Τον πρώτο της αιώνα ζωής κλείνει φέτος η Σουρωτή, το φυσικό ανθρακούχο νερό που αναβλύζει λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη και με τις ιδιότητες του ξεδιψάει και ανακουφίζει χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα. Το «ανακάλυψαν» το 1916 οι Γάλλοι στρατιώτες που στρατοπέδευσαν στην περιοχή κατά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ίσως τότε, ο αξιωματικός που έδωσε την εντολή να δημιουργηθεί το πρώτο συσκευαστήριο, να μη φανταζόταν ότι 100 χρόνια μετά στην ίδια θέση θα ανθούσε μια επιχείρηση που εξελίσσεται διαρκώς.
Έχει κάνει διάσημη την περιοχή, παράγει πλούτο, προσφέρει απασχόληση και αποτελεί οικονομικό πνεύμονα ζωής για τους κατοίκους. Αν κοιτάει από κάπου ψηλά σίγουρα θα είναι ικανοποιημένος που άνοιξε έναν δρόμο ζωής για το φιλόξενος μέρος, που ο ίδιος γνώρισε στα δύσκολα χρόνια ενός πολέμου.
Στην πραγματικότητα η περιοχή ήταν διάσημη για το νερό της από την αρχαιότητα. Ήταν γνωστό σε ολόκληρη την Μακεδονία ότι στις βόρειες παρυφές του όρους Κάλαυρος -στα σύνορα των νομών Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής- υπήρχε μία πηγή απ’ όπου ανάβλυζε άφθονο νερό από τη γη, σχηματίζοντας μια μικρή λίμνη που υπερχείλιζε και μέσα από μία γραφική ρεματιά κι ένα μαγευτικό τoπίo κατέληγε στον μικρό ποταμό Ανθεμoύντα, που το όνομα του σημαίνει λουλουδοστόλιστος. Στους τοπικούς θρύλους αναφέρεται ότι τον 4ο αιώνα π.Χ. οι ευγενείς προτιμούσαν το δροσιστικό νερό της πηγής για τα συμπόσιά τους. Μάλιστα, μύθοι διηγούνται ότι ένας από τους πιο φανατικούς λάτρεις του νερού ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος επισκεπτόταν τακτικά τη Σουρωτή για να πάρει το πολύτιμο νερό.
Με αυτά τα δεδομένα δεν είναι περίεργο που στην ευρύτερη περιοχή άρχισαν να κτίζονται τα πρώρα σπίτια. Οι πρώτοι κάτοικοι έβαλαν τη βάση για τη δημιουργία του πρώτου οικισμού, ο οποίος εξελίσσεται μέχρι σήμερα.
Πολλούς αιώνες μετά, το 1915, στη διάρκεια του πρώτου Μεγάλου Πολέμου του 20ου αιώνα γαλλικά στρατεύματα στρατοπέδευσαν στην περιοχή. Γάλλοι αξιωματικοί ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ από την εξαιρετική ποιότητα του νερού που ανάβλυζε από τη γη, ώστε δημιούργησαν τον επόμενο χρόνο το πρώτο υποτυπώδες εμφιαλωτήριο. Το νερό που εμφιαλωνόταν εκεί κατέληγε στα ποτήρια ανώτατων Γάλλων αξιωματικών, ενώ γίνονταν και οργανωμένες αποστολές νερού από τη Σουρωτή. Το παράδειγμα των Γάλλων ακολούθησαν το 1917 οι Σέρβοι στρατιώτες, που εγκαταστάθηκαν στο ίδιο μέρος με την σέρβικη μεραρχία του Μοράβα. Επί των ημερών τους το εμφιαλωτήριο στεγάστηκε σε νέο διώροφο κτίριο και το νερό της πηγής ονομάστηκε στη γλώσσα τους Kisela Voda, που σημαίνει υπόξινο νερό.
Κάπως έτσι μέσα στις φλόγες και την αναταραχή ενός Παγκοσμίου Πολέμου ξεκίνησε η σύγχρονη ιστορία της Σουρωτής. Ένα γοητευτικό παραμύθι απόλυτα αληθινό, που συγχρόνως αποτελεί αυθεντική απόδειξη για τη δυνατότητα αξιοποίησης των φυσικών πόρων με σεβασμό στο περιβάλλον και πρόνοια για το μέλλον. Μια ιστορία ξεχωριστή, από τις λίγες που έχει να διηγηθεί η σύγχρονη Ελλάδα.
