Φαίνεται πως δεν θα απαλλαχτούμε από τον ξύλινο λόγο πολιτικών και «ειδημόνων», οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να αποδείξουν την κενότητα της παιδείας τους, μη θέλοντας ή μη μπορώντας να αρθρώσουν λόγο ουσιώδη.
Όπως συμβαίνει σε κάθε εκδήλωση με εθνικό περιεχόμενο, ακούσαμε εχθές πόσα πολλά μπορούν να συμβούν ΑΝ οι Έλληνες είναι ενωμένοι. Μόνον που, αυτό το γνωρίζουμε. Εκείνο που δεν ακούμε είναι με ποιον τρόπο θα ενωθούν οι Έλληνες. Η «εθνική ενότητα» δεν είναι αυτονόητη, ούτε υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδάκι ώστε αυτή να επιτευχθεί ακόπως.
Και ούτε είναι αληθές ότι «οι Έλληνες εμπρός στον κίνδυνο ενώνονται», για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες. Η φράση αυτή, έγινε «κοινωνικό στερεότυπο», ένα αξίωμα δηλαδή, όπως στα μαθηματικά, που δεν έχει εξαιρέσεις και που πρέπει να λαμβάνεται ως σταθερό δεδομένο για τις περαιτέρω αναλύσεις, χωρίς να απαιτείται η δια της λογικής επιβεβαίωση.
Δεν είναι όμως έτσι. Το επιχείρημα δεν εδράζεται στην αλήθεια. Η εθνική ενότητα εμπρός στον κίνδυνο ούτε είναι αυτονόητη, ούτε αποκλειστικό προτέρημα των Ελλήνων. Ως προς το δεύτερο κατ’ αρχάς, η ενότητα της ομάδας παρατηρείται σε όλους τους λαούς, αλλά και στα ζώα ακόμη. Όταν ενώνεται ο ελληνικός λαός γιατί να μη ενώνεται ομοιότροπα και ο αντίπαλός του; Ποια, επομένως η ιδιαιτερότητα και ποιο το πλεονέκτημα;
Κυρίως όμως, εκείνο που είναι αναληθές, είναι ότι η ενότητα επέρχεται «αυτονόητα», εμπρός στον κίνδυνο. Δεν υπήρχε κίνδυνος κατά το 1944 έως το 1949 στην Ελλάδα; Γιατί δεν ήσαν ενωμένοι οι Έλληνες; Όμως, ο ίδιος λαός που αλληλοσφάζονταν, ήταν ενωμένος λίγα χρόνια πριν, το 1940.
Δεν υπήρχε κίνδυνος το 1922, κατά τη Μικρασιατική καταστροφή; Το μίσος των δυο παρατάξεων δεν οδήγησε στο Διχασμό και στη ντροπιαστική ήττα; Όμως, ο ίδιος λαός, η ίδια πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, οδήγησε τον ελληνισμό στο θρίαμβο των Βαλκανικών Πολέμων, λίγα χρόνια πριν.
Δεν υπήρχε κίνδυνος το 1827, όταν κλείστηκε στη φυλακή ο αρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης, ενώ ο Ιμπραήμ κατέκαιγε την Πελοπόννησο και η Επανάσταση αποτύγχανε; Όμως, ο ίδιος λαός και οι ίδιοι ηγέτες τον οδήγησαν σε ανεπανάληπτες νίκες εναντίον μιας αυτοκρατορίας το 1821.
Πολλές άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει. Δεν χρειάζεται όμως, διότι γίνεται αμέσως γίνεται κατανοητό από τα παραπάνω, ότι η «εθνική ενότητα» επιτυγχάνεται μόνον υπό προϋποθέσεις. Είναι υπαρκτή όταν υπάρχει ηγεσία έντιμη και ισχυρή την οποία εμπιστεύεται ο λαός. Όταν υπάρχει όραμα με ορατές τις δυνατότητες υλοποίησής του. Όταν οι εκπρόσωποι του λαού πράγματι τον υπηρετούν. Όταν ο λαός διαπαιδαγωγείται με αρχές, που αποδεδειγμένα οδηγούν σε αξιοπρεπή ζωή.
Τότε ο λαός, αυτοβούλως θα υποστεί τις θυσίες και θα ακολουθήσει τους ηγέτες του στο δρόμο που χάραξαν, και τότε η ενότητα θα είναι πραγματοποιήσιμη. Αλλιώς, θα είναι μόνο σύνθημα για παρηγοριά.
Η ικανή ηγεσία, δεν θα αναμένει να υπάρξει κίνδυνος για να ενώσει τον λαό, αλλά θα τον έχει προετοιμάσει, ώστε έμπλεος εθνικού φρονήματος να υποτάξει το εγώ του στο συμφέρον του συνόλου. Το 1940 έτρεχαν χαρούμενοι στο μέτωπο οι Έλληνες, ενώ στην κρίση των Ιμίων έτρεχαν πάλι, αλλά στα σούπερ μάρκετ για προμήθειες.
Το δυσάρεστο είναι, ότι όχι μόνον δεν καταβάλλεται προσπάθεια συνένωσης των Ελλήνων, αλλά καθημερινώς προβάλλεται πληθώρα διχαστικών μηνυμάτων, από πολιτικούς που αδιαφορούν πλήρως για την υπηρέτηση του λαού, ως έχουν χρέος, ενδιαφερόμενοι αποκλειστικώς και μόνον για την δική τους επαγγελματική σταδιοδρομία στην πολιτική, εις βάρος του συνόλου. Με σκόπιμη τακτική τη δημιουργία ταξικών αντιθέσεων, εθνική ενότητα δεν επιτυγχάνεται [πέραν του ότι υπάρχουν πολλοί που απεχθάνονται την έννοα του έθνους].