Η κυβέρνηση προωθεί βήμα βήμα τις μεγάλες επενδύσεις, όπως είναι το Ελληνικό και οι Σκουριές, υποστηρίζει σε χθεσινή συνέντευξη του ο υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Στέργιος Πιτσιόρλας.
Ο πολιτικός που κατάγεται από τη Χαλκιδική κι έχει ως σημείο αναφοράς τη Θεσσαλονίκη μπορεί να αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα από τους συντρόφους του ότι μοναδική δυνατότητα ανάκαμψης της οικονομίας και της χώρας είναι η πραγματοποίηση επενδύσεων, αλλά κι αυτός συμβιβάζεται με την ανάγκη να κινηθούν όλα με ρυθμούς, που (υποτίθεται ότι) εξυπηρετούν τους πολιτικούς σχεδιασμούς του Αλέξη Τσίπρα και συγκεκριμένα το χρόνο διεξαγωγής των επόμενων εκλογών. Λες κι έχει τόσο μεγάλη σημασία το ποιος θα είναι κυβερνήτης σε έναν τόπο με αναιμική οικονομία και θηριώδη ανεργία, οι πολίτες του οποίου στην πλειοψηφία τους δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, ενώ οι πιο άξιοι νέοι ανάμεσά τους αναζητούν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό σύστημα βρέθηκε στα χρόνια της κρίσης εν πολλοίς σε αντιδιαστολή με τις προσδοκίες της κοινωνίας. Παρά τα λόγια που ακούστηκαν απ’ όλους τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς Οικονομικών η χώρα δεν αντιμετώπισε στην πράξη τη μεγάλη πολυετή ύφεση σαν πόλεμο, αλλά σαν μια πρόσκαιρη δυσκολία που νομοτελειακά θα περάσει. Αν και από το 2009 μέχρι σήμερα την εξουσία στην Ελλάδα άσκησαν για ικανό χρονικό διάστημα κόμματα απ’ όλο το φάσμα του δημοκρατικού τόξου –από τη δεξιά μέχρι την αριστερά- ακόμη υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι η λύση στο πρόβλημα της χώρας μπορεί να γίνει με τους δικούς τους όρους και όχι με βάση την πραγματικότητα. Η διαφορά της σημερινής κυβέρνησης με τις προηγούμενες είναι ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα είναι εντελώς οριακή, κάτι που σημαίνει ότι η «βόμβα» κινδυνεύει να σκάσει στα χέρια της. Οπότε η επίκληση του παρελθόντος είναι άνευ ουσίας.
Ακόμη και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν ότι τρία χρόνια στην εξουσία για την Ελλάδα είναι πάρα πολλά. Αν φτάνουν για να αλλάξουν οι νόμοι για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, τις πανελλαδικές εξετάσεις, την εισαγωγή στα νοσοκομεία, τις εκλογές στην αυτοδιοίκηση, τους δασικούς χάρτες, τα πρόστιμα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας δεν αρκούν για κάποιες αδειοδοτήσεις; Στο Ελληνικό η επένδυση των 8 δισ. ευρώ αναμένει μια απόφαση από το υπουργείο Πολιτισμού και μια υπογραφή από κάποιος καριερίστα δασάρχη, ενώ στις Σκουριές η κυβέρνηση –αν πιστέψουμε όσα λένε ψιθυριστά υψηλόβαθμα στελέχη της- κατέφυγε στη διαιτησία, ώστε η «ευθύνη» για τη συνέχιση της επένδυσης της Ελληνικός Χρυσός να «βαρύνει» κάποιους υπηρεσιακούς παράγοντες και όχι απευθείας τα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία δεν θα χρειαστεί να απολογηθούν στο