Χρειαζόμαστε ένα κόμμα ελευθέρων επαγγελματιών στην Ελλάδα. Ως ελεύθερος επαγγελματίας, που μετράει την επιβίωσή του μέρα με τη μέρα, είμαι πλέον πεπεισμένος πως αν δεν ιδρυθεί ένα κόμμα ειδικά για τους ελεύθερους επαγγελματίες είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο, με δήμιους όλους τους πολιτικούς και τους διαχρονικά βολεμένους συμπολίτες μας.
Ακόμη και οι θιασώτες της ιδιωτικής οικονομίας σε πολιτικό επίπεδο αποδείχτηκαν κάλπικοι. Τι θα περίμενε κάποιος από τους θιασώτες του κρατισμού;
Η διαχρονική ενοχοποίηση της ατομικής επιχειρηματικότητας υιοθετήθηκε από ζάμπλουτους, τεμπέληδες, βολεμένους και άεργους που εντάχθηκαν (ή ενέταξαν όμοιούς τους) στο πολιτικό σύστημα και επί δεκαετίες το μόνο που κάνουν είναι να πλήττουν διαρκώς τα εισοδήματα επαγγελματιών, που πασχίζουν ολημερίς να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.
Σε άλλες εποχές μπορεί ο ελεύθερος επαγγελματίας (που βολεύει όλους τους άλλους να τον εμφανίζουν ως killer) μπορεί να θησαύριζε. Στην Ελλάδα μεγαλώσαμε με την παράκληση στο Θεό όχι να μας δώσει μια κατσίκα σαν του γείτονα, αλλά να σκοτώσει την κατσίκα του γείτονα για να μην έχει κι αυτός. Οπότε ήταν επόμενο όταν κάποιος θησαυρίζει να γίνεται αντικείμενο φθόνου από τους υπόλοιπους. Διαχωρισμός σε αυτούς που θησαύριζαν παρανόμως και σε εκείνους που τα οικονομούσαν δουλεύοντας 20 ώρες το 24ωρο δεν έγινε ποτέ γιατί δε... βόλευε. Σε κάποιες κρίσεις ειλικρίνειας υπήρξαν και ορισμένοι που χαρακτήρισαν τους επαγγελματίες «αιμοδότες» και «στυλοβάτες» της οικονομίας, αλλά έγιναν κι αυτοί δακτυλοδεικτούμενοι...
Έτσι όλοι μπήκαμε στο ίδιο τσουβάλι και καταδικαστήκαμε ως φοροφυγάδες και γενικώς μιάσματα της κοινωνίας, παρά το γεγονός ότι για ορισμένους από εμάς δεν ήταν ποτέ δυνατό να φοροδιαφύγουν, να μην κόψουν αποδείξεις ή να πληρωθούν με μαύρα.
Κατηγορίες επαγγελματιών έχουν στοχοποιηθεί και ενοχοποιηθεί μόνο με υποψίες. Είχε κανείς τη δύναμη να εμποδίσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς (του Δημοσίου παρακαλώ) να πιάσουν τους παραβάτες και να φύγει επιτέλους η ρετσινιά από όλους; Προφανώς όχι. Αλλά ακόμη κι αν αυτό γινόταν, ποιος εμπόδιζε τόσους και τόσους «αδιάφθορους» που πέρασαν από το υπουργείο Οικονομικών να θεσπίσουν ισχυρότατα κίνητρα (όπως να εκπίπτουν όλες οι αποδείξεις μας από το φορολογητέο εισόδημα) για να αποτρέψουν την παραβατικότητα; Και ποιος από όλους αυτούς τους πολίτες – θύματα των ελευθέρων επαγγελματιών πήγε να καταγγείλει επωνύμως τον παραβάτη;
Αντιθέτως, για να έχουμε και μια ισορροπία στην κουβέντα, οι αρπαχτές στις δημόσιες υπηρεσίες από τους βολεμένους του –ακόμη σε ορισμένες περιπτώσεις- παχυλού μισθού έχουν γίνει εθνικό σπορ, ενώ ακόμη και ο «ευνουχισμένος» επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης έχει αποκαλύψει το μέγεθος της διαφθοράς στην Αυτοδιοίκηση και σε δημόσιους οργανισμούς, όπου οι κατά τα άλλα δημοτικοί και δημόσιοι λειτουργοί είναι στο απυρόβλητο και απλώς δεν τους αρκεί ο μισθός για τον οποίο χρεωνόμαστε οι υπόλοιποι.
Σε μια χώρα που η επιχειρηματικότητα, η εργασία, η προκοπή και η διάθεση για οικονομική πρόοδο ενοχοποιείται σήμερα φτάσαμε να απορούμε γιατί δε γίνονται επενδύσεις, γιατί δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις θέλουν να μεταναστεύσουν στις γειτονικές χώρες, γιατί δεν υπάρχουν δουλειές για να περιοριστεί η ανεργία.
