του Στράτου Γ. Σιμόπουλου*
Το νομοσχέδιο για το Ελληνικό που ψηφίστηκε πρόσφατα έχει ομοιότητες, αλλά και διαφορές με το αντίστοιχο που περιελάμβανε τη σύμβαση του Ελληνικού Δημοσίου με την εταιρεία Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.
Η κύρια ομοιότητα εστιάζεται στο μεγάλο αναπτυξιακό αποτύπωμα των δύο επενδύσεων και των εκατοντάδων γραφειοκρατικών εμποδίων, οι οποίες απαιτήθηκαν για να φτάσουμε στο σημερινό επίπεδο υλοποίησης.
Μια δεύτερη αφορά τον παραδοσιακό χαρακτήρα τους, realestate- τουρισμός η μία και βιομηχανία εξόρυξης η άλλη.
Πρόκειται επίσης για δύο επενδύσεις, οι οποίες επιταχύνθηκαν με τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση.
Εδώ όμως σταματούν οι ομοιότητες.
Από την εποχή που συμμετείχα στο Συμβούλιο Διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ, ως Γενικός Γραμματέας Υποδομών το 2014, πέρασαν έως σήμερα επτά χρόνια. Η Νέα Δημοκρατία παρέμεινε σταθερή στην θετική της άποψη για το έργο, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, προχώρησαν επί διακυβερνήσεως του ορισμένες διαδικασίες, όχι όμως με την απαιτούμενη ταχύτητα, ενώ ορισμένες δυνάμεις του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους ώστε να ναρκοθετήσουν την επένδυση, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες λίγων κυβερνητικών του στελεχών.
Η απόπειρα να ανακαλυφθεί δάσος μέσα στο διάδρομο προσγείωσης ή τα περισσότερα κτίρια του παλαιού αεροδρομίου να χαρακτηρισθούν ως διατηρητέα, αποτελούν μόνο τη κορυφή του παγόβουνου.
Όσοι έβαζαν αυτές τις «τρικλοποδιές» δεν αντιλαμβάνοντο ότι είμαστε ως χώρα αναγκασμένοι να εκμεταλλευτούμε όλες τις παραγωγικές μας δυνατότητες, αντλώντας κεφάλαια από τον ιδιωτικό τομέα όπως συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο και ότι πρέπει ταυτόχρονα να αφήσουμε πίσω τις ιδεοληψίες, οι οποίες κράτησαν τη χώρα για χρόνια με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Η αξιοποίηση της περιούσιας του δημοσίου είναι πρωταρχικής σημασίας. Δίπλα στην προσπάθεια που ήδη δρομολογείται οφείλουμε με ένα στρατιωτικό ΤΑΙΠΕΔ να αξιοποιήσουμε και τα ανενεργά μας στρατόπεδα. Παράλληλα, το δημόσιο έχει στην κατοχή του χιλιάδες μικρότερα ακίνητα, το καθένα από τα οποία μπορεί να προσθέσει μέσω πώλησης τη δική του σταυροβελονιά στο παζλ της ανάπτυξης.
Τώρα, μάλιστα, που επίκειται το νομοσχέδιο για την τοπική αυτοδιοίκηση, πιστεύω πως ήρθε η ώρα να λύσουμε τα χέρια των δημάρχων ώστε να αξιοποιήσουν την δημοτική περιουσία, χωρίς τις σημερινές αγκυλώσεις, τις πηγάζουσες από την διαχρονική επιθυμία της κεντρικής εξουσίας να ελέγχει τα πάντα. Ας παραδειγματισθούμε από τη Σερβία, μια χώρα εκτός Ε.Ε. στην οποία όταν πρόκειται να γίνει μια μεγάλη επένδυση ο δήμος έχει τη δυνατότητα να παρέχει δωρεάν τη γη αρκεί η αξία της να αντισταθμίζεται σε ορισμένα χρόνια από την καταβολή εκ μέρους του φορέα της επένδυσης φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων.
Η ψήφιση του νομοσχεδίου σήμανε την αρχή της δεύτερης φάσης της επένδυσης, αυτής της υλοποίησης, ενώ η κυβέρνηση κατανοεί ότι ο χώρος του Ελληνικού μετά την ολοκλήρωση όλου του πρότζεκτ δεν πρέπει είναι περίκλειστος. Οι ιδιωτικοί παράδεισοι» όταν δημιουργούνται, παράγουν και «ιδιωτικές κολάσεις» για ορισμένους, κάτι για το οποίο η μεγάλη λαϊκή κεντροδεξιά παράταξη δεν μπορεί επιτρέψει.
*Ο Στράτος Σιμόπουλος είναι Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, πρώην Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Έργων