Η φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής μού ήταν παντελώς άγνωστη. Μια τρεμάμενη γυναικεία φωνή που πάσχιζε να ακουστεί ανάμεσα σε λυγμούς, θυμό, οργή και θαρρώ και κάποια αδιόρατη ενοχή. «Παρακολουθώ τη Voria.gr, βρήκα το τηλέφωνό σας και πήρα το θάρρος, μέρες που είναι, να σας ενοχλήσω».
Ζει στο εξωτερικό και πριν από μερικές μέρες έχασε τον αδελφό της. Νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης όπου είχε μεταφερθεί από ένα γηροκομείο στο οποίο πριν από περίπου έναν μήνα είχαν εντοπιστεί δεκάδες κρούσματα για τα οποία, περιέργως, δεν είχε υπάρξει καμία επίσημη ανακοίνωση. Ό,τι μαθεύτηκε έγινε γνωστό από τα Μέσα Ενημέρωσης.
«Από το γηροκομείο δεν μου είχαν πει απολύτως τίποτε. Όταν διάβασα στη Voria.gr για τα κρούσματα τους τηλεφώνησα και τότε μου είπαν πως πράγματι υπήρχαν κάποιοι που ήταν θετικοί στον κορωνοϊό αλλά με διαβεβαίωσαν πως ο αδελφός μου είχε κάνει το τεστ και ήταν αρνητικό. 'Μην ανησυχείτε είναι όλα καλά' με καθησύχαζαν».
Όμως, λίγες ημέρες αργότερα της είπαν πως τελικά ο αδελφός της είχε προσβληθεί κι εκείνος από την covid-19, αλλά τη διαβεβαίωναν πως ήταν σε καλή κατάσταση, ασυμπτωματικός και, μάλιστα, μια βδομάδα μετά της ανακοίνωσαν πως το νέο τεστ είχε βγει αρνητικό. «Ανακουφίστηκα, είπα 'πάει το ξεπέρασε κι αυτό', όμως, σε πολύ λίγες μέρες μού είπαν πως χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο γιατί ένιωθε πολύ καταβεβλημένος, παρότι εξακολουθούσε να μη νοσεί από τον κορωνοϊό».
Ελάχιστες ημέρες μετά ο αδελφός της απεβίωσε, χωρίς η ίδια να καταφέρει να μάθει το πώς και το γιατί. «Το μόνο που μπόρεσα να μάθω από το νοσοκομείο ήταν πως όταν μεταφέρθηκε εκεί ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, αφυδατωμένος και σε ασιτία. Μα, πώς ήταν δυνατόν;», διερωτήθηκε.
«Σας παρακαλώ, κάντε κάτι για τα γηροκομεία. Ψάξτε να δείτε τι συμβαίνει. Δεν μπορεί να χάνονται έτσι άνθρωποι και να μένουν όλα στο σκοτάδι. Το χρωστάμε στη μνήμη όσων έφυγαν, αλλά και σ' αυτούς που εξακολουθούν να παραμένουν εκεί», ήταν η τελευταία φράση της φορτισμένης συνομιλίας μας.
Τα γηροκομεία ή άλλως, οίκοι ευγηρίας όπως λέγονται, μάλλον κατ' ευφημισμό, τουλάχιστον για την πλειονότητα εξ αυτών, αποτέλεσαν τον αδύναμο κρίκο κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Στη Σουηδία και στην Ισπανία περισσότεροι από τους μισούς θανάτους από covid-19 εκτιμάται ότι αφορούσαν ηλικιωμένους σε γηροκομεία. Αμέτρητες ήταν οι απώλειες σε ανάλογες δομές και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, όπως και στις ΗΠΑ. Όμως, ακόμη και σήμερα, ούτε σ' αυτές τις χώρες υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τις εκατόμβες των νεκρών σε οίκους ευγηρίας.
Παρόμοια συσκότιση υπάρχει και στη χώρα μας. Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι απ' όσους φιλοξενούνται σε γηροκομεία έχουν προσβληθεί από κορωνοϊό και πόσοι απ' αυτούς απεβίωσαν. Και κυρίως, με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, δεν υπάρχει καμία έρευνα σε εξέλιξη από την πλευρά των αρμόδιων αρχών, δηλαδή από τις υπηρεσίες οι οποίες είναι επιφορτισμένες με τον έλεγχο των οίκων ευγηρίας καθώς και από τη δικαιοσύνη.
Μόνο από τύχη αλλά και εξ αιτίας του γεγονότος ότι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι εξακολουθούν να ζουν με τους οικείους τους, η Ελλάδα δεν θρηνεί εκατόμβες νεκρών μεταξύ αυτών που διαμένουν σε γηροκομεία. Όμως, κάθε νεκρός είναι ιερός. Για κάθε απώλεια θα πρέπει να υπάρχει απάντηση και εάν υπάρχουν ευθύνες, να υπάρξουν καταλογισμοί. Η πολιτεία δεν μπορεί να συνεχίζει να κλείνει τα μάτια, αλλά κι αν το κάνει, είναι η δικαιοσύνη εκείνη η οποία θα πρέπει να διαλευκάνει όλες αυτές τις περιπτώσεις. Και πρέπει να το κάνει σήμερα κιόλας ώστε και τα ερωτήματα να λάβουν τις αναγκαίες απαντήσεις, αλλά και για να προστατευτούν εκατοντάδες ζωές ανθρώπων που εξακολουθούν να διαβιούν στους οίκους ευγηρίας.