Όλα αυτά γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν ιδρώνουν το αυτί κανενός από εκείνους τους οποίους αποκαλώ βολεμένους, επειδή όλη τη ζωή τους έχουν ως στόχο να πληρώνονται από άλλους (και κυρίως από το ευρύτερο Δημόσιο, δηλαδή όλους εμάς), καταβάλλοντας παράλληλα το μικρότερο δυνατό κόπο. Διότι ως γνωστόν η μεγαλύτερη ατάκα της νεοελληνικής μαγκιάς είναι το «δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο».
Ένας άνθρωπος που έχει κάποια προσόντα, πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία, αποφασίζει να μην είναι υπάλληλος, αλλά να ανοίξει ατομική επιχείρηση. Σήμερα το ελληνικό κράτος του κάνει παρακράτηση φόρου 20%, του παίρνει 23% ΦΠΑ, τον αναγκάζει να πληρώνει ΤΕΒΕ 250+ ευρώ μηνιαίως και φόρο γιατί έχει μπλοκάκι (λες και είναι κάτοχος γλάστρας με τρίφυλλα) περίπου 50 ευρώ το μήνα. Και να μη βάλω και το φόρο της εκκαθάρισης ή την τελευταία... μαχαιριά της προκαταβολής 100% του φόρου. Με λίγα λόγια, βρήκες τρεις δουλειές των 800 ευρώ μηνιαίως η καθεμιά και βγάζεις 2.400 ευρώ το μήνα. Θεωρείσαι τουλάχιστον βουλευτής σε επίπεδο εισοδημάτων, αλλά στην τσέπη σου τελικά μένουν με το ζόρι 1.200 ευρώ, για να εργάζεσαι 12 και πλέον ώρες το 24ωρο, χωρίς έξτρα για Κυριακές, αργίες, σχόλες ή δικαιώματα (άδειες, επιδόματα, αποζημίωση...). Κι αν τολμήσεις και βγάλεις λίγα παραπάνω τραγουδάς το «καλώς όρισες έρωτα» στην εφορία...
Την ώρα που αποδεδειγμένα δουλειές δεν υπάρχουν, η Πολιτεία αντί να δίνει κίνητρα για την αυτοαπασχόληση, για την πρόοδο των ατομικών, μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν μια λύση (εκτός κι αν προσδοκούν ακόμη καμιά επένδυση σαν την αλήστου μνήμης Αλουμίνα) με την ανεργία στο 30%, αυτή δίνει τη χαριστική βολή στους ελεύθερους επαγγελματίες.
Ξέρω ότι θα βρεθούν πολλοί να μιλήσουν για γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς κτλ., που θριάμβευσαν στο πεδίο της μη έκδοσης αποδείξεων στο παρελθόν (και πολλοί αδυνατούν να εγκαταλείψουν το σπορ ακόμη και σήμερα). Καμιά αντίρρηση. Τους ξέρετε; Δώστε τους στεγνά. Οι υπόλοιποι όμως;
Οι υπόλοιποι δεν εκπροσωπούνται πουθενά κι από κανέναν. Δεν έχουν καν τη δυνατότητα να μιλήσουν και να εκφράσουν τον πόνο τους. Να διεκδικήσουν και να βουλώσουν τα στόματα όσων περιμένουν να έρθουν στα... πράγματα οι «δικοί τους» και να τους βολέψουν με κανέναν μισθουλάκο, σαφώς μεγαλύτερο από τα ψίχουλα μιας συνεργασίας. Εκείνων που έχουν τα μούτρα και κατηγορούν, χωρίς να ντρέπονται που ζουν στον αφρό, πνίγοντας μια ολόκληρη κοινωνία.
Οι υπόλοιποι μόνο δουλεύουν. Με το κεφάλι σκυφτό, με την αγωνία αν θα ανανεωθεί η σύμβασή τους ή θα βρεθεί ξανά δουλειά μετά το τέλος της σημερινής, για να μπορούν να ξεπληρώσουν τις συσσωρευμένες υποχρεώσεις τους.
Αυτή η σήψη της κοινωνίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό. Και δεν έχει καμιά σημασία αν οι πρώτοι που θα πέσουν είναι κάποια θύματα σαν εμένα και όλους εκείνους που θέλουν να εργάζονται και αναλόγως της εργασίας τους να αμείβονται. Και οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν. Διότι όσο και να θεριέψει το Δημόσιο, αν δεν εισπραχθούν φόροι από τους ιδιώτες και οι βολεμένοι θα έχουν την ίδια τύχη.
Γι' αυτό και θεωρώ ότι πρέπει αυτός ο κόσμος να εκπροσωπηθεί κάποια στιγμή, να αποκτήσει φωνή και να βρει το χώρο για να επιβιώσει. Αν μπορεί κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα να το κάνει ας μην καθυστερεί. Αν όχι...