H αόρατη απειλή του κορωνοϊού, με την οποία έχουμε αναγκαστεί να συνυπάρχουμε τους τελευταίους μήνες, έχει αλλάξει την καθημερινότητα όλων μας. Υπάρχουν κάποιοι που ακροβατούν μεταξύ του πανικού και της συνεχούς ανασφάλειας και κάποιοι που απλά αρνούνται να δουν την πραγματική παγκόσμια εικόνα που έχει δημιουργήσει η πανδημία, μιλούν για θεωρίες συνωμοσίας και πλάθουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας για «στέρηση της προσωπικής μας ελευθερίας».
Σύμφωνα με τους ειδικούς «η ανασφάλεια, η αγωνία, η αβεβαιότητα, ο φόβος, η ανησυχία για τον εαυτό μας και για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, το άγχος, ο πανικός αλλά και η καχυποψία, η υποτίμηση ή και άρνηση του προβλήματος είναι το φάσμα των συναισθηματικών αντιδράσεών μας απέναντι στη νέα σκληρή πραγματικότητα».
Ποια είναι, όμως, η εικόνα που αντικρίζει καθημερινά ένας Θεσσαλονικιός που κινείται στο κέντρο της πόλης και ανήκει στην κατηγορία εκείνων που θέλουν να ακολουθήσουν τα πρωτόκολλα που έχουν επιβληθεί;
Δεν θα πρέπει, βέβαια, να λησμονούμε πως η Θεσσαλονίκη αποτελεί μία πόλη – που εκτός από κάποιο μικρό διάστημα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες που καταγράφηκε έξαρση κρουσμάτων - δεν της έχει δείξει, μέχρι στιγμής, τα πραγματικά του δόντια ο κορωνοϊός.
Είναι γιατί τα κάνουμε… όλα σωστά και είμαστε προσεκτικοί; ή γιατί απλά είμαστε «τυχεροί»; ή μήπως γίνονται λιγότερα τεστ στη Θεσσαλονίκη και κατά συνέπεια ο αριθμός των κρουσμάτων, που ανακοινώνεται, είναι καθημερινά χαμηλός;
Το βέβαιο είναι πως κάνοντας μία βόλτα σε κεντρικά σημεία της πόλης, και όχι μόνο στα Λαδάδικα, που, εσχάτως, συχνά … δαιμονοποιούνται για την πολυκοσμία κατά τις βραδινές ώρες - όταν τα καταστήματα εστίασης κλείνουν - κάποιος μπορεί να μείνει με ανοιχτό το στόμα για τον κόσμο που συναντά σε δημοφιλή καφέ.
Θαμώνες, χωρίς να τηρούν την παραμικρή απόσταση, κρεμασμένοι στα σταντ σαν τσαμπί από σταφύλια, ατμίζοντας παράλληλα ναργιλέδες που μπήκαν ετεροχρονισμένα στη ζωή της πόλης.
Οι εικόνες σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το αν όλοι όσοι κάθονται κατ΄αυτόν τον τρόπο έχουν λησμονήσει πως υπάρχει ο φονικός ιός που δεν θέλει πολύ για να πάρει ανεξέλεγκτη τροχιά.
Θα πρέπει βέβαια να σημειώσουμε πως η πλειονότητα των καταστημάτων τηρεί τις αποστάσεις και οι πελάτες είναι προσεχτικοί ωστόσο σε κάποιες, έστω και ελάχιστες περιπτώσεις, η εικόνα είναι σοκαριστική δεδομένων των συνθηκών που βιώνουμε.
Οι ουρές ήρθαν για να μείνουν
Οι μεγάλες ουρές που δημιουργούνται, καθημερινά, σε συγκεκριμένα σημεία, έξω από επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, καταστήματα όπου μπορούν να πληρωθούν λογαριασμοί, π.χ. κινητής τηλεφωνίας ή σταθερής κλπ, στον ΕΦΚΑ στην οδό Αριστοτέλους, στις τράπεζες, ακόμη και ημέρες που δεν είναι ημέρες πληρωμών, σχεδόν δημιουργούν… τρόμο.
