Τον στόχο ο κάθε πολίτης να βάζει τα δεδομένα σε ένα σύστημα και μετά αυτό να "ενημερώνει το ένα το άλλο" ώστε ο πολίτης να μην έχει τον ρόλο του διακομιστή εγγράφων υπογράμμισε μιλώντας στην Ολομέλεια ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης.
Όπως είπε, με το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών που ψηφίζεται σήμερα στην Βουλή, και συγκεκριμένα στο άρθρο 47 και το άρθρο 48 "μιλάμε για τη διαχείριση των δεδομένων σε σχέση με τη διαλειτουργικότητα. Και εκεί ουσιαστικά ξεκινάμε για την πρώτη αρχή, η οποία περιλαμβάνεται και στη Βίβλο Ψηφιακού Μετασχηματισμού, που διαμορφώνεται εσωτερικά κα όταν ολοκληρωθεί θα βγει στη διαβούλευση, την αρχή "μόνον άπαξ" - "once only" στα αγγλικά. Αυτό ξεκινά από την Εσθονία. Τι σημαίνει αυτή η αρχή: ότι κάθε πολίτης θα πρέπει να βάζει τα δεδομένα σε ένα σύστημα και μετά τα συστήματα θα ενημερώνουν το ένα το άλλο, ο πολίτης να μην έχει ρόλο διακομιστή εγγράφων. Αυτό θέλει πάρα πολλή δουλειά για να γίνει, ωστόσο πρέπει να είναι ο στόχος. Και θα είναι ο στόχος συνολικά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μιμούμενη το καλό παράδειγμα της Εσθονίας".
Η δημοκρατία δεν χρειάζεται άσυλο
Στην ομιλία του ο κ. Πιερρακάκης έκανε παρέμβαση υπέρ της διάταξης Κεραμέως για το άσυλο λέγοντας πως η δημοκρατία στην Ελλάδα υπάρχει και είναι κατοχυρωμένη, μεταδίδει το capital.gr. "Δε χρειάζεσαι άσυλο από αυτή τη δημοκρατία. Δε χρειάζεσαι τείχος από αυτή τη δημοκρατία. Χρειάζεσαι αντίθετα τα όποια τείχη να πέσουν", τόνισε.
Ολόκληρη η ομιλία Πιερρακάκη:
Συζητάμε σήμερα ένα νομοσχέδιο πολλαπλών αντικειμένων, με οριζόντιο χαρακτήρα επείγοντος.
Ξεκινώ απαντώντας σε ερώτηση που ετέθη από την αντιπολίτευση αναφορικά με τις σχεδιαστικές αρχές των συστημάτων. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα: στο Ηνωμένο Βασίλειο μόλις ιδρύθηκε η Government Digital Service το πρώτο πράγμα το οποίο έκαναν ήταν να αναρτήσουν ένα κείμενο με δέκα αρχές, ώστε ό,τι κάνουν να υπακούει σε αυτές τις αξίες.
Αναφέρω τέσσερις ενδεικτικά:
- Ξεκίνα με τις ανάγκες του χρήστη
- Κάνε λιγότερα
- Κάνε τα συστήματα ανοικτά
- Χτίσε ψηφιακές υπηρεσίες, όχι ιστοσελίδες.
Ξέρω ότι ακούγεται πολύ γενικό, αλλά έχει πάρα πολύ μεγάλη αξία γιατί μπορείς να ελέγχεις αν κάθε σύστημα υπακούει σε αυτές τις αρχές και τις σχεδιαστικές αξίες. Για παράδειγμα, αν δούμε την ιστοσελίδα μιας ελληνικής υπηρεσίας, ας πούμε τον ΕΦΚΑ, θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπακούει σε αυτές τις αρχές – γιατί δεν τις έχουμε θέσει. Πρέπει λοιπόν να θέσουμε τις δικές μας αρχές και να ξεκινήσουμε να εξετάζουμε κάθε τι μέσα από αυτό το πρίσμα.
Σε αυτό το νομοσχέδιο και συγκεκριμένα στο άρθρο 47 και το άρθρο 48 μιλάμε για τη διαχείριση των δεδομένων σε σχέση με τη διαλειτουργικότητα. Και εκεί ουσιαστικά ξεκινάμε για την πρώτη αρχή, η οποία περιλαμβάνεται και στη Βίβλο Ψηφιακού Μετασχηματισμού, που διαμορφώνεται εσωτερικά κα όταν ολοκληρωθεί θα βγει στη διαβούλευση, την αρχή "μόνον άπαξ" - "once only" στα αγγλικά. Αυτό ξεκινά από την Εσθονία. Τι σημαίνει αυτή η αρχή: ότι κάθε πολίτης θα πρέπει να βάζει τα δεδομένα σε ένα σύστημα και μετά τα συστήματα θα ενημερώνουν το ένα το άλλο, ο πολίτης να μην έχει ρόλο διακομιστή εγγράφων. Αυτό θέλει πάρα πολλή δουλειά για να γίνει, ωστόσο πρέπει να είναι ο στόχος. Και θα είναι ο στόχος συνολικά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μιμούμενη το καλό παράδειγμα της Εσθονίας.
Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, να μου επιτρέψετε να σχολιάσω και ένα άλλο κομμάτι αυτού του νομοσχεδίου, συγκεκριμένα το άρθρο 64, το άσυλο. Γιατί επί της ουσίας εδώ υπάρχει μια συμβολική αντίφαση. Αντίφαση όχι του νομοθέτη, αλλά της εθνικής συγκυρίας.