κομματικό ακροατήριο της περιοχής. Πρόκειται για συμπεριφορές και κινήσεις που ενδεχομένως (;) να μπορούσαν να δικαιολογηθούν τις καλές «κακές» εποχές, αλλά στην παρούσα συγκυρία δεν μπορούν παρά να κριθούν ανεπαρκείς. Φυσικά η χώρα οφείλει να προστατέψει το περιβάλλον, το δασικό πλούτο και την κληρονομιά των προγόνων, αλλά τίποτε από αυτά δεν εγγυώνται οι εν εξελίξει μεθοδεύσεις και καθυστερήσεις. Ίσα ίσα που στη μεν Χαλκιδική η εγκατάλειψη των μεταλλείων θα σημάνει σίγουρη οικολογική καταστροφή, ενώ το αναξιοποίητο Ελληνικό παραμένει ένας μη προσβάσιμος σκουπιδότοπος. Χώρια που όλα έχουν σχετική σημασία σε μια κατεστραμμένη από τη φτώχεια και τη μιζέρια κοινωνία, στην οποία μόνο οι διαχειριστές του δημόσιου ταμείου και των δημοσίων πόρων γενικότερα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας παραμένουν σταθερό παράδειγμα λειτουργίας του ελληνικού κράτους σε συνθήκες χρονικής πίεσης. Άλλωστε η κριτική που έχει γίνει για τους ειδικούς νόμους, τις φωτογραφικές διατάξεις και ασφυκτικά χρονικά πλαίσια της εποχής προς του 2004, δεν αφορούν τόσο τα ίδια τα έργα, όσο τις κοστολογικές τους υπερβάσεις. Άρα μπορούν και σήμερα, που δεν πρόκειται για δημόσιο χρήμα, αλλά για ιδιωτικές επενδύσεις, να ισχύσουν ανάλογες ρυθμίσεις στο πολύπαθο κομμάτι των αδειοδοτήσεων. Περί ελέγχων πρόκειται και περί διαβουλεύσεων, που σίγουρα μπορούν να γίνουν γρήγορα.
Ειδικότερα η επένδυση στα μεταλλεία της Χαλκιδικής έχει ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ, που η μόνη εξήγηση για την επιμονή των ξένων επενδυτών, οι οποίοι δεν τα έχουν μαζέψει ακόμη για να φύγουν, είναι ότι ο χρυσός και τα υπόλοιπα μέταλλα δε βρίσκονται οπουδήποτε στο χώμα, αλλά σε συγκεκριμένα σημεία του πλανήτη. Οι πιο αφελείς ανάμεσά μας θα σκεφτούν «πρόβλημά τους», οι λίγο πιο… ψαγμένοι θα καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για «πρόβλημά μας». Αντίστοιχες είναι οι παράμετροι και στο Ελληνικό, καθώς τα σχέδια των επενδυτών δημιουργήθηκαν για μια περιοχή με την έκταση και τα γεωφυσικά χαρακτηριστικά του πρώην αεροδρομίου της Αθήνας.
Ο τακτικισμός και οι πολιτικές μεθοδεύσεις δεν μετρούν στις δουλειές, στις οποίες ο χρόνος παίζει σοβαρό ρόλο. Μάλλον στην κυβέρνηση θα το αντιληφθούν αυτό πολύ σύντομα, ακόμη και όσοι δεν το καταλαβαίνουν. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι του Τσίπρα, του Πιτσιόρλα ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού προσώπου, αλλά της χώρας στο σύνολό της. Στο κάτω κάτω οι δύο αυτές μεγάλες επενδύσεις έχουν περάσει από την ελληνική Βουλή, αλλά και διάφορα όργανα της αυτοδιοίκησης. Οι αποφάσεις αυτές ακυρώνονται στην πράξη, κάτι που εξυπηρετεί μόνο όσους αλληθωρίζοντας προς οποιαδήποτε πλευρά του πολιτικού φάσματος, δεν εμπιστεύονται ή δεν αναγνωρίζουν την αστική δημοκρατία, που λειτουργεί με διάκριση των εξουσιών και επιβάλλει τη συνέχεια του κράτους και των θεσμών.