Σε κίνδυνο φαίνεται πως βρίσκεται το γηρασμένο κοίτασμα του Πρίνου στην Καβάλα μετά τη ραγδαία αποσταθεροποίηση που έφερε η κρίση του κορωνοϊού στην πετρελαιοπαραγωγή παγκοσμίως.
Το καμπανάκι χτύπησε άλλωστε όταν στις ΗΠΑ μονάδες παραγωγής σχιστολιθικού πετρελαίου έβαλαν λουκέτο.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Καθημερινής, το κατά πόσον θα αποτραπεί το μοιραίο θα εξαρτηθεί από την απάντηση που θα δώσει η κυβέρνηση στο δίλημμα της συμμετοχής ή όχι του Δημοσίου στον Πρίνο.
Η εφαρμογή του μοντέλου «Lufthansa» είναι ένα από τα σενάρια που εξετάζει η κυβέρνηση για την περίπτωση του Πρίνου και ίσως το μόνο ρεαλιστικό, δεδομένου ότι είναι δύσκολο να βρεθούν τα αναγκαία κεφάλαια κίνησης για να κρατηθεί το κοίτασμα ζωντανό με δανεισμό, καθώς η δραστηριότητα του Πρίνου δεν πληροί τα απαιτούμενα τραπεζικά κριτήρια.
Η παραγωγή του Πρίνου είχε καταστεί ζημιογόνος πολύ νωρίτερα από την υποχώρηση της τιμής του πετρελαίου, υποχρεώνοντας την Energean να περικόψει κατά 80 εκατ. δολάρια το επενδυτικό της πρόγραμμα. Το 2019 ο Πρίνος, με μειωμένη παραγωγή στα 3.300 βαρέλια σε σύγκριση με τα 4.000 βαρέλια του 2018, επιβάρυνε την Εnergean με λειτουργικές ζημίες 70 εκατ. δολαρίων.
Oι χαμηλές τιμές πετρελαίου έδωσαν τη χαριστική βολή στο πολυδάπανο κοίτασμα του Πρίνου, με κόστος εξόρυξης στα 21,5 δολάρια το βαρέλι, όταν για παράδειγμα το αντίστοιχο κόστος στην Αίγυπτο είναι κάτω από τα 3 δολάρια. Η παραγωγή μάλιστα πωλείται στην ΒP βάσει μακροχρόνιας σύμβασης με την Εnergean, που διαχειρίζεται το κοίτασμα του Πρίνου, με έκπτωση 7-8 δολάρια κάτω από τη διεθνή τιμή, λόγω της υψηλής περιεκτικότητας του αργού σε θείο. Το τελευταίο φορτίο που αγοράστηκε από την BP πληρώθηκε προς 9 δολάρια το βαρέλι, δηλαδή 60% κάτω του κόστους παραγωγής.
Η κυβέρνηση δεσμεύθηκε στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα, διά του υφυπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γεράσιμου Θωμά, για τη συνέχιση της αδιάλειπτης παραγωγής του Πρίνου και τη διασφάλιση των 270 θέσεων εργασίας στο κοίτασμα.
Αυτό που θα πρέπει να συνεκτιμηθεί στην τελική απόφαση συμμετοχής ή μη του Δημοσίου είναι το υψηλό ρίσκο. Το Δημόσιο με τη συμμετοχή του θα πάρει πάνω του μέρος της ζημίας από τη σημερινή παραγωγή, ενώ θα πρέπει να χρηματοδοτήσει και τις νέες επενδύσεις για να διασφαλίσει τη συνέχισή της σε μια δραστηριότητα που αντιμετωπίζει παγκοσμίως πρόβλημα χρηματοδότησης λόγω της μετάβασης σε καθαρότερες μορφές ενέργειας. Μόνο για την ανάπτυξη του πεδίου «Ε», χωρίς την οποία η παραγωγή του Πρίνου θα φθίνει μέχρι να σβήσει, απαιτούνται 50 εκατ. δολάρια.