Άτομα χωρίς καμία απόσταση, συνήθως χωρίς μάσκες ή κρεμασμένες στο αφτί, σαν υπερμεγέθες σκουλαρίκι, ή κάτω από το στόμα, ετοιμοπόλεμη, για να ανέβει στη σωστή της θέση μόλις ακουστεί το πολυπόθητο νούμερο ή το όνομα του ενδιαφερόμενου πολίτη.
Και όλα αυτά την ώρα που συνεχώς η πολιτεία παροτρύνει για αποστάσεις και μάσκες, οι πολίτες για να εξυπηρετηθούν -είτε επειδή δεν γνωρίζουν να κάνουν συναλλαγές ηλεκτρονικά είτε γιατί πρέπει να έχουν φυσική παρουσία για να ολοκληρώσουν την εργασία τους- συγχρωτίζονται επί ώρες.
Η αλήθεια είναι πως οι ουρές ήρθαν για να μείνουν, ωστόσο η επαναλειψημότητά τους σε συγκεκριμένες υπηρεσίες και επιχειρήσεις μόνο προβληματισμό δημιουργεί.
Τον ίδιο προβληματισμό, ακόμη και εκνευρισμό, δημιουργούν οι συχνά ατελείωτες ουρές ατόμων που περιμένουν στωικά να ανέβουν στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, προκειμένου να φτάσουν στον προορισμό τους.
Ακόμη και αν κάποιοι πολίτες αισθάνονται ανασφάλεια όταν βρίσκονται σε πολυπληθείς ουρές, αναγκάζονται να το υποστούν προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι οι πολίτες, και εδώ τίθεται το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης, που τοποθετούν τον εαυτό τους σε ουρές, σε πολυσύχναστα εμπορικά καταστήματα σε ώρες αιχμής για να προμηθευτούν κάποιο ένδυμα ή καλλυντικά.
Η αγορά, βέβαια, μοιάζει να έχει δύο όψεις: η μία είναι των συγκεντρωμένων καταναλωτών έξω από αλυσίδες καταστημάτων και η άλλη των άδειων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που περιμένουν εναγωνίως πελάτες.
Οι δεύτερες προσπαθούν να εναρμονιστούν με τη σημερινή πραγματικότητα ενισχύοντας τη γκάμα των προϊόντων τους με μάσκες προστασίας, που τις έχουν τοποθετήσει… ως κράχτες στις προθήκες τους, ενώ κάποιοι έμποροι έχουν διαμορφώσει δικό τους ωράριο λειτουργίας για τα καταστήματα τους από τις 11.00 έως τις 15.00, βλέποντας πως δεν έχουν ιδιαίτερη δουλειά προκειμένου να απασχολούνται στο προβλεπόμενο ωράριο.
Η μάσκα έχει γίνει για κάποιους δεύτερη φύση
Μέχρι την εποχή προ κορωνοϊού η εικόνα Ασιατών που φορούσαν μάσκες ενδεχομένως σε κάποιους να δημιουργούσε μειδίαμα. Σήμερα η εικόνα έχει αλλάξει, για κάποιους Θεσσαλονικείς η χρήση της μάσκας έχει γίνει δεύτερη... φύση τους καθώς δεν τη φορούν μόνο όταν υπάρχει πολυκοσμία και δεν τηρούνται οι αποστάσεις ή όταν μπαίνουν σε κάποιο κατάστημα για να ψωνίσουν, αλλά και όταν περπατούν στους δρόμους. Η αίσθηση της μικρής ασφάλειας που τους προσφέρει μοιάζει ως λύση για κάποιους, την ώρα που κάποιοι άλλοι απλά την ανέχονται για λίγα λεπτά και μετά την απωθούν με ορμή από το πρόσωπό τους.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται, την ώρα που συνεχώς ξεμακραίνει η δυνατότητα να την αλλάξουμε, αναμφίβολα έχει επηρεάσει όλους μας, ωστόσο εκείνο που προέχει είναι να παραμείνουμε προσεχτικοί χωρίς εξάρσεις πανικού, διατηρώντας μία νότα αισιοδοξίας μέχρις ότου ο κορωνοϊός πάψει να αποτελεί μέρος της ζωής μας.
