Πολλαπλασιάζονται τα μηνύματα σύμφωνα με τα οποία η επόμενη έξοδος της Ελλάδας στις ελεύθερες αγορές κεφαλαίων μετατίθεται για (πολύ) αργότερα. Οι αποδόσεις των βασικών εκδόσεων της χώρας αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα αυτής της εκτίμησης, που όσο περνά ο χρόνος εδραιώνεται. Στις αρχές της εβδομάδας, οπότε και συνήθως δίνεται ο τόνος, η απόδοση του δεκαετούς ελληνικού ομολόγου βρέθηκε στο 4,19%. Συγκριτικά: Το δεκαετές ομόλογο της Πορτογαλίας αποδίδει 1,83% στους επενδυτές και το ισπανικό 1,42%. Η διαφορά εξακολουθεί να είναι χαώδης.
Στο κρίσιμο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό το ανησυχητικό φαινόμενο, η απάντηση που δίνουν οι αναλυτές είναι ότι η χώρα βρίσκεται ακόμη αρκετά μακριά από την προσδοκώμενη επιστροφή στις αγορές επειδή μεταξύ των πέντε κρατών της ευρωζώνης που υπήχθησαν από το 2010 σε προγράμματα στήριξης, εξακολουθεί να είναι ειδική περίπτωση. Ως γνωστόν, η Ελλάδα έμεινε στον μηχανισμό διάσωσης πάνω από οκτώ χρόνια ενώ οι υπόλοιπες χώρες το πολύ τρία. Η ελληνική διάσωση απορρόφησε περισσότερα κεφάλαια από ό,τι το σύνολο των προγραμμάτων των υπόλοιπων χωρών μαζί. Και κανένα κράτος της ευρωζώνης δεν έχει υψηλότερο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.
Το πρόβλημα είναι ότι η εικόνα αυτή δεν φαίνεται να αλλάζει δραματικά προσεχώς. Αυτό τουλάχιστον διδάσκει η ανάλογη εμπειρία από τις υπόλοιπες χώρες που πέρασαν ανάλογη περιπέτεια. Για παράδειγμα, η Κύπρος μπορεί να ολοκλήρωσε πρόωρα το πρόγραμμά της το 2016, όμως ακόμη βρίσκεται στην κατηγορία των χωρών που τα ομόλογά τους αξιολογούνται ως σκουπίδια. Η Πορτογαλία μπόρεσε να βγει με το 2014 από τον μηχανισμό διάσωσης, χρειάστηκε να περιμένει όμως μέχρι το 2017 για να επιστρέψει στην κανονικότητα. Αναλογίζεται συνεπώς κανείς πότε μπορεί να έρθει η αντίστοιχη στιγμή για τη χώρα μας.