Skip to main content

Σταθμός Βενιζέλου: Γιατί ο διχασμός μπορεί να οδηγήσει στην κατάργηση

Όλο το χρονικό των πολιτικών αποφάσεων από την αποκάλυψη των αρχαιοτήτων στον σταθμό της Βενιζέλου από το 2012 μέχρι σήμερα.

Οι αρχαιότητες της Βενιζέλου ενέσκηψαν προς τα τέλη του 2012. Αρχικά θεωρήσαμε ότι επρόκειτο για θείο δώρο, εν συνεχεία όμως διαπιστώθηκε ότι ήταν ανυπέρβλητο πρόβλημα. Η πρώτη διαχείρισή τους εκ μέρους της πολιτείας, στη λογική «μετρό ή αρχαία», με πρόταση για την οριστική μεταφορά τους κάπου στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά, ήταν παντελώς εσφαλμένη γι’ αυτό και απεσύρθη ταχύτατα, υπό το βάρος της καθολικής αποδοκιμασίας.

Ακολούθησε η λύση της κατασκευής του σταθμού με προσωρινή απόσπαση και επανατοποθέτηση του μεγαλύτερου μέρους των αρχαιοτήτων. Λύση στην οποία φάνηκε να συνηγορούν οι περισσότεροι, ενώ και οι αρχαιολόγοι δεν ήγειραν σοβαρές ενστάσεις καθώς, στο μεταξύ, κάτι ανάλογο είχε γίνει, με παρόμοιας σπουδαιότητας αρχαιότητες λίγα μέτρα μακρύτερα, στην Αγίας Σοφίας. Η πρόταση αυτή πέρασε από το ΚΑΣ το 2014, έλαβε ΦΕΚ, αλλά δεν πρόλαβε να δοκιμαστεί και να υλοποιηθεί καθώς επήλθε, στο μεταξύ κυβερνητική αλλαγή.

Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την ακύρωσε και στη θέση της προέκρινε τη λύση της κατασκευής του σταθμού, χωρίς την απομάκρυνση των αρχαιοτήτων (in situ). Κι αυτή η πρόταση έλαβε ΦΕΚ τον Δεκέμβριο του 2015, εγκρίθηκε από το ΚΑΣ τον Φεβρουάριο του 2017, αλλά, παρότι παρήλθαν σχεδόν τέσσερα χρόνια, στατική μελέτη η οποία να φέρει την υπογραφή υπεύθυνου πολιτικού μηχανικού ότι είναι υλοποιήσιμη, δυστυχώς δεν υπάρχει.

Πάνω σε αυτό το κενό πάτησε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για να επαναφέρει την αρχική πρόταση του 2014 περί απόσπασης και επανατοποθέτησης των αρχαιοτήτων. Υποσχόμενη ότι εντός των προσεχών μηνών θα εκπονηθούν όλες οι αναγκαίες μελέτες, η στατική καθώς και οι μελέτες για την απόσπαση και επανατοποθέτηση των αρχαιοτήτων.

Όλα αυτά είναι πλέον ιστορία. Αλλά όσοι νομίζουν πως τα δύσκολα είναι πίσω μας, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν προσεκτικά όσα έγιναν προχθές στην πόλη και τότε θα καταλάβουν ότι η υπόθεση οδηγείται, με μαθηματική ακρίβεια, σε απόλυτο αδιέξοδο.

Η κυβέρνηση έχει απορρίψει οριστικά κάθε συζήτηση περί κατασκευής του σταθμού με τις αρχαιότητες in situ και εμφανίζεται αποφασισμένη να προχωρήσει τη λύση του 2014.

Όσοι διαφωνούν με αυτήν τη λύση διακηρύττουν πως θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους προκειμένου να τη ματαιώσουν. Δηλαδή θα καταθέσουν νέες προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, οι τρίτες κατά σειρά, με συνέπεια νέες καθυστερήσεις, οι οποίες είναι δύσκολο να προσδιοριστούν επ’ ακριβώς. Ενώ, προχθές, διατυπώθηκε και η προειδοποίηση – απειλή από την πλευρά των αρχαιολόγων ότι θα κηρύξουν απεργία διαρκείας προκειμένου να μπλοκάρουν το έργο.

Βεβαίως, και απεργία να μην προκηρύξουν, καθώς κάτι τέτοιο είναι ακραίο, οι αρχαιολόγοι έχουν την άνεση (ποιος θα τους ελέγξει άλλωστε;) να εργάζονται με το δικό τους ρυθμό, εκτείνοντας στο διηνεκές την ολοκλήρωση των αρχαιολογικών εργασιών.

Βλέποντας λοιπόν, τις σκηνές από τα προσεχώς, όπως αυτές προβλήθηκαν στην προχθεσινοβραδινή ειδική συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η διελκυστίνδα αυτή οδηγεί σε αδιέξοδο. Και ότι κάποια στιγμή, το ενδεχόμενο κατάργησης του σταθμού Βενιζέλου, από μια απλή ιδέα που είναι σήμερα, αύριο ίσως θα είναι η ενδεδειγμένη λύση. Με ό,τι θα συνεπάγεται αυτό, για τη λειτουργικότητα του μετρό, για τις αρχαιότητες, για τη Θεσσαλονίκη…