Τις συνέπειες της στρατηγικής της αυτόνομης καθόδου την οποία είχε ακολουθήσει στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 2019 βρίσκει διαρκώς μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι επιλογές του εκείνες τον οδήγησαν σε οδυνηρή ήττα με αποτέλεσμα να μην έχει ερείσματα στην αυτοδιοίκηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ηττήθηκε στις 12 από τις 13 περιφέρειες, πλην της Κρήτης όπου υποστήριξε τον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ Σταύρο Αρναουτάκη, μόνο που και σε εκείνη την περίπτωση, ήταν μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κατάφεραν να εκλεγούν στο περιφερειακό συμβούλιο. Σε επίπεδο, δε, τοπικής αυτοδιοίκησης, συμμετέχει σε πλειοψηφικά σχήματα 37 δήμων (στις περισσότερες περιπτώσεις σε συνεργασία με άλλα κόμματα), σε σύνολο 332.
Μάλιστα, κανένας από τους 37 δεν βρίσκεται στην Κεντρική Μακεδονία όπου τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Απόδειξη, οι κινήσεις οι οποίες γίνονται τελευταία σε δύο θέματα τα οποία θέλει να σηκώσει η Κουμουνδούρου, αλλά στερείται αυτοδιοικητικών στελεχών. Το πρώτο αφορά το ζήτημα των αρχαιοτήτων του σταθμού Βενιζέλου του μετρό. Τις τελευταίες εβδομάδες, οι αντιδρώντες στη λύση της προσωρινής απόσπασης και επανατοποθέτησης των ευρημάτων, προσπαθούν να εκμαιεύσουν ψηφίσματα δημοτικών συμβουλίων κατά αυτής της λύσης. Έως τώρα, τέτοιες αποφάσεις έχουν λάβει τα δημοτικά συμβούλια Παύλου Μελά, Νεάπολης Συκεών και Κορδελιού Ευόσμου.
Απ' ό,τι πληροφορούμαι, ανάλογο αίτημα έχει υποβληθεί και σε αρκετούς ακόμη δήμους. Σύμφωνα με πηγή μου, τις σχετικές κρούσεις προς τους δημάρχους δεν τις κάνουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε βουλευτές, αλλά ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ο Γιάννης Μπουτάρης επικοινωνεί τηλεφωνικά με τους άλλοτε συναδέλφους του και ευγενικά, τους ζητά να στηρίξουν τη θέση της in situ λύσης. Ελλείψει, όμως, ερεισμάτων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στους δήμους του πολεοδομικού συγκροτήματος τα αποτελέσματα είναι μέχρι στιγμής πενιχρά. Τώρα βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν πολυκατάλαβα τι νόημα έχει αυτή η τακτική· σε τι δηλαδή θα συμβάλλουν, προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.
Το δεύτερο ζήτημα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσε πόσο του κοστίζει η έλλειψη επιρροής στους δήμους, αφορά τις σχολικές καθαρίστριες. Ως γνωστόν, το υπουργείο Εσωτερικών στέλνει στους δήμους τα ίδια χρήματα, πάνω κάτω, με πέρυσι, με τη διαφορά ότι ζητά αυτά να κατανεμηθούν σε περισσότερα άτομα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές από τις καθαρίστριες οι οποίες δούλευαν πέρυσι πλήρες ωράριο (6,5 ώρες), φέτος να δουλεύουν τρίωρα. Παράλληλα, βέβαια, θα προσληφθούν με τρίωρες συμβάσεις και αρκετές οι οποίες πέρυσι είχαν μείνει εκτός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να σηκώσει το θέμα, και μέσω της αυτοδιοίκησης, δηλαδή μέσω των δημάρχων. Κάτι τέτοιο, όμως, στη Θεσσαλονίκη είναι πάρα πολύ δύσκολο, για το λόγο αυτό, όπως μαθαίνω, στελέχη του, για την ακρίβεια κάποιοι συγκεκριμένοι βουλευτές του, επικοινωνούν με κάποιους δημάρχους και τους ζητούν να βγουν μπροστά σε αυτήν την ιστορία. Όπως, όμως, πληροφορούμαι, οι απαντήσεις που παίρνουν είναι του στυλ “εμείς θα κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό για το δήμο μας και το προσωπικό, μακριά και έξω από πολιτικά παιχνίδια”.
“Όπως στρώνεις έτσι θα κοιμηθείς” λέει ο λαός. Υπήρχαν αρκετές φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ το 2019 που τάσσονταν υπέρ ευρύτερων συνεργασιών, κυρίως στους δήμους, αλλά δεν εισακούστηκαν, παρότι, είναι αλήθεια, το κόμμα έκανε περισσότερα ανοίγματα σε σχέση με το 2014. Όμως, σε αρκετές περιπτώσεις εμφανίστηκε αφερέγγυο και το πλήρωσε. Για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη, για αρκετούς μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές είχε αναπτύξει φλερτ με ορισμένους “πράσινους” δημάρχους, αλλά στο τέλος τους “άδειασε” και κατέβασε αυτόνομους συνδυασμούς.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν για παράδειγμα στην Καλαμαριά. Μάλιστα, ο τότε δήμαρχος Θεοδόσης Μπακογλίδης είχε προσκληθεί και συμμετείχε και σε κλειστή συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο τέλος το κόμμα υποστήριξε άλλον υποψήφιο ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, μετά τις εκλογές, παραιτήθηκε κιόλας. Ανάλογοι χειρισμοί έγιναν και σε άλλους περιφερειακούς δήμους, με τα γνωστά, πλέον, αποτελέσματα τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα βρίσκει διαρκώς μπροστά του. Ποιος ξέρει... ίσως την επόμενη φορά, το 2023, το σκεφτούν διαφορετικά.