Στην Ελλάδα, οι πολιτικές δυνάμεις – σχεδόν όλες, ανεξαρτήτως προέλευσης – παρακολουθούν σχεδόν χαιρέκακα την προσπάθεια που καταβάλλεται στη Γερμανία, εδώ και περίπου δύο μήνες, να σχηματισθεί κυβέρνηση. Η λογική, όπου εδράζεται αυτή η σχεδόν εκδικητική στάση, είναι απλή, στα όρια της απλοϊκής και συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: «Καλά να πάθουν». Μόνο που δεν αντιλαμβάνονται ότι στο τέλος της ημέρας, πάλι, «εμείς θα την πληρώσουμε».
Προσέξτε: Όσο αργεί να σχηματισθεί κυβέρνηση, τόσο πάνε προς τα πίσω οι κρίσιμες αποφάσεις αναφορικά με το μέλλον της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Η ιστορία του χρέους. Κανείς στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική, δεν πρόκειται να αποφασίσει οτιδήποτε για το συγκεκριμένο ζήτημα, χωρίς την συγκατάθεση του Βερολίνου. Συνεπώς, όσο αργεί το Βερολίνο να διαμορφώσει άποψη, τόσο αιωρείται η χώρα. Υπό τις παρούσες συνθήκες, η σχετική συζήτηση δεν προβλέπεται να ξεκινήσει πριν από τον Απρίλιο, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Γιατί και «αύριο το πρωί» να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας στη Γερμανία, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να ασχοληθεί αμέσως με το ελληνικό ζήτημα. Υπάρχουν άλλα, πολλά και περισσότερο κρίσιμα για τους Γερμανούς, που παραμένουν «στον αέρα». Κατά συνέπεια, θα περιμένει να πάρει την σειρά του. Όπως και τόσα άλλα.
Άλλο παράδειγμα; Η μετατροπή του ESM σε ΕΝΤ, δηλαδή, σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Πρόκειται για ένα αίτημα σχεδόν πανευρωπαϊκό, το οποίο, ωστόσο, δεν πρόκειται καν να συζητηθεί – πόσο μάλλον να υιοθετηθεί – αν προηγουμένως δεν δώσει τη συγκατάθεσή της η Γερμανία. Κι επειδή η θέση της δεν είναι και τόσο ευνοϊκή, οι πιθανότητα να δει ο κ. Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ το «όνειρο» του να γίνεται πραγματικότητα άμεσα, είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες.
> «Και καλά» θα μπορούσε κανείς να πει «οι Βρυξέλλες έχουν την πολυτέλεια να μπορούν να περιμένουν. Η Ελλάδα, όμως, δεν την έχει». Συνεπώς, κάθε μέρα που περνά άκαρπη, λειτουργεί εις βάρος της χώρας. Γι' αυτό και όσοι επιχαίρουν για το γεγονός ότι «στο Βερολίνο δεν μπορούν να βγάλουν ούτε κυβέρνηση», προφανώς δεν καταλαβαίνουν ότι κι αυτό στο τέλος πάλι εμάς θα ...βλάψει.