Είναι περίπου νομοτελειακό: Αργά ή γρήγορα οι περισσότερες από τις υγιείς επιχειρήσεις στην Ελλάδα (δηλαδή, όσες έχουν απομείνει από αυτές) αλλά κι εκείνες που έχουν οικονομικά προβλήματα, αλλά παράλληλα έχουν και προοπτικές, θα υποχρεωθούν να αλλάξουν χέρια και πιο συγκεκριμένα να περάσουν σε ξένα χέρια, κυριολεκτικά. Οι πρώτες επειδή θα πρέπει να βρουν ρευστότητα για να χρηματοδοτήσουν αναπτυξιακά κι επενδυτικά τους προγράμματα και οι δεύτερες γιατί απλά θα πρέπει με κάποιο τρόπο να επιβιώσουν.
Μια απλή ματιά στον πίνακα με τις πωλήσεις ελληνικών εταιρειών σε ξένα συμφέροντα που είδε το φως της δημοσιότητας αποδεικνύει του λόγου το αληθές, αφού, πέραν όλων των άλλων αποδεικνύει επίσης ότι η τάση αυτή ξεκίνησε στις αρχές της κρίσης και συνεχίζεται ακάθεκτη. Χωρίς ίχνος υπερβολής, αυτό που συντελείται στο επιχειρείν της χώρας μας είναι ο αφελληνισμός του. Και μπορεί να ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Το ακόμα χειρότερο; Στο ορατό μέλλον δεν διακρίνεται καμία περίπτωση η εικόνα αυτή να αλλάξει. Αντιθέτως. Αυτό για το οποίο όλοι είναι σίγουρο είναι πως θα συνεχισθεί κι ενδεχομένως να πάρει και μεγαλύτερες διαστάσεις. Ο λόγος; Από τη στιγμή που το τραπεζικό σύστημα της χώρας υπολειτουργεί – για την ακρίβεια φυτοζωεί – η αποκατάσταση της ροής χρήματος στην αγορά είναι αδύνατη. Αρα και η επιστροφή στην κανονικότητα συνιστά ουτοπία.
Οι ίδιοι οι τραπεζίτες ακόμα και σήμερα, δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, παραδέχονται ότι «οι τράπεζες εν πολλοίς εξακολουθούν να λειτουργούν ως μεγάλα ΑΤΜ». Δηλαδή, το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν λεφτά σε όσους διατηρούν, ακόμα, καταθετικούς λογαριασμούς. Πέραν τούτου, ουδέν. Μόνο που η αποστολή ενός υγιούς χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι αυτός. Υπάρχει για να στηρίζει επενδύσεις, να χρηματοδοτεί σχέδια, να βοηθά ιδιώτες κι επιχειρήσεις στο να κάνουν το επόμενο βήμα τους. Όσο δεν μπορεί να το πράξει, η χώρα ολόκληρη είναι καταδικασμένη σε υπο-ανάπτυξη. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς λόγια...