Επί χρόνια ολόκληρα ζούμε με την απορία, αν έχει ή όχι πυρηνικά το Ιράν. Το θέμα έχει ξεφύγει πια από τους πολιτικούς αναλυτές και μάλλον πρέπει να αντιμετωπιστεί από αστρολόγους. Υπάρχουν όμως δεδομένα, που μας δείχνουν, έστω και με ασάφεια, τι στην ευχή συμβαίνει και τι μέλλει να συμβεί.
Κατ’ αρχάς, η ιστορία αυτή με τα πυρηνικά του Ιράν ξεπέρασε την 20ετία. Κατ’ αυτό το διάστημα, κάθε πληροφορία περί επικείμενης στρατιωτικής εμπλοκής, ανέβαζε ανεξέλεγκτα τις τιμές του πετρελαίου, προς όφελος των πετρελαϊκών εταιριών.
Το δε εμπάργκο που επιβλήθηκε παλαιότερα και πρόκειται να επιβληθεί εκ νέου όπως απειλεί ο Τραμπ, ευνοεί υπερβολικά τις μεγάλες εταιρίες για τις οποίες φαίνεται υπάρχει άλλη μεταχείριση. Ιρανοί αντικαθεστωτικοί είχαν καταγγείλει ότι εταιρίες αγόραζαν προς 11 δολ. το βαρέλι από το "αποκλεισμένο" Ιράν και το μεταπωλούσαν κοντά στα 100. Αυτό δεν μας εκπλήσσει, επειδή εμφανίστηκε και στην Ελλάδα το ίδιο φαινόμενο, με το "εμπάργκο" που είχαμε επιβάλλει στα Σκόπια, και όπου τα καύσιμα μεταφέρονταν από την Θεσσαλονίκη στη Βουλγαρία και από εκεί στα Σκόπια. Τέτοιας φύσης ήταν το δικό μας εμπάργκο.
Δεδομένη είναι επίσης η κατάσταση ανασφάλειας στην οποία βρίσκεται το Ισραήλ, δημοσιοποιώντας την πρόθεσή του να καταστεί ακίνδυνο το Ιράν, πριν αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Ίσως και να αυτοτιμωρείται, διότι συνέργησε στην ανατροπή του Σάχη, μη επιθυμώντας άλλον ισχυρό αντίπαλο στην περιοχή.
Τρίτο δεδομένο είναι, η επιθυμία των Η.Π.Α. να αποφύγουν στρατιωτική εμπλοκή, παρά τις απειλές, και παρά την επιθυμία του Ισραήλ για χρήση των όπλων. Μάλιστα, είχε γραφεί πως εξασφάλισε την συγκατάθεση της Σαουδικής Αραβίας για την πορεία των αεροπλάνων του, διότι άλλως έπρεπε να περάσουν πάνω από την Ιορδανία και το Ιράκ.
Βεβαίως, την ένοπλη σύγκρουση, ίσως δεν θα την αποφύγουν μελλοντικά, επειδή μετά τον "εκδημοκρατισμό" της Συρίας και του Ιράκ με τον ουσιαστικό κερματισμό του και την χαώδη κατάσταση που δημιούργησαν στο Πακιστάν, υποχρεούνται να περάσουν από το Ιράν για να φθάσουν στα ενδότερα τη Ασίας. Μέχρι το Θιβέτ, υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη.
Και το άλλο δεδομένο είναι, ότι ούτε η Ρωσία κυρίως, αλλ’ ούτε και η Κίνα θα συνηγορούσαν σε στρατιωτική εμπλοκή στο Ιράν. Ρώσοι και Κινέζοι δεν επιθυμούν να στερηθούν έναν από τους ισχυρούς συμμάχους τους, που συνεχώς λιγοστεύουν με τις λαϊκές δήθεν αραβικές εξεγέρσεις.
Κοντά σ’ αυτά, έχουμε τις επίσημες τοποθετήσεις των κυβερνήσεων, αλλά και τα σενάρια των "δεξαμενών σκέψης". Συμφωνούν οι ρωσικές, κινεζικές και αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών, ότι είναι ελάχιστες οι πιθανότητες απόκτησης πυρηνικών όπλων από το Ιράν. Σε Έκθεση της Εθνικής Εκτίμησης Πληροφοριών (National Intelligence Estimate-ΝΙΕ) του Δεκεμβρίου 2007 (που βασίζεται στην ανάλυση πληροφοριών των μυστικών υπηρεσιών των HΠΑ) υποστηρίχθηκε ότι το Ιράν έχει αναστείλει το πρόγραμμα παρασκευής πυρηνικών όπλων ήδη από το 2003.
Βέβαια, σημειώνεται ταυτόχρονα ότι το Ιράν αποκτά σταδιακά την τεχνική δυνατότητα για κατασκευή πυρηνικής βόμβας, υπολογίζοντας ότι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μεταξύ των ετών 2010-2015, χρονολογία όμως που έχει παρέλθει, χωρίς να συμβεί κάτι ανησυχητικό.
Έτσι, οι τρεις προαναφερόμενες χώρες, καθεμιά για δικούς της λόγους, αντιτίθενται στη στρατιωτική επίλυση του προβλήματος. Το δε Ισραήλ, χωρίς αμερικανική υποστήριξη από τον Περσικό Κόλπο, δύσκολα θα μπορούσε να καταφέρει στρατιωτικά πλήγματα ισχυρά, και λόγω της απόστασης.
Πλην των άλλων, μια στρατιωτική επιχείρηση κατά του Ιράν, θα οδηγούσε σε γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή. Γι’ αυτό και η προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος με πολιτικά μέσα, με κινητοποίηση δηλαδή είτε των αντικαθεστωτικών εντός του Ιράν (έγινε μια δοκιμή προ ετών, με 200.000 διαδηλωτές που έφεραν σημαίες του Σάχη) είτε με δήθεν "εξεγερμένους" -τους βλέπουμε σήμερα στην φιλορωσική Αρμενία- καθοδηγούμενους ως γνωστόν από εκατοντάδες μισθοφόρους και πράκτορες των υπηρεσιών της Δύσης, οι οποίοι μεταφέρονται από χώρα σε χώρα (τώρα βρίσκονται στη Συρία, και επιχειρούν με βάση τουρκικές περιοχές κοντά στα σύνορα).
Μπορεί όλα τα παραπάνω να συνηγορούν υπέρ της υιοθέτησης πολιτικής λύσης, αλλά θα πρέπει απαραίτητα να πεισθεί το Ισραήλ ότι δεν κινδυνεύει άμεσα. Πώς θα συμβεί όμως αυτό, όταν ο χρόνος εργάζεται υπέρ του Ιράν, ως προς την απόκτηση δηλαδή της απαραίτητης τεχνογνωσίας για την κατασκευή πυρηνικών όπλων, και όταν έχει αποκτήσει στρατιωτικές βάσεις στην Συρία;