Η κυβέρνηση υπέπεσε σε ένα σφάλμα όσον αφορά τους περιορισμούς για τον εορτασμό της 47ης επετείου του Πολυτεχνείου και η αντιπολίτευση έσπευσε να το εκμεταλλευτεί, όπως θα έκανε κάθε αντιπολίτευση που σέβεται τον εαυτό της. Και η μεν και οι δε κρίνονται φυσικά από τους πολίτες. Και κάπου εδώ θα μπορούσε η όλη συζήτηση να λάβει τέλος, εάν επρόκειτο για μια πολιτική αντιπαράθεση, για ένα ουσιώδες θέμα, σε μια κανονική χώρα. Όμως εδώ είναι Ελλάδα όπου τίποτε δεν θεωρείται και δεν είναι κανονικό και αυτονόητο.
Το σφάλμα της κυβέρνησης είναι ότι χειρίστηκε μια επιβεβλημένη και περίπου αυτονόητη απόφαση περί αλλαγής τού συνήθους εορταστικού πλαισίου μιας ιστορικής επετείου, με λάθος τρόπο. Η ανακοίνωση της αστυνομίας περί απαγόρευσης των συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων, σε ολόκληρη την επικράτεια, λειτούργησε σαν το λάδι στη φωτιά. Κατ' αρχάς ήταν τελείως περιττή, καθώς ισχύουν, έτσι κι αλλιώς, οι περιορισμοί στο πλαίσιο του lockdown. Αρκούσε μια επιπλέον γενική σύσταση, εκ μέρους της κυβέρνησης και όχι της αστυνομίας, περί απαγόρευσης της πορείας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και τέλος. Δεν το έπραξε και το χρεώνεται.
Και φυσικά η αντιπολίτευση δεν θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Όμως κι αυτή χρεώνεται με τη σειρά της μια υπεραντίδραση απέναντι στο αυτονόητο. Και καλά το ΚΚΕ, για το οποίο η πορεία του Πολυτεχνείου είναι περίπου ό,τι και η περιφορά του Επιταφίου για το χριστεπώνυμο πλήθος. Κατανοητός και ο αγωνιστικός παροξυσμός του Βαρουφάκη ο οποίος πασχίζει να πείσει ότι, εκτός από τον Θεό, και η Αριστερά αγαπά το χαβιάρι. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ήδη, πριν από το επικοινωνιακό κυβερνητικό ατύχημα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε ανακοινώσει πως λόγω της πανδημίας δεν επρόκειτο να συμμετάσχει σε πορείες και θα περιοριζόταν μόνον στην κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Πολυτεχνείου. Μια στάση απολύτως υπεύθυνη, αρμόζουσα σε ένα κόμμα με πολύ πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν και με ανάλογες κυβερνητικές βλέψεις για το μέλλον.
Αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Διότι η υπεύθυνη αρχική στάση άφηνε ανικανοποίητο ένα σημαντικό μέρος του κόμματος και του εν γένει κομματικού ακροατηρίου. Κι έτσι, αφορμής δοθείσης, ξαναβγήκαν οι σημαίες και τα λάβαρα από τους φοριαμούς, μαζί με πύρινους λόγους βγαλμένους από το χρονοντούλαπο των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.
Κι όλα αυτά, σε μια χρονική στιγμή που κάθε συγκέντρωση, ακόμη και μετρημένων στα δάκτυλα, συνεπάγεται νέα κρούσματα, νέες νοσηλείες, ενδεχομένως και νέα θύματα. Αν κάθε εποχή έχει το δικό της “Πολυτεχνείο”, αυτό σήμερα είναι το Εθνικό Σύστημα Υγείας το οποίο κινδυνεύει με κατάρρευση εξ αιτίας της ασφυκτικής πολιορκίας του κορωνοϊού. Το να ασκείς κριτική στην κυβέρνηση γιατί δεν φρόντισε να το θωρακίσει περαιτέρω, είναι υπεύθυνη αντιπολιτευτική στάση. Το να στέλνεις όμως απερίσκεπτα κι άλλους πολιορκητές εναντίον του, αυτό συνιστά ψηφοθηρία. Μόνον που, υπάρχει ο κίνδυνος, να κερδίσεις δέκα και να χάσεις πολλαπλάσιους.