Skip to main content

Ποιοι είναι οι ιμπεριαλιστές και ποιοι είναι οι ειρηνόφιλοι

Οι δήθεν ειρηνόφιλες επιταγές οδήγησαν την Ελλάδα στην καθιέρωση περίεργων διατάξεων, όπως η διαταγή προς αεροπόρους «δεν θα επιτεθείτε πρώτοι».

Με αφορμή τα όσα έγραψα εχθές για τις κατηγορίες της Αριστεράς κατά των ελληνικών κυβερνήσεων ότι άσκησαν ιμπεριαλιστική πολιτική, ενώ επρόκειτο περί απελευθερωτικών αγώνων, αλλά και για όσα κατά καιρούς ηττοπαθή ακούγονται, προκειμένου η χώρα μας να παραδίδει σε άλλους απαράγραπτα δικαιώματά της, καλό είναι να δούμε πώς έχουν τα πράγματα, και μάλιστα τι είδους "ιμπεριαλιστής" ήταν ο Αλέξανδρος.

Κατά τα χρόνια ισχύος της Σοβιετικής Ένωσης οι εδώ υποστηρικτές της, που αποκαλούσαν τον αιμοσταγή Στάλιν "πατερούλη", ίδρυσαν δήθεν ειρηνόφιλες κινήσεις, που υποτίθεται αγωνίζονταν για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, απαιτώντας τον αφοπλισμό της Ελλάδας. Γίνονταν αποδεκτά τα συνθήματά τους επειδή άγγιζαν ευαίσθητες χορδές των Ελλήνων. "Βούτυρο και όχι κανόνια". Ποιος μπορεί να το αρνηθεί, σε μια χώρα μάλιστα που έβγαινε καταστραμμένη από τον δεκαετή πόλεμο εναντίον Ιταλών, Βουλγάρων, Γερμανών αλλά και τον εμφύλιο;

Βεβαίως, οι κατηγορίες για ιμπεριαλισμό στρέφονταν πάντα μόνον κατά των δυτικών χωρών. Δεν υπήρξε καμία καταδίκη στην εισβολή του Σοβιετικού στρατού στο Αφγανιστάν, καμία καταδίκη στην είσοδο σοβιετικών αρμάτων στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχία το 1967, για να καταστείλουν τις διαδηλώσεις των πολιτών που απαιτούσαν δημοκρατικές διαδικασίες. Το αίμα των θυμάτων από τις σφαίρες της Αριστεράς δεν τους προξενούσε αποστροφή, όπως δεν προκάλεσε αποστροφή ούτε στον Φίλη το αίμα του Κατσίφα.

Κατόρθωσαν και επικράτησε η άποψη και μεταξύ των έμφοβων αστών, ότι δίκαιος πόλεμος είναι μόνον ο αμυντικός, ενώ ιμπεριαλιστικός είναι ακόμη και αυτός της καταδίωξης του εχθρού πέραν των συνόρων της χώρας, μέχρις οριστικής ήττας του. Στο εσωτερικό και διεθνές δίκαιο όμως, «κάθε πράξη που έχει ως σκοπό την υπεράσπιση του ατόμου είναι θεμιτή». Αυτό συναντά κανείς σε άρθρα του Ποινικού Κώδικα των χωρών, με την σημείωση, ότι η επίθεση που δέχεται κάποιος πρέπει να είναι άμεση και παρούσα.

Βεβαίως, οι δήθεν ειρηνόφιλες επιταγές οδήγησαν την Ελλάδα στην καθιέρωση κάποιων περίεργων διατάξεων, όπως η διαταγή προς αεροπόρους «δεν θα επιτεθείτε πρώτοι». Δηλαδή, οι πιλότοι θα ρίξουν στον εχθρό αφού εκείνος καταρρίψει το αεροπλάνο τους. Αυτό υφίσταται, όποιος ρίχνει δεύτερος. Αν δεν ίσχυε αυτή η διαταγή, θα ζούσε σήμερα ο σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης.

Πότε επιτίθεται ο εχθρός; Όχι όταν αρχίσει να πυροβολεί, όπως επικράτησε η ηττοπαθής θεωρία, επειδή τότε δεν θα έχεις την ευκαιρία να απαντήσεις. Ο καθηγητής Ν. Πολίτης, έμπιστος του Ελ. Βενιζέλου, με διεθνές κύρος, θεωρεί ότι "επίθεση είναι κάθε παραβίαση συνθηκών". Η άποψή του έχει γίνει αποδεκτή και την υλοποίησαν πολλά κράτη, όχι η Ελλάδα. Οι Τούρκοι, δηλαδή, μας έχουν ήδη επιτεθεί κι εμείς αμυνόμαστε με φανφαρονισμούς του ΥΠΕΘΑ!

Υιοθέτησε την άποψη του Ν. Πολίτη, έστω προσχηματικά, η Σοβιετική Ένωση, ομού με την Χιτλερική Γερμανία, στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, με δήλωση δια της οποίας υπεστήριζαν την επίθεση και τον διαμελισμό της Πολωνίας, η οποία θεωρήθηκε έτοιμη για επίθεση κατά Ουκρανών και Λευκορώσων (τηλεγρ. Σούλενμπουργκ, Γερμανικά Αρχεία, 8ος τόμος).

Πιο χαρακτηριστικό το επιχείρημα του Ισραηλινού Μεναχέμ Μπεγκίν, στις 5 Αυγούστου 1981 στην Κνεσσέτ, όταν βομβάρδισε το Ιράκ: «... βεβαιώνεται από τις πιο έγκυρες και αξιόπιστες πληροφορίες (....) η χώρα μας έδρασε εν ονόματι της νόμιμης άμυνας, της αυτοάμυνας υπό την υψηλότερη έννοια του όρου». Είχαν δηλαδή πληροφορίες ότι κάποτε το Ιράκ θα επετίθετο εναντίον του Ισραήλ, και το βομβάρδισαν.

Το έπραξαν οι Τούρκοι στην Κύπρο, για δήθεν προστασία των Τουρκοκυπρίων με υιοθέτηση αυτής της άποψης από τον Μακάριο και από την εκδότρια της "Καθημερινής", Ελένης Βλάχου.

Άπειρες είναι οι παρόμοιες περιπτώσεις στο διεθνές στερέωμα, αλλά μόνον στην Ελλάδα, πολίτες της, την κατηγορούν ότι έκανε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, επειδή απελευθέρωσε Μακεδονία, Θράκη και Β. Ήπειρο δύο φορές, αλλά τα ξένα συμφέροντα την ενέταξαν σε χώρα με καταπιεστικά καθεστώτα, τότε και τώρα.

Θα δούμε αύριο τους λόγους για τους οποίους ο Μ. Αλέξανδρος ήταν απαραίτητο να φθάσει στην καρδιά της Περσίας.