Από τη μια, ερχόμαστε να ρυθμίσουμε μια εμπροσθοβαρή εκκρεμότητα. Γιατί, κι ας έχουμε καθυστερήσει στον ψηφιακό μετασχηματισμό, πρόκειται για έναν συνειρμό, έναν συμβολισμό του 21ου αιώνα το τι θα γίνει με τα ψηφιακά συστήματα της χώρας. Από την άλλη, ερχόμαστε να ρυθμίσουμε μια εθνική εκκρεμότητα, μια ελληνική ιδιαιτερότητα του 20ου αιώνα, το άσυλο.
Το ελληνικό πανεπιστήμιο ήταν το επίκεντρο του μεταπολεμικού ελληνικού αφηγήματος. Τα παιδιά της κατοχής και του εμφυλίου είχαν ένα στόχο: να σπουδάσουν τα δικά τους παιδιά – και αυτά τα δικά τους παιδιά. Αυτό το πετύχαμε: ήταν ο ιμάντας της κοινωνικής κινητικότητας της χώρας. Αλλά ταυτόχρονα ισχύει και το ρητό του Αινστάιν: η ζωή είναι σαν το ποδήλατο – αν σταματήσεις να κινείσαι, πέφτεις.
Η μεγάλη κατάκτηση της μεταπολίτευσης ήταν η εμπέδωση της δημοκρατίας στον τόπο και η είσοδος της χώρας στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Η ελληνική δημοκρατία είναι ώριμη και αυτό είναι κατάκτηση από όλες τις πτέρυγες του ελληνικού κοινοβουλίου. Αυτό το οποίο αποδείχτηκε από την οικονομική κρίση είναι ότι εν τέλει η Δημοκρατία είναι ισχυρή, είναι ώριμη. Η δημοκρατία στην Ελλάδα υπάρχει. Είναι κατοχυρωμένη. Δε χρειάζεσαι άσυλο από αυτή τη δημοκρατία. Δε χρειάζεσαι τείχος από αυτή τη δημοκρατία. Χρειάζεσαι αντίθετα τα όποια τείχη να πέσουν.
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας δύο σύντομες ιστορίες:
Είχα την τύχη να επισκεφτώ πρόσφατα ένα πανεπιστήμιο σε μια μεγάλη πρωτεύουσα του εξωτερικού. Πλησιάζοντας το χώρο αρχικά είδα ότι υπήρχε ασφάλεια καθώς και σύστημα με κάρτα το οποίο ήλεγχε την είσοδο φοιτητών και προσωπικού στο χώρο. Ο χώρος μέσα ήταν κατά βάση καθαρός. Υπήρχαν πολιτικές νεολαίες μέσα στο χώρο, αν και άλλης φύσης από αυτές που συναντάμε στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Αυτό που κάνει την ιστορία αυτή ενδιαφέρουσα δεν είναι το περιεχόμενο της εμπειρίας αυτής αλλά ο τόπος. Ήταν το πανεπιστήμιο της Ναντέρ, έξω από το Παρίσι, από όπου ξεκίνησαν τα γεγονότα του Μάη του 1968. Και την καθιστά ενδιαφέρον παράδειγμα γιατί αν οι Γάλλοι, οι οποίοι διακρίνονται για την επαναστατικότητά τους, για τις ιδέες που παράγουν και για τα ιδεολογικά ρεύματα στα πανεπιστήμιά τους, κατάφεραν να το ρυθμίσουν, νομίζω ότι μπορούμε και εμείς.
Και επιτρέψτε μου να κλείσω με μια άλλη ιστορία: Το Μάιο του 2010 έχει έρθει στην Ελλάδα ο διάσημος αρθρογράφος των NY Times Τομας Φρήντμαν. Έχει συναντήσει την τότε πολιτική ηγεσία και γράφει ένα άρθρο, το οποίο έλεγε: τα επόμενα χρόνια, για να αξιολογώ την εξέλιξη της κρίσης στην Ελλάδα, δε θα κοιτάζω τα οικονομικά μεγέθη. Θα κοιτάζω τι κάνουν οι νέοι Έλληνες. Αν τους δεις να φεύγουν, ξεκίνα να πουλάς ελληνικά ομόλογα. Αν τους δεις να μένουν, και κάποιους να επιστρέφουν, τότε είναι η στιγμή να ξεκινήσεις πάλι να επενδύεις στην Ελλάδα.
Η Φινλανδία ή η Κίνα να εισάγουν την Τεχνητή Νοημοσύνη στα λύκειά τους. Και σήμερα, 8 Αυγούστου του 2019, εμείς είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για το άσυλο. Πρέπει να αλλάξουμε αιώνα σε κάποια πράγματα.
Η προσέγγιση αυτή πρέπει να είναι η πυξίδα μας για τα επόμενα χρόνια. Η εποχή της αυτοαναφορικότητας έχει παρέλθει. Δεν είναι μόνο ζήτημα οικονομικής ανασυγκρότησης και οικονομικής ανάπτυξης για τη χώρα μας. Εν τέλει είναι ζήτημα υπόστασης και ανάκαμψης για τον τόπο. Το ζητούμενο είναι η ελληνική κρίση να μην μετατραπεί σε ελληνική παρακμή. Το έτος 2000 το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν ίσο με εκείνο το διπλάσιο του αθροίσματος όλων των υπολοίπων Βαλκανικών χωρών. Σήμερα η οικονομία της Ελλάδας είναι μικρότερη από εκείνη της Ρουμανίας. Και αυτό κάτι σημαίνει: αντανακλά τις ευθύνες όλων μας για να υπερβούμε αυτή την κατάσταση. Και ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι να τρέξουμε γρήγορα προς τα εμπρός.