νοσοκομεία με το παραμικρό. Εδώ στην Ελλάδα και αυτό επισημάνθηκε από τους περισσότερους συναδέλφους γιατρούς, η έλλειψη επαρκούς πρωτοβάθμιας υγείας, οδήγησε όλα τα περιστατικά, ανεξαρτήτου βαρύτητας, στα νοσοκομεία. Το αποτέλεσμα ήταν να υποστούν αυτά δυσβάσταχτη επιβάρυνση. Ακόμη, πρέπει να πούμε, ότι ίσως αυτές οι εγγενείς αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα, οδήγησαν την Πολιτεία στο να επιβάλλει ένα μάλλον ανεπιτυχές και μακρύ σε χρόνο lockdown, το οποίο στοίχισε και θα στοιχίζει ακόμη για καιρό, ψυχολογικά και όχι μόνο, σε όλους τους πολίτες.

Κύριε Παππά, εκτός από την ιατρική ασχολείστε και με την πολιτική. Είστε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του κόμματος της Α’ Θεσσαλονίκης και μέλος του Συντονιστικού της Δημοτικής Παράταξης “Θεσσαλονίκη Μαζί” που αυτή τη στιγμή είναι μάλλον η μείζων αντιπολίτευση στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Πώς προέκυψε αυτή η ενασχόληση; Πώς τα συνδυάζεται όλα;

Πάντοτε ήμουν ενεργός πολίτης, ωστόσο ποτέ δεν ήμουν γραμμένος σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Η ενασχόλησή μου με την πολιτική ξεκίνησε το 2019, όταν κατέβηκα ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη “Θεσσαλονίκη Μαζί”, η οποία εξέφραζε ένα υπερκομματικό προοδευτικό όραμα για την πόλη μας. Τα πολλά προβλήματα της Θεσσαλονίκης όπως οι καθυστερήσεις στην κατασκευή του Μετρό, η έλλειψη καθαριότητας, χώρων πρασίνου, στάθμευσης, άθλησης και παροχής υπηρεσιών υγείας αλλά και η συνολική έλλειψη οράματος για τη Θεσσαλονίκη, η οποία δυστυχώς έγινε ακόμη πιο εμφανής με την υφιστάμενη Δημοτική Διοίκηση της πόλης, με ώθησαν στο να ασχοληθώ με τα κοινά. Στη συνέχεια θεώρησα, ότι το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία προς το προοδευτικό κέντρο με αφορά, όπως θεωρώ ότι αφορά όλους τους προοδευτικούς πολίτες της χώρας μας κι έτσι γράφτηκα κι εγώ στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ στη συνέχεια εκλέχτηκα στα διάφορα όργανά του. Πιστεύω πραγματικά, ότι το μέλλον της Ελλάδας, βρίσκεται στα χέρια της Προοδευτικής Παράταξης.

*O Πέτρος Παππάς είναι Γενικός-Οικογενειακός Ιατρός, Διευθυντής του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών στο Γενικό Νοσοκομείο Κιλκίς.

Διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Μετεκπαιδευθείς στην Επείγουσα Ιατρική, στον Σακχαρώδη Διαβήτη και στην Ψυχολογία Ασθενών.

Μέλος Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου.

Συντονιστής Εκπαίδευσης Γενικής Ιατρικής Νομού Κιλκίς.

Μέλος της Κ.Ε.Α Σύριζα-ΠΣ,

Μέλος της ΝΕ Α’ Θεσσαλονίκης Σύριζα-ΠΣ,

Μέλος του Συντονιστικού και Υπεύθυνος της Ομάδας Υγείας της Δημοτικής Παράταξης “Θεσσαλονίκη Μαζί”.