του Στράτου Γ. Σιμόπουλου*
Η αριστερά στην Ελλάδα κατέχει σε υψηλό βαθμό την τέχνη της συμβολοποίησης προσώπων και καταστάσεων. Τελευταία στο ρεπερτόριό της έχει προσθέσει και τις επενδύσεις. Για μια τέτοια επένδυση και συγκεκριμένα της Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. στη Χαλκιδική συζητούμε σήμερα. Η αντίδραση σ’αυτήν την επένδυση είναι διαχρονική και εκφράζεται τελευταία από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αποτελεί μαζί με ορισμένες άλλες κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο της θρησκείας μας. Η αντίδραση στις συγκεκριμένες επενδύσεις του δίνει λόγο ύπαρξης.
Ενδεικτικά θα αναφέρω τη λυσσαλέα αντίδραση στην απόσπαση και επανατοποθέτηση των αρχαιοτήτων στο Σταθμό Βενιζέλου του Μετρό Θεσσαλονίκης, την απόπειρα να χαρακτηρισθεί ένα τμήμα του Πειραιά αρχαιολογικός χώρος ή την προσπάθεια να ανακαλυφθεί δάσος μέσα στην έκταση του Ελληνικού και την εκτροπή του Αχελώου. Ακόμη – ακόμη και η σφοδρή αντίδραση στην ανάδειξη του τάφου στο λόφο Καστά στην Αμφίπολη σ’αυτήν την κατηγορία εντάσσεται. Επειδή κανείς εκπρόσωπος της δεν συμμετείχε στην προσπάθεια, υποβάθμισαν επιστημονικά τα ευρήματα και διέκοψαν τη χρηματοδότηση.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είδαμε μια αξιωματική αντιπολίτευση να θέλει να κατοχυρώσει την παρουσία της ως κύριος εκφραστής των δυνάμεων του πολιτισμού και της οικολογίας.
Μονοπώλιο επιζητεί να καθιερώσει και όλες οι δράσεις της κυβέρνησης που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της, πρέπει να πέσουν πάση θυσία στο πυρ το εξώτερον. Μαζί της και οι αρμόδιοι κάθε φορά φορείς της κυβερνητικής προσπάθειας. Το είδαμε το Φεβρουάριο με την υπουργό πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, το παρακολουθήσαμε με τον υπουργό περιβάλλοντος, Κωστή Χατζηδάκη. Το παρακολουθούμε σήμερα με τον διάδοχο του Κώστα Σκρέκα.
Ειδικά, μάλιστα, για το περιβάλλον λίγο ρόλο παίζουν για το ΣΥΡΙΖΑ στη συνολική αξιολόγηση δρομολογημένες δράσεις όπως η απολιγνητοποίηση, η κατάργηση και των πλαστικών στο δημόσιο.
Δεν ενδιαφέρεται επίσης για την άποψη της τοπικής αυτοδιοίκησης. Άλλωστε το ενδιαφέρον της γι’αυτήν είναι συνήθως υποκριτικό. Ενδιαφέρεται μόνο όταν συμπορεύεται μαζί της. Τι σημασία έχει αν ο δήμος και η περιφέρεια συνηγορούν υπέρ της επένδυσης; Σημασία έχει ένας σύλλογος κατοίκων. Τι σημασία έχει αν η σύμβαση είναι απολύτως διαφανής και κυρώνεται από τη Βουλή; Απειλεί ότι θα σύρει στα δικαστήρια τον υπογράφοντα υπουργό και ότι θα την ακυρώσει με κοινωνικούς αγώνες.
Μονοπωλεί ή καλύτερα επιχειρεί να μονοπωλήσει τον πολιτισμό και το περιβάλλον. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Έχει, μάλιστα πλέον, κυβερνητικό παρελθόν πλούσιο σε παραδείγματα για το πώς μια στα λόγια φιλοπεριβαλλοντική κυβέρνηση μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για το περιβάλλον, όταν δεν συνδυάζεται με επαρκή ικανότητα παραγωγής έργου.
Το Μάτι αποτελεί κορυφαίο παράδειγμα. Οι εποχικοί πυροσβέστες που προσλαμβάνοντο τον Αύγουστο αντί την Άνοιξη, άλλο ένα και οι πλημμύρες στο Μουζάκι η κορυφαία. Στα πλαίσια του έργου μιας ήπιας εκτροπής του Αχελώου έπρεπε να είχαν κατασκευασθεί τα φράγματα στην περιοχή. Έτσι θα είχε αποφευχθεί και η καταστροφή. Μήπως όμως από την υπεράντληση των υδάτων δεν ερημοποιείται σταδιακά τμήμα της Θεσσαλίας; Περιβαλλοντικό πρόβλημα δεν είναι αυτό;
Αλλά και το χρονικό διάστημα της καθυστέρησης της ολοκλήρωσης του Μετρό Θεσσαλονίκης με πόσο διοξείδιο του άνθρακα επιβαρύνει την ατμόσφαιρα;
Υποκριτικό είναι λοιπόν σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον της αντιπολίτευσης για το περιβάλλον. Χωρίς «εχθρούς» μέσα στο χώρο των μεγάλων επενδύσεων αισθάνεται ότι πολιτικά πρέπει να τους ανακαλύψει. Τι θα κάνει χωρίς βάρβαρους; Τι θα κάνει χωρίς εστίες κοινωνικής αναταραχής; Πως θα αθροίσει ετερόκλητες δυνάμεις ώστε να κρατηθεί σε αξιοσημείωτα ποσοστά;
Η απάντηση είναι απλή. Όπως έκανε με την υπόθεση Κουφοντίνα ή με την κατάληψη στο ΑΠΘ, θα συμπορευτεί με τις πολύ μικρές μειοψηφίες. Σ’αυτές θα αθροίσει και άλλες, όπως είναι εκείνη που επιθυμεί εξαιρετικά χαλαρό ποινικό δίκαιο ή διατήρηση των συνδικαλιστικών προνομίων ή ακόμη-ακόμη πλήρως ανοιχτές θύρες για τους μετανάστες.
Μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί πολιτικά ζωντανή. Πάντα όμως στην αντιπολίτευση και συνεχώς συρρικνούμενη.
Τα περί νοικοκυραίων όπως εκφράστηκαν από τον κ.Τσίπρα πρόσφατα στη Βουλή αποτελεί, άλλη μια επικοινωνιακή πομφόλυγα. Νοικοκυραίοι και ΣΥΡΙΖΑ είναι ασύμβατες έννοιες.
Τέλος, πιστεύω ότι οι πολίτες «έχουν μάτια και βλέπουν» και «αυτιά και ακούν». Μιας και αναφερόμαστε στο δήμο Αριστοτέλη, την Αριστοτελική μεσότητα επιθυμούν. Ανάπτυξη με σεβασμό στον πολιτισμό και το περιβάλλον. Ναι οι δύο έννοιες μπορούν να συμβαδίσουν. Αυτό επιζητεί η κυβέρνηση σε ένα γενικό πλαίσιο. Αυτό επιτυγχάνει με την παρούσα σύμβαση, σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους και τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς.
Αφήνουμε την αντιπολίτευση κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ να δίνουν μάχες οπισθοφυλάκων.
*Ο Στράτος Σιμόπουλος είναι Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, πρώην Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Έργων. Περισσότερα άρθρα και απόψεις του μπορείτε να διαβάσετε στο site www.efsimopoulos.gr